Portafortunas

W pierwszym zbiorze opowiadań o mieszkańcach Stumilowego Lasu fanom telewizyjnej wersji mogło zabraknąć kilku znanych postaci (jak chociażby Gofra czy Hefalumpów). Przy czym warto podkreślić, iż w przypadku chyba najbardziej rozpoznawalnego bohatera serii, tuż obok Kubusia, nie występował on w początkowej odsłonie opowiadań. Rozbrykany Tygrysek zjawia się dopiero w Chatce Puchatka i szturmem kradnie serca wszystkich czytelników.

Wesołe zwierzątko z bardzo długim ogonem pojawia się niespodziewanie w Lesie i zjada śniadanie naszym bohaterom – tak rozpoczyna się pierwsze spotkanie z nowym bohaterem Milne’a. W trakcie różnorodnych przygód okazuje się, dlaczego Tygrysy nie łażą po drzewach, co lubią najbardziej, a także co spowodowało, że został „odbryknięty”. Na kartach powieści nie brak i postaci znanych z Kubusia Puchatka. Obok niesfornego misia, który wymyśla nowe zabawy i wciąga w nie Kłapouchego, pojawia się Prosiaczek, ponownie wyruszający na poszukiwanie Słonia, zapracowany Królik, przemądrzała Sowa, która znalazła nowy dom w Sowfiufce i oczywiście Krzyś. A jeśli chcecie się dowiedzieć, jak grać w słynne misie-patysie, to nie pozostaje nic innego, jak tylko sięgnięcie do lektury Chatki Puchatka.

Książka jest znakomicie wyważona: od delikatnego wstępu do nowych przygód naszych bohaterów, poprzez zabawne i humorystyczne sceny aż do sentymentalnego i wzruszającego pożegnania Krzysia i Puchatka w Zaczarowanym Miejscu na skraju Lasu (zwłaszcza we fragmencie, w którym Krzyś mówi o własnej śmierci). Generalnie dzieło A.A. Milne’a wywołuje w czytelniku szereg pozytywnych uczuć i spontanicznych reakcji: śmiech, zadumę, radość, a także poczucie wielkiego szczęścia. Ciężko jest przejść obojętnie obok tak kochających się i szanujących postaci, które patrzą na świat przez różowe okulary i przezwyciężają wszelkie trudności.

Bohaterowie w prosty i przystępny sposób udzielają wielu ważnych życiowych lekcji: choć każdy z nas jest inny, to zawsze warto dążyć do porozumienia; nie wolno się poddawać i zawsze należy stawiać czoła problemom; nigdy nie jest się samotnym, bo wokół otaczają nas kochający ludzie i czasem zdarza się o tym zapomnieć; każdy ma jakieś wady, ale najważniejsze jest to, aby dostrzegać zalety u drugiego człowieka (czy też zwierzątka, jak ma to miejsce w książce). Przesłanie płynące z kart powieści pozostaje aktualne mimo upływu wielu lat (a minęło ich już prawie dziewięćdziesiąt od powstania przygód o niemądrym misiu i jego przyjaciołach).

Chatka Puchatka to potężna broń w walce z szarą rzeczywistością, ponurą pogodą i brakiem jakiejkolwiek nadziei. Proste słowa pocieszenia uderzają z podwójną mocą  i napełniają serca czytelnika radością i pozytywną energią. To filozoficzna opowieść dla każdego, klasyka światowej literatury. Wzrusza i bawi. Wstyd nie znać.