Portafortunas

Do tej pory seria „Legendarz” nie rozczarowywała. Jej autorzy wykonali kawałek naprawdę dobrej roboty, by stworzyć tak ciekawe pozycje, w dodatku niezwykle atrakcyjne wizualnie. Jak dotąd ukazały się „Bestiariusz słowiański”, „Duchy polskich miast i zamków” czy „Księgę smoków polskich”. Każda okazała się przemyślana i doskonale opracowana. Czy nowa książka wchodząca w skład serii także zachwyca? Tym razem otrzymujemy coś zgoła innego – nie potwory, a przynajmniej nie w ścisłym tego słowa znaczeniu, nie duchy ani nie historie o wielkich gadach ziejących ogniem. Autorzy postanowili przybliżyć swoim czytelnikom świat wierzeń – książka „Święci i biesy”, jak wskazuje tytuł, traktuje o siłach dobra i zła oraz ich odwiecznym starciu. Czas na kilkadziesiąt nowych legend i historii – o życiu świętych. W książce znajdują się informacje o świętym Walentym, świętej Annie czy świętym Szczepanie oraz wielu innych męczennikach i błogosławionych. To sporo rzeczowych danych o ich żywotach i dokonanych cudach. Jednak sami święci to jedno, bowiem autorzy postanowili poświęcić nieco miejsca i uwagi wysłannikom piekła. A jest w czym wybierać: Boruta, Węsad, Liton czy Kuwas to jedynie kropla w morzu opisywanych w pozycji biesów. Nie można zapominać o drugim elemencie książki, który odgrywa niebagatelną rolę – grafikach. Kolorowe rysunki czy szkice to największa…

Leila zakochała się po uszy w Księciu Ciemności i swoje szczęście okazuje na każdym kroku. Dużo rozmawia z Vladem, spędzają czas na gorących dyskusjach na temat wampirzej natury, romantycznych kolacjach i namiętnych wieczorach. Dziewczyna na każdym kroku ma do dyspozycji liczną służbę gotową spełnić jej każde życzenie. Ojciec i siostra mieszkają razem z nią w ogromnym zamku w Rumunii, nie zagraża im już żadne niebezpieczeństwo ze strony Mihaila Szilagyi, którego Vlad pokonał w uczciwej walce (czym zakończył się Pierwszy dotyk ognia). Jednak mimo tego wszystkiego czegoś Leili brakuje – marzy o pierścionku, dzięki któremu stałaby się panią Tepesh. W wyniku niefortunnej pomyłki podczas jednej z kolacji postanawia opuścić posiadłość i wrócić do rodzinnego kraju. W podróż udaje się razem z zakochanym w niej Maximusem. Po przybyciu do Stanów Leila pada ofiara ataku, który z całą pewnością miał na celu pozbawienie jej życia. Kto za tym wszystkim stoi? Czyżby to zemsta Vlada za publiczne upokorzenie, jak podpowiada jej Maximus? Wszak wampirzy władca nie raz udowodnił, iż jego serce nie zna litości i zemści się na każdym, kto rzuci cień na jego wizerunek. Czy jednak byłby skłonny posunąć się do tak strasznego czynu wobec kobiety, która tak bardzo zawróciła mu w głowie?…

Akademia Pennyroyal to miejsce, w którym zwykła dziewczyna lub chłopak może przemienić się w piękną królewnę i odważnego rycerza. Nie trzeba posiadać żadnego rodowodu (swoiste novum wprowadzone do regulaminu zasad działania tej niezwykłej placówki), tylko szczere serce przepełnione pragnieniem bycia dobrym oraz walki ze złem. To tutaj młodzi adepci szkolą się do walki ze smokami, a przyszłe księżniczki uczą, jak pokonać wiedźmy. W ciemnym lesie nieznaną z imienia i nazwiska młodą dziewczynkę przed atakiem wiedźmy broni przystojny rycerz. Zaprowadza ją do Akademii Pennyroyal, by tutaj mogła odkryć, czy posiada prawdziwie szlacheckie serce w trakcie trwania nauki w tym niezwykłym ośrodku. Książka koncentruje się na adaptacji Evie (jak nazwano bezimienną bohaterkę)w nowym środowisku: biedna, o nieznanym pochodzeniu i tajemniczej przeszłości dziewczynka trafia do świata bajecznych sukni, wspaniałych kosztowności oraz nienagannych manier. Czytelnik, podobnie jak główna bohaterka, na samym początku lektury może czuć się nieco zagubiony: wszak wiele rzeczy wydaje się nie do końca zrozumiałych. Dopiero wraz z rozwojem fabuły i odkrywaniem kolejnych tajemnic (połączonej z gorliwą nauką, jak być prawdziwą księżniczką), dowiaduje się, jak misternie skonstruowana jest królewska rzeczywistość. To właśnie tutaj, w Akademii Pennyroyal Evie odkrywa, że nie każdy adept jest tym, za kogo się podaje, niektóre słynne księżniczki istniały…

Perska miłość, chociaż na pierwszy rzut oka wydawała się pełną uprzedzeń i stereotypów powieścią, okazała się niebanalną książką o różnych obliczach życia kobiet na Bliskim Wschodzie. Twórczość Laili Shakri, Polki mieszkającej w arabskich krajach, skupiała się za zarysowaniu losów dwóch rodaczek: młodej Lidki, która padła ofiarą okrucieństwa teściowej i męża pragnącego jej śmierci oraz Joanny, żyjącej w luksusie byłej stewardessy, szczęśliwej żony i matki u boku niebotycznie bogatego Aliego. W niejakiej kontynuacji, Perskiej zazdrości (która tak naprawdę stanowi samodzielną powieść), autorka skupia się na życiu Polki, która o mały włos nie utraciła tego, co najcenniejsze. Przepych, luksus, bogactwo i dobrobyt – mąż Joanny jest w stanie zrobić/kupić/zdobyć wszystko, by spełnić zachcianki ukochanej kobiety. I tak mija rok za rokiem. Polka lata prywatnym samolotem do Londynu na wakacje, na Fashion Week do Paryża, jada kolacje wraz ze swoja przyjaciółką Angeliką w najdroższym hotelu świata oraz wydaje po kilkadziesiąt tysięcy dolarów w trakcie jednego wyjścia na zakupy. Jakby tego było mało, Aśka całkowicie straciła z oczu to, co najcenniejsze. Zapomniała kim jest i skąd pochodzi. Potrafi zrobić awanturę kelnerce za to, że nie przyniosła jej wystarczająco zimnego soku z kiwi lub truskawek, wykrzyczeć mężowi, iż jest skąpy, bo nie chce jej kupić…

Tym razem panna Davidson musi odnaleźć zaginioną żonę pewnego lekarza, który w ogóle nie przejmuje się faktem zniknięcia współmałżonki. Podobnie jak w poprzednich tomach, jak i w Trzecim grobie na wprost Charley korzysta z pomocy żyjących i umarłych, pieczołowicie zbierając kolejne fragmenty układanki mające pomóc w rozwiązaniu sprawy. Kostucha zakłada, że w przypadku śmierci lub zaginięcia małżonków, winny jest zawsze jeden z nich, dlatego postanawia zrobić wszystko, by dowieść winy mężczyzny i przy pomocy FBI zamknąć go na wiele lat do więzienia. Czy słusznie? Wieści ze świata duchów głoszą, iż kobieta żyje, ale pozostało jej mało czasu, zanim przejdzie na zawsze na drugą stronę. Czy bohaterce uda się rozwikłać kolejną zagadkę? A Charley, jak to Charley, wykorzystuje do tego hektolitry kawy, by móc dłużej pracować i dodatkowo wywołać bezsenność. Dlaczego? Otóż nie chce spotkać się z Reyesem, którego spętała na wieczność, wywołując u niego ogrom wściekłości i nienawiści skierowanej do dziewczyny. Mężczyzna chce dokonać okrutnej zemsty na człowieku, przez którego trafił do więzienia, co dodaje Charley nadmiernych kłopotów. Mija trzynasty dzień odkąd dziewczyna nie zmrużyła oczy, sprawa zaginięcia młodej kobiety stoi w miejscu, a na dodatek Farrow próbuje uprowadzić Kostuchę. Na szczęście dziewczyna może liczyć na swoją najlepszą przyjaciółkę Cookie,…

Wizji przyszłości naszego świata powstało już całkiem sporo – zarówno tych, które pokazują bardziej optymistyczny los ludzkości, jak i takich, gdzie dalszy byt człowieka nie został przedstawiony kolorowo. Dmitry Glukhovsky, tworząc swój cykl Metro 2033, dołożył swoją cegiełkę do tych malowanych w czarnych barwach futurystycznych wizji, każąc niedobitkom ludzkości zejść pod ziemię. Na jaki pomysł wpadł autor przy tworzeniu kolejnej książki opowiadającej o dalszych losach człowieka? Tym razem nie chodzi o przetrwanie homo sapiens, tylko o zapewnienie bytu osobom, które zyskały nieśmiertelność. Utopijna wizja przyszłości człowieka? Tak mogłoby się wydawać na początku powieści, kiedy czytelnik dowiaduje się, że wynaleziono lek na nieśmiertelność. Życie wieczne – oto z czym muszą borykać się ludzie w przyszłości: żadnych chorób, zero zmarszczek czy zwiotczałych mięśni, wieczna młodość. Czy można chcieć czegoś więcej? Oczywiście za złamanie jednego z najważniejszych zakazów świata przyszłości grozi surowa kara: odebranie prawa do wiecznego życia. A o jaki nakaz chodzi? O rodzenie dzieci – w końcu trzeba dbać o to, by nie przybywało więcej homo sapiens, dlatego rząd kontroluje każde poczęcie i narodziny. A jeżeli nie zyskasz zgody na dziecko, cóż, odwiedzi cię grupa specjalna w maskach Apolla i tyle z twojej nieśmiertelności. Jan dobrze wie, jak to wszystko wygląda,…

Nie przepadam za książkami z gatunku paranormal romance, bo cóż one mogą zaoferować wyjątkowego czytelnikowi? Postać dojrzałego bohatera (najczęściej wampira), który wprowadza młodą, niewinną dziewczynę (obowiązkowo dziewicę) w świat erotycznych doznań i ponadnaturalnych zjawisk. Na początku protagoniści za sobą nie przepadają, lecz potem zaczyna ich łączyć namiętne uczucie i pasja. Oczywiście nie wolno zapomnieć o tym, iż muszą walczyć o swoją miłość i pokonać wszystkie przeciwności losu, by mogli być nareszcie szczęśliwi. Obowiązkowy happy end wraz ze słabą kreacją postaci (naiwna piękność wymagająca wiecznego ratunku, twardy i silny heros, który mięknie pod wpływem kobiecego uczucia) i przewidywalną fabułą (zapoznanie się, pojawienie namiętności, rozstanie, refleksja i powrót do siebie) – oto główne grzechy wielu powieści gatunku (warto tu wymienić chociażby sagę Zmierzch Stephanie Meyer, trylogię Halo Alexandry Adornetto oraz niezwykle erotyczny, na wpół pornograficzny cykl Rozkosz nieujarzmiona Larissy Ione). Sięgając po pierwszy tom otwierający serię Nocny Książę, bałam się, iż autorka podąży ślepo za innymi pisarzami. Jakie było moje zdziwienie, kiedy okazało się, że Jeaniene Frost udało się częściowo uniknąć pułapek i stworzyć naprawdę fajną historię. Leila to rezolutna 22-latka, nie da sobie w kaszę dmuchać. W dzieciństwie przeżyła straszny wypadek, w wyniku którego posiada bliznę (pokrywającą od stóp po czubek…

„Istoty ciemności” okazały się najlepszym tomem serii autorstwa Kami Garcii, Margaret Stohl pod tytułem „Kroniki Obdarzonych”. Wartka akcja, przemyślane i spójne wątki, inne spojrzenie na bohaterów i, co chyba najważniejsze, zrezygnowanie z tej przesłodzonej nastoletniej miłostki. Było całkiem ciekawie, choć w trzeciej części pisarki znowu wróciły do zbyt infantylnego wątku miłosnego. W przypadku ich kolejnej serii, spin-offu „Kronik Obdarzonych”, drugi tom nie okazał się niestety ani dobry, ani zjadliwy. I choć pojawiło się kilka interesujących wątków, bardzo szybko ich potencjał przyćmiewały złe rozwiązania fabularne. Wizje Noxa się spełniły – bohater za wszelką cenę próbował uratować Ridley przed płomieniami ze swoich snów na jawie, jednak nie udało mu się to. Traci kobietę swoich marzeń, a przynajmniej tak mu się wydaje, dopóki nie dociera na miejsce wypadku i nie odnajduje Linka. Ten opowiada mu, co się wydarzyło, wspomina także o pewnej furgonetce. Nox wie, że pojazd należy do zbirów Silasa Ravenwooda, a to może oznaczać, że wróg porwał Ridley. Czy bohaterom uda się odbić dziewczynę z rąk szaleńca? Kolejny raz czytelnik ma do czynienia z motywem poszukiwania, i mam tutaj na myśli, że autorki w swoich powieściach wykorzystują go bardzo często – ten sam schemat, ten sam sposób kreowania wydarzeń. I o…

Kopia ojca to trzecia pozycja poświęcona opowiadaniom spośród rebisowej kolekcji dzieł najwybitniejszego twórcy science-fiction XX wieku, Philipa K. Dicka.  Zbiór liczy sobie 23 różnej wielkości opowiadań z lat 1953-1954, które ukazały się kilkanaście miesięcy przed jego oficjalnym powieściowym debiutem w 1955 roku (Słoneczna loteria). Wcześniej były publikowane w, powiedzmy sobie szczerze, podrzędnych, aczkolwiek mających spory nakład magazynach, których to redaktorzy niejako wymuszali na Dicku terminowe pisanie kolejnych tekstów (czego efektem były coraz śmielsze eksperymenty z nielegalnymi używkami, o czym szczegółowo pisze Anthony Peak w biografii poświęconej osobie twórcy Człowieka z wysokiego zamku). Kopia ojca jest dowodem na to, iż jego autor postrzegał otaczający go świat jako pogranicze między tym co widzialne, a tym, czego nie jest w stanie uchwycić ludzkie oko lub czego nie może pojąć ludzki umysł. Wiodącym motywem łączącym wszystkie teksty jest kwestia istnienia nadistot, które w mniej lub bardziej oczywisty sposób ingerują w ludzkie życie lub nawet w rozwój cywilizacji. Nasza rzeczywistość jest zdeformowana przez siły, których nie potrafimy zidentyfikować: widać skutki tejże ingerencji, jednak nikt i nic nie jest w stanie podać jej przyczyny i celowości istnienia. Niejednokrotnie Dick wręcz kpi z oczekiwań i postaw bohaterów (a zapewne także i z czytelniczych) wobec przedstawicieli obcej cywilizacji:…

Czy siostrzana rekomendacja jest w stanie przekonać potencjalnego czytelnika, by sięgnął po nową powieść napisaną przez ukochanego brata słynnej pisarki? Autorka Szmaragdowej tablicy, Wiedeńskiej gry i Złotej skóry chcąc wypromować twórczość młodszego brata, przypadkowo rozgłosiła wieść na temat swego literackiego rywala. Z Luisem Montero Manglano, oprócz bliskich więzów krwi, łączy ją także miłość do przedstawiania historii zaskakujących artefaktów, wokół których czają się zagadki, śmierć i możliwość poznania tajemnicy wszystkich tajemnic na świecie. Jednak powieść Stół króla Salomona jest zgoła inna od twórczości pani Montero – dominują w niej liczne apokryfy, treści kabalistyczne oraz elementy szeroko pojętej wiedzy biblijnej. Interesujące ukazanie wątków historyczno-archeologicznych, takich jak odkopanie ruin Ur chaldejskiego w Mezopotamii, odkrycie egipskiej Doliny Królów czy też Troi oraz pieczołowite opisy tworzenia nowoczesnych muzeów, ich misternie skonstruowanych budynków oraz sposobów pozyskiwania cennych skarbów oddaje imponujące spektrum akademickiej wiedzy posiadanej przez autora. W XIX wieku hiszpański rząd Izabeli II wprowadził politykę ochrony historycznej i artystycznej dziedzictwa narodowego i nieustannego nadzoru nad nimi. To właśnie wówczas narodził się NKP, czyli „Narodowy Korpus Poszukiwaczy”, sekretna organizacja zajmująca się odzyskiwaniem cennych, zrabowanych dzieł sztuki należących do własności państwa hiszpańskiego. Jego pracownicy są rekrutowani w niezwykle enigmatyczny sposób, otrzymując niepozorną propozycję mało atrakcyjnej pracy. To właśnie…