Wędrowne ptaki Michaela Rohera to niezwykła opowieść o tolerancji, potrzebie dzielenia się z drugim człowiekiem i potrzebie wyciągania pomocnej dłoni do tych, którzy są odrzuceni przez społeczeństwo. To także przypowieść o tym, jak wiele trzeba w życiu poświęcić, by móc dostrzec w nim to, co najpiękniejsze – dobro i szczęście otaczających nas osób. Chociaż sama książeczka posiada niewiele stron – raptem 32 – to jednak na jej kartach poruszono wiele ważnych tematów – kwestię codziennej komunikacji, ludzkiego miłosierdzia, wsparcia i niesienia pomocy dla potrzebujących. Tak naprawdę tytułowe wędrowne ptaki to wcale nie ptaki lecz ludzie, przybysze z dalekich stron. Ptaki zawitały w rodzinne strony Łukasza na początku kwietnia, jednak dopiero na jesień chłopiec nauczył się ich języka i potrafił porozumieć. Zaprzyjaźnił się też z Paulinką, rezolutną dziewczynką z którą spędzał całe dnie. Jednak kiedy pojawiły się pierwsze oznaki zimy, ptaki podjęły decyzję o dalszej migracji. Wszak nie mogą tu dalej zostać, nie mają ani zapasów jedzenia ani schronu na noc… Co stanie się z przyjaźnią Łukasza i Paulinki? Czy w mieście znajdzie się ktoś, kto przełamie swój strach i wyciągnie pomocną dłoń do opuszczonych wędrownych ptaków? Tak naprawdę książkę Michaela Rohera można intepretować na kilka sposobów: jako przypowieść-aluzję do obecnej…