Portafortunas

Apetyt wzrasta w miarę jedzenia? A co się dzieje, gdy mowa o książkach? Pojawia się podobny schemat, im lepsza powieść, tym chętniej czytelnik wgryzie się w jej kolejne części. Niesie to jednak ze sobą pewne, całkiem spore, niebezpieczeństwo. Jeżeli pierwszy tom serii przypadnie do gustu odbiorcy, wymaga on, by i następne były na tym samym, albo podobnym, poziomie. Niestety bardzo często zdarza się tak, że kolejna książka z cyklu nie spełnia oczekiwań– coś idzie w złym kierunku i powieść nie jest już tak ciekawa i wciągająca. Właśnie z takim zboczeniem z drogi mamy do czynienia w przypadku „Gniewnej fali”, drugiego tomu serii „Saga ognia i wody”. Serafina i jej koleżanki syreny rozdzielają się. Niebezpieczeństwo czyha na nie za każdym zakrętem, dlatego bohaterki muszą uważać, gdyż nie wiedzą, komu mogą zaufać. Potomkinie Sześciu Władców, którzy rządzili Atlantydą, muszą odnaleźć magiczne kamienie, dzięki którym pokonają zagrożenie, jakie grozi im, ich bliskim i całemu wodnemu światu. Serafina jako pierwsza zdobywa wskazówki dotyczące wyglądu kamieni i miejsca ich ukrycia. Czy syrenom uda się odnaleźć magiczne kamienie i pokonać najeźdźców? Pierwszy tom serii, „Wielki błękit”, okazał się wielkim zaskoczeniem. Książka z gatunku YA, której akcja rozgrywa się w morskich głębinach, a bohaterkami historii są nastoletnie…

Autorka „Pięknych istot” rekomenduje nową powieść Jamesa Dashnera jako zgrabne połączenie „Dziewczyny z tatuażem” i „Matrixa”. Szczerze mówiąc, nie mam bladego pojęcia, skąd się wzięło nawiązanie do utworu Stiega Larssona, bowiem „W sieci umysłów” to raczej młodzieżowa wersja dzieł Philipa K. Dicka i książek Isaaca Asimova. Fabuła pierwszego tomu nowej trylogii jest bardzo zbliżona do poprzednich tekstów autora. Mowa o bestsellerowej serii „Więzień labiryntu”, który światową sławę dodatkowo zawdzięcza dwóm kinowym ekranizacjom (trzecia część ma pojawić się w 2017 roku). Podobny sposób ukazywania wydarzeń i konstrukcji bohaterów został wykorzystany w „W sieci umysłów”, w ktorej opisano historię trójki nastoletnich przyjaciół, przypadkowo wplątanych w poczynania tajemniczej organizacji SVN, i ich głównego antagonisty, Kaine’a. Michael to rezolutny 16-latek, który wraz z Sarą i Brysonem kilkanaście godzin dziennie spędza w VirtNecie, sztucznej rzeczywistości. Tak naprawdę najłatwiej porównać ów świat do tego znanego z trylogii „Matrix” z tą różnicą, że ciała bohaterów leżą w tak zwanej Trumnie, która dostarcza im niezbędnych substancji odżywczych. W wirtualnej sieci ludzie doświadczają nowych przygód, emocji i wrażeń, zdobywając doświadczenie i przechodząc na kolejne etapy gry. Wydarzenia w „W sieci umysłów” rozpoczynają się od negocjacji Michaela z młodą kobietą chcącą popełnić samobójstwo. Chłopak próbuje odwieść ją od tego czynu,…

Tom Rob Smith dał poznać się czytelnikom jako autor świetnego Systemu (na podstawie którego nakręcono w zeszłym roku film Child 44 – w Polsce dystrybuowany pod literackim tytułem – z Tomem Hardym i Garym Oldmanem w rolach głównych). Jego kolejne powieści (Tajny referat i Agent 6) kontynuowały przygody Lwa Demidowa. Najnowsza Farma stanowczo odżegnuje się od poprzednich utworów i to wieloma aspektami: nie tylko pod względem formy (całość została oparta na dialogu dwóch osób: matki i syna), klimatu (nie ma tu stalinowskiej Rosji, jest za to ukazana współczesna, szwedzka wieś), osi dramatycznej (zamiast walki z systemem, czytelnik raczy się opisem życia na emeryturze dwojga starszych ludzi wśród obcej społeczności), ale przede wszystkim finałowej pointy. Farma to świetny przykład solidnie napisanego thrillera psychologicznego. Życie Daniela wydaje się być poukładane: ma on pracę w Londynie, tworzy szczęśliwy związek ze swoim partnerem i nie musi martwić się o rodziców, którzy postanowili spędzić ostatnie dni swego życia w szwedzkiej wsi, w kraju jego matki Tilde. Kobieta wraz z mężem Chrisem sprzedała kilka mieszkań i wykupiła opuszczoną, starą farmę od starszej Cecylii. Wszystko wydaje się idealne do momentu, aż pewnego dnia Daniel otrzymuje od ojca telefon, iż jego matka zwariowała i po ucieczce ze szpitala…

Czy można stworzyć fantastyczne uniwersum, gdzie magia zostaje ograniczona do niezbędnego minimum, a mimo tego historia okazuje się ciekawa i wciągająca? Oczywiście. Udowodniła to Laura Gallego – hiszpańska autorka pisząca książki należące do gatunku Young Adult. Wykreowała niesamowity świat, w którym czary nie są jednym z bohaterów, tylko elementem pobocznym. Tak naprawdę zostają one zastąpione zupełnie innym elementem – racjonalnym wytłumaczeniem polegającym na połączeniu wiedzy z obliczeniami. Czy taki świat może wciągnąć czytelnika? Jak najbardziej. Tabit chce zostać mistrzem – w tym celu musi wykonać projekt portalu, dzięki któremu podróż z miejsca na miejsce nie trwa wielu godzin czy nawet dni, tylko parę sekund. Kiedy dostaje upragnione zlecenie udaje się w długą podróż, do gospodarstwa Yunka i jego rodziny. Zleceniodawca pragnie namalować u siebie portal, by jego młodsza siostra mogła z łatwością podróżować do Akademii Portali – chłopiec chce, by dziewczyna została malarką portali. Tabit przygotowuje wstępny projekt, jednak po powrocie do szkoły dowiaduje się, że Yunek nie otrzyma wymarzonego przejścia. Nie tylko ta wiadomość dociera do uszu studenta – okazuje się, że farba wykorzystywana przy malowaniu portali – bodaryt – jest na wyczerpaniu. Gdyby tych wiadomości było mało, dochodzi do wydarzenia, które wstrząsa bohaterem i jego znajomymi – ktoś niszczy…

Nie czytałam książek z serii „Wiedźma” ani „Roku szczura” Olgi Gromyko, niemniej mam świadomość, że białoruska autorka fantasy ma rzeszę fanów w kraju nad Wisłą. Jak najlepiej rozpocząć literacką przygodę z nowym pisarzem? Niektórzy radzą, by rozpocząć od zbioru opowiadań, bowiem to w krótkich formach można dostrzec talent. Tak zaczynali nasi rodzimi fantaści, dlaczego więc by nie spróbować w ten sposób i z zagranicznymi autorami? Szczurynki to zbiór opowiadań, jak sama nazwa wskazuje, o szczurach. Ale nie byle jakich gryzoniach, lecz tych, które początkowo miały po prostu posłużyć do literackiego eksperymentu. Po obserwacji zachowania i zwyczajów wszystko miało się skończyć, niemniej Gromyko nie była świadoma, że wpadła jak śliwka w kompot. Zamiast jednego szczura przygarnęła ich kilka, a wszystkie przygody, emocje i reakcje ludzi opisała w krótkich i zabawnych historyjkach. Między nienawiścią a miłością jest bardzo cienka granica. I to właśnie ją udało się przekroczyć autorce. Z dzieciństwa wyniosła negatywne doświadczenia w temacie szczurów, zaś w życiu dorosłym zapałała do nich niezwykle pozytywnym uczuciem. I tak się to wszystko zaczęło, od opisów pierwszych kroków w zakładaniu szczurzej hodowli aż po wielogodzinną obserwację i czekanie, aż minie pasiukowy foch (Białołęcka specjalnie nie przetłumaczyła tego rosyjskiego słowa, pozostawiając je w oryginale ze…

High fantasy w najczystszej i do tego niezwykle apetycznej formie? Mnóstwo ciekawie nakreślonych postaci, które różnią się między sobą i czytelnik nie jest w stanie pomylić jednego charakteru z drugim? Wartka akcja, rozbudowane opisy i zaskakujący punkt kulminacyjny? Oczywiście nie można jeszcze zapomnieć o wciągającej fabule, która omija typowe literackie zapchajdziury szerokim łukiem oraz mnóstwie intryg, posoki i ciał. Jeżeli uważacie, że George R.R. Martin to mistrz w uśmiercaniu postaci, Droga cienia może zmienić Wasze podejście do owego zagadnienia. Zacznijmy jednak od początku… … gdy pojawia się Merkuriusz – młody chłopak, który za wszelką cenę pragnie zapewnić byt sobie i dwójce swoich znajomych: Jarlowi i Laleczce. Jako dziecko ulicy bohater zna się na kradzieży, skradaniu i podążaniu za ofiarą. A przynajmniej tak mu się wydaje. Podczas jednej ze swoich wędrówek za łupem protagonista jest świadkiem pewnej sceny, w której okazuje się brać udział Durzo Blint – znany siepacz. To właśnie pod wpływem tej chwili Merkuriusz postanawia zostać uczniem płatnego mordercy. Czy jednak uda mu się dopiąć swego? Weeks doskonale wie, jak stopniowo budować napięcie. Największym atutem tej powieści jest to, że historii, a dokładniej jej zakończenia, nie da się tak łatwo przewidzieć. Pojawiają się drobne elementy, które można odgadnąć, jednak…

„Kroniki krwi”, spin-off serii „Akademia wampirów”, można określić jednym słowem – nierówne. O ile historia Rose i Dymitra okazała się całkiem przyzwoitym cyklem, pełnym akcji, nieoczekiwanych zwrotów wydarzeń i przemyślanym, o tyle przygody Sydney i Adriana wzbudzają w czytelniku pewien dysonans poznawczy. Pierwszy tom trzymał poziom „Akademii wampirów”, niestety kolejne trzy obnażyły sporo niedociągnięć w stylu Richelle Mead – zbyt słodko, zbyt miłośnie, zbyt naiwnie. Miejscami odbiorca czuje, że ten spin-off powstał na siłę, by odcinać kolejne kupony od serii, którą polubiło spore grono osób. „Srebrne cienie” od początku budziły w czytelnikach emocje. Dlaczego? Sydney została porwana. Bohaterka, uznana winną bratania się z plugawiącymi ten świat wampirami, trafia do ośrodka reedukacji alchemików, gdzie ma odpokutować za swoje grzechy i wrócić na jedyną słuszną ścieżkę życia. Najpierw prześladowcy zamykają dziewczynę na kilka miesięcy w izolatce, serwując jej nawracające terapie rodem z horrorów, potem umieszczają wśród innych naznaczonych, by jeszcze mocniej pogłębić w niej poczucie winy. Tymczasem Adrian topi smutki w alkoholu. Czy moroj będzie w stanie pomóc swojej ukochanej? „Srebrne cienie” to najmroczniejszy tom serii „Kroniki krwi”. Tym razem autorka przedstawia czytelnikom wydarzenia z dwóch perspektyw – raz, tak jak we wcześniejszych częściach, to Sydney jest narratorką, druga połowa powieści ujawnia…

„Kroniki Obdarzonych” autorstwa Kamii Garcii i Margaret Stohl nie należą do moich ulubionych serii, a wszystko przez nieudaną kreację głównej bohaterki, Leny, oraz przez skupienie się na wątku miłosnym. Owszem w produkcjach z gatunku paranormal romance nie ma nic dziwnego w tym, że wątek uczuć zostaje wysunięty na pierwszy plan. Nie w każdej książce należącej do tej grupy jest on jednak tak infantylny i miałki. Najlepszy tom serii „Kronik Obdarzonych” to druga część, gdzie miłostki zostają zepchnięte na dalszy plan i coś nareszcie zaczyna się dziać. Autorkom udało się jednak coś innego – kreacja postaci drugoplanowych – Linka i Ridley. To ze względu na nich moje spotkanie z serią nie okazało się zbyt bolesne i traumatyczne. I tylko ze względu na to, iż w nowej serii, spinoffie „Kronik Obdarzonych”, to właśnie ta dwójka stała się protagonistami. Mogę z czystym sumieniem napisać, że pisarki nareszcie stworzyły powieść godną uwagi. Ridley musi spłacić swój dług związany z przegraną dwóch żetonów. W tym celu wraz ze swoim chłopakiem nie-chłopakiem, Linkiem, udaje się do Nowego Jorku, gdzie młody bohater ma zamiar poświęcić się swojej karierze muzycznej. Niestety młody inkub nie wie, że jego towarzyszka już znalazła dla niego kapelę. W ten bowiem sposób będzie mogła…

Pierwsza część Kosogłosa okazała się sporym rozczarowaniem. Sam podział niewielkich rozmiarów książki wzbudzał pewne obawy, ale skoro Hobbit mógł otrzymać trzy filmy, to czemu nie podzielić trzeciej części Igrzysk śmierci. Niestety przez owo rozbicie powieści Collins na dwie produkcje widz otrzymał bardzo nierówne obrazy. Pierwsza część Kosogłosa za skupiła się na pokazaniu aspektów politycznych, co i tak nie do końca wyszło jak powinno, samą  akcję ograniczając do niezbędnego minimum. Jedynymi wartymi zapamiętania scenami były te końcowe, w których jeden z bohaterów odzyskuje wolność, ale po serwowanym przez Kapitol praniu mózgu nie jest sobą. Skoro w pierwszej części trzeciej odsłony postawiono na tło polityczne i emocje, druga powinna dosłownie tryskać akcją, być nią wypełniona po brzegi. Czy rzeczywiście tak jest? Dystrykt 13 postanawia uderzyć na Kapitol i zakończyć panowanie Snowa. Katniss, widząc co wróg zrobił jej przyjaciołom, wie, że jedynie zabicie prezydenta Panem będzie w stanie zjednoczyć wszystkich. Bohaterka pragnie zabić swojego wroga, dlatego, wbrew Coin, wyrusza na niebezpieczną misję. Protagonistka wraz z oddziałem kilku śmiałków zajmuje się kręceniem kolejnej propagity z pola walki, jednak jej prawdziwym zamysłem jest coś zupełnie innego – zabicie Snowa. Katniss chce odłączyć się od grupy i odnaleźć swojego wroga. Dziewczyna nie wie jednak, że będzie…

Finałowy tom trylogii Z mgły zrodzony nie tylko zgrabnie kończy wszystkie epizody, ale przede wszystkim wbija w fotel. Dlaczego? Otóż lwia część autorów na początku serii przedstawia czytelnikom szereg zagadek i niewiadomych, które wraz z rozwojem fabuły zostają wyjaśnione i doprowadzone do końca. Brandon Sanderson postanowił nieco zakpić z tej konwencji, pozostawiając kilka tajemnic dla kolejnych serii powieści Stop prawa (ich akcja dzieje się 300 lat po wydarzeniach zOstatniego Imperium). Jednocześnie Bohater wieków, najlepsza część trylogii, udowadnia mistrzostwo autora. Nie tylko poprzednie tomy zyskują na znaczeniu w kontekście tej książki; świadczy ona również o tym, że cała konstrukcja fabularna była solidnie przemyślana od początku do końca. W poprzedniej części Elend i Vin borykali się z trudnościami utrzymania władzy w Środkowym Dominium oraz z widmem najazdu wrogów na Luthadel. Odnalezienie Studni Wstąpienia (kończące drugi tom) okazało się zgubne w skutkach, ponieważ zostało uwolnione Zniszczenie, jedną z pierwotnych istot tworzących świat, która teraz dąży do jego całkowitej destrukcji. Na dodatek popiół z nieba coraz intensywniej opada, dusząc na powierzchni ziemi wszelkie życie, mgła nadal zabija, a banda olbrzymich Kollosów atakuje ludzi. W obliczu zbliżającej się apokalipsy (zagłada kraju, widmo śmierci poddanych) Vin i Elend postanowią sięgnąć do wskazówek, jakie pozostawił Ostatni Imperator….