Portafortunas

Opowieść Evy Mozes (po mężu Kor) rozpoczyna się wraz z postawieniem pierwszego kroku na ziemi niemieckiego obozu koncentracyjnego w Auschwitz w maju 1944 roku. Wraz z siostrą bliźniaczką Miriam zostały odseparowane od pozostałych członków rodziny (dwóch sióstr i rodziców), by trafić pod opiekę członków załogi medycznej doktora Josefa Mengele. Dla zaledwie dziesięcioletnich dziewczynek był to niewyobrażalny szok, bowiem małe rumuńskie Żydówki zostały wyrwane z cudownego, sielskiego dzieciństwa i przeniesione prosto w sam środek piekła, zdane wyłącznie na same siebie. Eva i Miriam wychowały się w bogatej rodzinie Aleksandra i Jaffy Mozesów, którzy byli właścicielami setek hektarów ziemi uprawnej w Portzie na terenach Rumunii. Historia dziewczynek stanowi niemal całkowite przeciwieństwo obrazu, jaki przeciętny czytelnik wynosi z lektury świadectw ocalałych z Holokaustu. Przede wszystkich rodzina Mozesów należała do zasymilowanych, mówiących po rumuńsku i węgiersku Żydów, których dzieci chodziły do publicznej szkoły. Jidysz, codzienny język Żydów aszkenazyjskich, był używany wyłącznie wtedy, kiedy rodzice chcieli ukryć pewne faktu przed swoimi dziećmi. Wraz z wybuchem wojny ich życie nie zmieniło się, nikt nie musiał nosić sławnych opasek z gwiazdą Dawida. Mało tego, rodzina Evy i Miriam ugościła dowódców wojsk III Rzeszy w swoim domu, kiedy Ci weszli do Portzu, aby przejąć miasto! Niemniej był to…

Podtytuł książki psychothriller sugeruje czytelnikowi, iż będzie miał do czynienia ze skomplikowanymi, przerażającymi i jednocześnie fascynującymi osobowościami. W rzeczywistości jest to kryminał, którego rozwiązanie jest w pewnym stopniu przewidywalne. Czarny charakter, Joachim Lichner (psychiatra z wieloletnim doświadczeniem) nigdy nie dorówna w swoim planowaniu zbrodni najsłynniejszemu psychopacie, Hanibalowi Lecterowi. Główny śledczy w sprawie lekarza, komisarz Seifert jest jednocześnie narratorem całej historii. Rozgrywa się ona na dwóch płaszczyznach czasowych: wydarzenia sprzed czternastu lat przeplatają się z bieżącą akcją. Akcja powieści toczy się na terenach pogranicza Niemiec i Belgii. Komisarz Seifert i Menkhoff otrzymują zlecenie wyjaśnienia przyczyn porwania małej dziewczynki. Wchodzą w posiadanie cennej informacji, jakoby ojcem dziecka jest Joachim Lichner, obecnie odsiadujący wyrok za brutalne zamordowanie pięciolatki. Seifert zaczyna wątpić, iż sprzed lat udało im się aresztować osobę odpowiedzialną za mord, ponieważ obecnie wszelkie poszlaki wskazują, iż psychiatra jest niewinny.  Jedynie Menkhoff twardo trzyma się tezy, iż Lichner jest sprawcą rzezi i zza krat precyzyjnie steruje porwaniem kolejnego dziecka. Sukces cyklu Harrisa o Hannibalu Lecterze opiera się przede wszystkim na świetnie skonstruowanych pod względem psychologicznym postaciach. Słynny doktor jest świetnym manipulatorem, agentka Starling i konsultant FBI Will Graham to bardzo inteligentce osoby, które wikłają się w skomplikowane relacje z Lecterem, uniemożliwiając jednoznaczną…

Fantastyczna encyklopedia małych stworów to bardzo niecodzienna propozycja dla dzieciaków niegrzeszących wielką wyobraźnią. Hiszpańscy autorzy publikacji wymykają się znanym, stereotypowym postaciom trolli, krasnoludów, chochlików czy wróżek i ich miejsce zastępują nowymi, zupełnie nieznanymi stworkami!

Małe dziecko trudno jest nauczyć wielu rzeczy: o ile nauka korzystania z nocnika lub też mycia rąk przed posiłkiem może przyjść z łatwością z racji obserwacji swoich rówieśników, jednakże indywidualne kwestie, takie jak noszenie okularów, może przysporzyć sporo kłopotów. Naprzeciwko takim niezręcznym dla malucha sytuacjom z pomocą przychodzi szpak Kajtek, bohater książki Jennifer Berne. To ptaszek, który podczas czytania książek zauważa, iż niedowidzi kilku literek, dlatego postanawia wybrać się do okulisty. Wszystko wydaje się iść w dobrym kierunku do momentu, aż jego latający przyjaciele i kuzyni zaczynają naśmiewać się z kajtkowych okularów. Bardzo ważny aspekt dydaktyczny został położony na kwestię obserwacji własnego ciała i reagowania, kiedy coś zaczyna dziać się nie tak. Kajtek niedowidzi, dlatego szuka pomocy w książkach (analogicznie: maluchy powinny szukać pomocy u rodziców). Nie lekceważy problemu, lecz stara się go rozwiązać. Kiedy na horyzoncie pojawia się kolejna przeszkoda (wyśmiewanie okularów) to bohater ponownie szuka ratunku w leśnej bibliotece – tam natrafia na liczne przykłady osób, które podobnie jak Kajtek, nosiły okulary i nie przeszkodziło im to stać się sławnym, jak chociażby John Lennon czy Gandhi (chociaż w tym momencie lektury rodzice są zmuszeni przerwać czytanie by wytłumaczyć swoim pociechom, z czego zasłynęli opisywani ludzie). Drugim, ważnym problemem…

To nie jest łatwa opowieść, bo przepełniona bólem, cierpieniem, rozczarowaniem i brakiem nadziei. Maus. Opowieść ocalałego to w gruncie rzeczy historia dwóch osób – Władysława Spiegelmana ocalałego z Szoa oraz jego syna, który nie tylko musiał się zmagać z trudną relacją na linii ojciec-syn, ale który także nosi w sobie piętno Holokaustu. Ciężko poruszać temat nowatorstwa omawianej pozycji, ponieważ premiera Mausa miała miejsce ponad czterdzieści lat temu i była poddawana recenzjom zarówno ze strony krytyków literackich, jak i ocenie innych ocalałych z Szoa. New York Times określił to jako „pierwsze arcydzieło w historii komiksu”, samego Spiegelmana nagrodzono Pulitzerem, jego dzieło odbiło się szerokim echem w całym literackim świecie. Tak naprawdę ciężko dodać cokolwiek nowego do omawianej pozycji – oto historia dwóch ocalałych z Zagłady Żydów polskiego pochodzenia – jeden z nich fizycznie przeszedł piekło obozu w Auschwitz, zaś jego syn przez długi czas musiał się zmagać z traumą Zagłady, jaką wyniósł z rodzinnego domu i jaka naznaczyła głębokim piętnem całe dorosłe życie, ważąc także na wyjątkowo trudnej relacji między ojcem a synem. Pod żadnym pozorem nie można ocenić postaci Władysława Spiegelmana ani jego historii. Czytelnikowi śledzącego jego los pozostaje tylko wsłuchać się w opowieść i spróbować poczuć to, co czuł…

Perska miłość, chociaż na pierwszy rzut oka wydawała się pełną uprzedzeń i stereotypów powieścią, okazała się niebanalną książką o różnych obliczach życia kobiet na Bliskim Wschodzie. Twórczość Laili Shakri, Polki mieszkającej w arabskich krajach, skupiała się za zarysowaniu losów dwóch rodaczek: młodej Lidki, która padła ofiarą okrucieństwa teściowej i męża pragnącego jej śmierci oraz Joanny, żyjącej w luksusie byłej stewardessy, szczęśliwej żony i matki u boku niebotycznie bogatego Aliego. W niejakiej kontynuacji, Perskiej zazdrości (która tak naprawdę stanowi samodzielną powieść), autorka skupia się na życiu Polki, która o mały włos nie utraciła tego, co najcenniejsze. Przepych, luksus, bogactwo i dobrobyt – mąż Joanny jest w stanie zrobić/kupić/zdobyć wszystko, by spełnić zachcianki ukochanej kobiety. I tak mija rok za rokiem. Polka lata prywatnym samolotem do Londynu na wakacje, na Fashion Week do Paryża, jada kolacje wraz ze swoja przyjaciółką Angeliką w najdroższym hotelu świata oraz wydaje po kilkadziesiąt tysięcy dolarów w trakcie jednego wyjścia na zakupy. Jakby tego było mało, Aśka całkowicie straciła z oczu to, co najcenniejsze. Zapomniała kim jest i skąd pochodzi. Potrafi zrobić awanturę kelnerce za to, że nie przyniosła jej wystarczająco zimnego soku z kiwi lub truskawek, wykrzyczeć mężowi, iż jest skąpy, bo nie chce jej kupić…

Hartley Richard Ernest i Gertrude Robinson Yackjee postanowili swego szczęścia szukać w Indiach. Młodym małżonkom dość szybko udało się zgromadzić dość liczny, jak na owe czasy, majątek, a także spłodzić piękną córeczkę, którą nazwali Vivian Mary Hartley. Urodzona w 1911 roku dziewczynka okazała się bardzo bystrym i niezwykle zdyscyplinowanym dzieckiem. W wieku siedmiu lat została wysłana do katolickiej szkoły niedaleko Londynu, aby odebrać prawdziwe brytyjskie wykształcenie i wychowanie. Mała Vivian była powodem do dumy:  była najpopularniejszą dziewczynką w całej szkole, wszystkie koleżanki postrzegały w niej niedościgniony ideał. Panna Hartley nie sprawiała żadnych trudów wychowawczych, w grudniu 1931 roku wyszła za mąż za swoją pierwszą miłość – Herberta Leigha Holmana (którego imię przyjęła do potrzeb zawodowych) – a następnie urodziła córkę Suzanne. Z czasem Vivian (dopiero później zmieniła imię na Vivien) zapragnęła występować na scenie. Brakowało jej tego uwielbienia i podziwu, jakim była od najmłodszych lat obdarzana przez rówieśniczki. Zaczęła uczęszczać do Królewskiej Akademii Teatralnej w Londynie. Wraz z upływem kolejnych miesięcy nawiązywała kolejne znajomości i poznawała ciekawe osoby. Jedną z nich był reżyser Aleksander Korda, który wprowadził ją na łamy wielkiego świata celebrytów i wschodzących gwiazd. Jednym z nich był tajemniczy aktor o pseudonimie B2, czyli słynny Olivier Laurence. Bardzo…