Po uratowaniu Ciri Geralt zabiera ją w jedyne bezpieczne dla niej miejsce – Kaer Morhen, legendarnej siedziby wiedźminów. To właśnie tam postanawia przeszkolić dziewczynkę na wiedźminkę, jednak nie w pełni, bowiem rezygnuje z postawienia jej przez Próbą Traw (chłopcom podaje się specjalny eliksir, na bazie ziół rosnących wokół zamku w górach Kaedwen, powodujący nieodwracalne zmiany w organizmie dziecka). Za radą Vesemira oraz pozostałych wiedźminów Geralt postanawia wezwać czarodziejkę Triss Merigold, aby pomogła rozwikłać zagadkowe mediumiczne stany Lwiątka z Cintry. Cała trójka postanawia opuścić Wiedźmińskie Siedliszcze i udać się do siedziby czarodziejek, ponieważ dziewczynka posiada wyjątkową, bardzo rzadko spotykaną moc.
Po drodze dołączają do konwoju krasnoluda Yarpena Zigrina, jednak szybko zostają napadnięci przez bandy elfów i krasnoludów zwanych Wiewiórkami (Scoia’tael). W obliczu walki między cesarstwem Nilfgaardu na czele z Emhyrem van Emreisem a królestwem Nordlignów, Wiewiórki próbują wywalczyć własne niepodległe państwo. Władcy królestw Redanii, Temerii, Kaedwenu, Aedirnu oraz Lyrii próbują ustalić plan działania na wypadek ataku Nilfgaardu. Vizimir, Foltest, Henselt i Meve rozważają różnorodne opcje, m.in. złamanie pokoju i stłamszenie partyzantki Wiewiórek.
Okazuje się, że półtora roku separacji w Kaer Morhen skutecznie odizolowało wiedźmina od najważniejszych informacji: Ciri jest jedną z najbardziej poszukiwanych osób, podobnie jak i Geralt. Jakiekolwiek wieści o nich okazują się być bezcenne. Nawet Jaskier, szpieg na usługach Redanu, próbuje częstokroć świadomie dezinformować wrogów Geralta, m.in. sługę Dijkstry i czarodzieja Rience’a, jednak nie zawsze wychodzi z tego obronną ręką – raz o mało nie zginął, gdyby nie interwencja Yennefer. Zarówno nad Wiedźminem, jak i Ciri, wisi śmiertelnie niebezpieczeństwo, bowiem obie strony konfliktu chcą ich mieć na swoją własność.
Krew elfów, trzeci tom sagi o Wiedźminie, skupia się na dwóch wątkach: narastającym konflikcie politycznym oraz szkoleniu Ciri na wiedźminkę. Pierwszy wątek został ukazany w naprawdę interesujący, wciągający sposób: próby tortur, zażarte dyskusje, szpiegowanie, lekceważenie wielkich spraw przy jednoczesnym unoszeniu tych błahych do wielkiej rangi sprawia, iż książkę czyta się jak dobry thriller polityczny. Z drugiej strony mamy do czynienia z wątkiem Lwiątka z Cintry: Ciri nie tylko szkoli się w Kaer Morhen (dzięki czemu można lepiej poznać wiedźmińskie sztuki walki, treningów oraz zdobywania mocy), ale przede wszystkim buduje i rozwija relacje z Gelartem, Triss i Yennefer. I właśnie owe czarodziejskie szkolenia są pretekstem do ukazania skomplikowanej przeszłości obu kobiet. Długie rozmowy Yennefer z Ciri, powolne przełamywanie granic między nimi, nauka szacunku i rosnącego zaufania – autorowi świetnie udało się przedstawić skomplikowane relacje niemal jak u matki i córki, oraz przemianę dziewczynki w dorosłą kobietę.
Andrzej Sapkowski bardzo umiejętnie połączył wszystkie wątki fabularne rozpoczęte w dwóch tomach opowiadań. Jego piór nadal cechuje sarkazm, lekki styl duża dawka humoru oraz bardzo dobra konstrukcja świata przedstawionego. Sceny podniosłe, bitewne (świetna scena starcia między Riencem a Geraltem!) zostały przeplecione z tymi smutnymi, pełnymi zadumy, przesyconymi nieszczęściem i śmiercią.
Tym razem Geralt nie ucieka przed Przeznaczeniem, ono zaczyna się wypełniać. Bardzo dobre zarysowanie politycznego konfliktu, ukazanie trudnej przeszłości bohaterów (zwłaszcza Triss i Yennefer), uchylenie rąbka tajemnicy wiedźmińskiego szkolenia, a także dalsze pogłębienie relacji pomiędzy Geraltem a czarodziejkami sprawia, iż Krew Elfów czyta się naprawdę dobrze. Sapkowski stworzył mocne podstawy do dalszego rozwoju historii. Polecam, w międzyczasie sięgając po Czas pogardy.
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
Dla osób rozpoczynających przygodę z Sagą o Wiedźminie
Polecam zapoznanie się z historią o Geralcie w Rivii wedle chronologii, bowiem mylnie można uznać Sezon Burz jako kontynuację całej sagi, zaś pierwsze dwa tomy jako pozycje otwierające właściwy cykl. Nic bardziej mylnego, bowiem biorąc pod uwagę kolejność rozgrywanych wydarzeń, należy czytać rozpoczynając od opowiadań:
- Sezon Burz,
- Ostatnie życzenie,
- Miecz przeznaczenia.
Właściwy cykl tworzą:
- Krew elfów,
- Czas pogardy,
- Chrzest ognia,
- Wieża jaskółki
- Pani jeziora.
Zarówno serial (swoją drogą spuszczę zasłonę milczenia na jego jakość) jak i film bardzo luźno odwołują się do właściwej serii, są bowiem oparte na opowiadaniach. Z kolei cykl gier komputerowych jest spoza kanonu, bowiem rozgrywa się pięć lat po finale Pani Jeziora i nie stanowi kontynuacji przygód Geralta, bowiem według Sapkowskiego „A story can only be contained in a book.” (źródło: http://www.eurogamer.net/articles/2012-11-06-ever-wondered-what-the-author-of-the-witcher-books-thinks-about-the-games).
Pattyczak
Tytuł: Wiedźmin: Krew elfów
Autor: Andrzej Sapkowski
Cykl: Saga o wiedźminie, tom III
Wydawnictwo: SuperNOWA
Data i miejsce wydania: 10/11/2010, Warszawa
Oprawa: miękka ze skrzydełkami
Wydanie: I w tej edycji
Liczba stron: 295
ISBN: 978-83-7578-030-7
