Wiedźmin: Krew elfów (Andrzej Sapkowski)
Fantasy / 21 marca 2018

Po uratowaniu Ciri Geralt zabiera ją w jedyne bezpieczne dla niej miejsce – Kaer Morhen, legendarnej siedziby wiedźminów. To właśnie tam postanawia przeszkolić dziewczynkę na wiedźminkę, jednak nie w pełni, bowiem rezygnuje z postawienia jej przez Próbą Traw (chłopcom podaje się specjalny eliksir, na bazie ziół rosnących wokół zamku w górach Kaedwen, powodujący nieodwracalne zmiany w organizmie dziecka). Za radą Vesemira oraz pozostałych wiedźminów Geralt postanawia wezwać czarodziejkę Triss Merigold, aby pomogła rozwikłać zagadkowe mediumiczne stany Lwiątka z Cintry. Cała trójka postanawia opuścić Wiedźmińskie Siedliszcze i udać się do siedziby czarodziejek, ponieważ dziewczynka posiada wyjątkową, bardzo rzadko spotykaną moc. Po drodze dołączają do konwoju krasnoluda Yarpena Zigrina, jednak szybko zostają napadnięci przez bandy elfów i krasnoludów zwanych Wiewiórkami (Scoia’tael). W obliczu walki między cesarstwem Nilfgaardu na czele z Emhyrem van Emreisem a królestwem Nordlignów, Wiewiórki próbują wywalczyć własne niepodległe państwo. Władcy królestw Redanii, Temerii, Kaedwenu, Aedirnu oraz Lyrii próbują ustalić plan działania na wypadek ataku Nilfgaardu. Vizimir, Foltest, Henselt i Meve rozważają różnorodne opcje, m.in. złamanie pokoju i stłamszenie partyzantki Wiewiórek. Okazuje się, że półtora roku separacji w Kaer Morhen skutecznie odizolowało wiedźmina od najważniejszych informacji: Ciri jest jedną z najbardziej poszukiwanych osób, podobnie jak i Geralt. Jakiekolwiek wieści o…

0
8.3/10
Wiedźmin: Miecz Przeznaczenia (Andrzej Sapkowski)
Fantasy / 21 stycznia 2018

Znajomość drugiego tomu opowiadań o Wiedźminie jest niezbędna do rozpoczęcia lektury właściwej sagi pióra Sapkowskiego. Przede wszystkim zarysowuje najważniejsze wątki fabularne oraz przedstawia często skomplikowane relacje między bohaterami, które będą rzutować na dalsze wydarzenia. Na sześć opowiadań kluczowe okazują się dwa: tytułowy Miecz Przeznaczenia oraz Coś więcej. W Granicy możliwości Geralt romansuje z Triss Merigold, w Okruchu lodu pojawia się wątek Dzikiego Gonu (w tym opowiadaniu bardzo wyraźna jest inspiracja baśniami Andersena), Wieczny ogień umożliwia dokładne poznanie funkcjonowania Novigradu, zaś Trochę poświęcenia stanowi świetną, słowiańską wersję opowieści o jeziornej syrenie Sh’eenaz. Niektóre historie nie wnoszą nic zaskakującego ani ważnego dla całościowej fabuły, a mimo to czyta się je bardzo przyjemnie. Bardzo wiele się dzieje w tym zbiorze: Wiedźmin walczy ze smokami, ma do czynienia z podstępnymi syrenami, mota się z krasnoludami, musi stawić czoła możnych i zadufanym władcom, a nade wszystko rozwiązać swoje miłosne zagwozdki z Yennefer. I to właśnie ta relacja jest punktem wspólnym wszystkich opowiadań. Jednak prymarnym wątkiem fabularnym okazuje się wprowadzenie postaci księżniczki Ciri, której to rodzice przyrzekli oddać swoje potomstwo dla białogłowego pogromcy bestii (historia Pavetty i Duny’ego jest przedstawiona w pierwszym tomie Ostatnie życzenie). I chociażby dlatego warto zapoznać się z lekturą Miecza Przeznaczenia, bowiem…

0
9/10
Wiedźmin: Ostatnie życzenie (Andrzej Sapkowski)
Fantastyka / 6 października 2017

Nadeszła wiekopomna chwila – po latach odkładania lektury cyklu Sapkowskiego wreszcie mam okazję zapoznać się z jego twórczością. Złożyło się na to kilka czynników: coraz bardziej nużące, chłodne jesienne wieczory, skompletowany łącznie z dodatkową książką Sezon Burz cały cykl siedmiu tomów oraz plany zagrania w Wiedźmina 3 wraz ze wszystkimi dodatkami. Tak naprawdę książka otwierająca cały cykl – Ostatnie życzenie – wraz z drugim tomem (czyli Mieczem przeznaczenia) stanowią jedynie zbiór opowiadań rozgrywanych w wiedźmińskim świecie. Nie ma jednego wątku fabularnego, na kartach przewijają się postacie z fantastycznego uniwersum, przeżywające mniej lub bardziej niebezpieczne przygody. A to wszystko w słowiańskiej rzeczywistości pełnej strzyg, wampirów, brux, gnomów i innych rodzimych potworów. Ostatnie życzenie zawiera sześć opowiadań, które łączy postać Geralta (i nie z Rivii, jeszcze nie zasłużył na ten przydomek). Otwierający Wiedźmin jest jednocześnie debiutem Sapkowskiego, który ukazał się na łamach „Nowej Fantastyki” w 1986 roku, zaś Mniejsze zło otrzymało w 1990 roku nagrodę Janusza A. Zajdla. Wszystkie historie zostały przeplecione główną opowieścią pod tytułem Głos rozsądku, w którym ukazano kluczowe dla dalszych wydarzeń sceny (m.in. kapłanka świątyni Melitele miała wizję śmierci Geralta, jednak z racji złożonych ślubów milczenia nie mogła o nich nikomu wspomnieć), ponadto opowiadanie wyjaśnia najważniejsze informacje dotyczące…