Portafortunas

Książek o herbacie i przepisach z jej wykorzystaniem powstało wiele, ale żadna nie była tak wyjątkowa jak poradnik Anny Brożyny. Autorka odsłania przed czytelnikiem wiele herbacianych tajemnic, o jakich nie poczytacie w sieci. To świetna książka popularyzująca wiedzę na temat tego niezwykłego azjatyckiego naparu.

Eichmann w Jerozolimie Hanny Arendt już przed publikacją wzbudzał ogromne kontrowersje. W podtytule autorka użyła określenia, iż jest to „rzecz o banalności zła” i właśnie owo zdanie wywołało wielką dyskusję, a jej echa nie milkną do dziś.

Ktoś z nas kłamie autorstwa Karen M. Mcmanus to literackie połączenie książek z serii Pretty Little Liars, kryminałów Agathy Christie oraz serialu Plotkara. I, trzeba uczciwie przyznać, wyszedł z tego naprawdę przyzwoity thriller young adult.

Napisana w 2011 roku powieść Liane Moriarty Miłość i inne obsesje koncentruje się wokół zagadnień niespełnionej miłości, natręctw oraz braku akceptacji pogodzenia się ze stratą bliskiej osoby. Chociaż fabuła w żaden sposób nie zaskakuje, to jednak składania do refleksji na temat zdrowia psychicznego i gotowości wejścia na nową drogę przy zamknięciu pewnych życiowych rozdziałów, na które nie mamy wpływu.

Miłość made in China. Jak kochają Chińczycy nie jest zwykłym reportażem o heteroseksualnych związkach w Chinach, lecz obszernym, nieco subiektywnym zapisem o funkcjonowaniu społecznych relacji. Te okazują się być bardzo zaburzone, bo jak zauważa autor, Dorian Malovic, Chińczycy tak naprawdę nie kochają, lecz kalkulują, na ile opłaca im się zawrzeć związek małżeński i ile pieniędzy trafi do ich kieszeni.

Imperium boga Hanumana. Indie w trzech odsłonach to nie jest zwykły reportaż turysty lub blogera, który opisuje swoje wrażenia po podróży w Indiach. Wręcz przeciwnie, to solidna dawka wiedzy na temat współczesnego państwa w opracowaniu Piotra Kłodkowskiego, byłego ambasadora RP w Indiach, orientalisty oraz profesora Katedry Porównawczych Studiów Cywilizacji UJ. Autor próbuje scharakteryzować proces przemian społeczno-gospodarczo-politycznych, jakie miały miejsce w tym azjatyckim kraju w przeciągu ostatnich kilkunastu lat. Całość została podzielona na trzy części, jak zresztą wskazuje tam podtytuł Indie w trzech odsłonach, z czego największa z nich, zajmująca aż połowę objętości, traktuje o współczesnej polityce. Władza i władcy porusza przede wszystkim wątek władzy Narendry Modiego, który przerwał rządy rodziny Gandhi. Przytacza wiele rozmów, opinii i legend, jakie krążą wokół postaci Modiego i jego dojścia do najwyższych, politycznych sfer. Z oczywistych względów wiele zdań na jego temat zostało połączonych w jedną całość lub też zostało przypisane innym osobom, bowiem wielu rozmówców nadal pracuje w wysoko postawionych sferach polityczno-dyplomatycznych. Największą zaletą jest wysoka merytoryka, przy czym jednak narracja prowadzona jest w sposób dość oschły, pozbawiona warstwy emocjonalnej autora, przez co całość czyta się dość ciężko, jakby miało się do czynienia z raportem dyplomaty a nie z żywym reportażystą indyjskiej społeczności. Pełno…

Kolejna książka pióra Jojo Moyes, która zbudza we mnie mieszane uczucia. Nie ulega wątpliwości, iż wydawcy na fali popularności filmu Zanim się pojawiłeś wydają starsze dzieła autorki. Rozczarowała mnie kontynuacja serii Kiedy odszedłeś, za to Dziewczynę, którą pokochałeś dobrze wspominam, stawiając na równo z powieściami Nicholasa Sparksa. Ostatni list od kochanka to powieść koncentrująca się na dziennikarskim śledztwie Ellie dotyczącego wymiany listów między Jennifer a Anthonym, kochankami burzącymi porządek moralny i obyczajowy społeczeństwa lat 60. I właśnie ten dysonans między dwiema historiami najbardziej zgrzyta mi w całej książce. Pierwsza część, przedstawiająca losy Jennifer, bogatej mężatki uwikłanej w romans z rozwodnikiem, zawadiaką i przystojnym dziennikarzem Anthonym, jest bardzo dobra pod względem obyczajowym. Ukazuje, jak bardzo ówczesne społeczeństwo udawało, że trzyma w ryzach morale, uczciwość małżeńską, szacunek, godność i przyzwoitość, a tymczasem pod płaszczykiem dobrego tonu gniło od środka. Doskonałym przykładem takiego stanu rzeczy jest małżeństwo Jennifer i manipulującego nią męża, człowieka bogatego, wpływowego i jednocześnie niezwykle okrutnego w swoim poczynaniu. Młoda kobieta jest bardzo nieszczęśliwa w swoim małżeństwie, ale nie potrafi się też z niego wyzwolić, ponieważ niedawny wypadek samochodowy sprawił, iż straciła pamięć i zapomniała imienia swego ukochanego. To opowieść o zdradzie w różnego słowa tego znaczeniu – zdradzie własnych…

Wśród pierwszej trójki jednych z najlepszych powieści 2016 roku ogłosiłam Fatum i Furię Lauren Groff. Arkadia, biorąc pod uwagę chronologię, jest powieścią starszą, ale to nie oznacza, iż mniej wartościową – widać wyraźnie kształtowanie się autorskiego pióra na poziomie erudycyjnej gry z czytelnikiem. W powieści występuje bardzo wiele niedomówień, nawiązań do klasyki literatury, historii marksizmu oraz ruchów hippisowskich lat 60-tych i 70-tych XX wieku. W Arkadii bardzo dobrze widać estetykę obecną w późniejszej twórczości: zmysłową stylistykę niedomówień, wieloznaczności i ukrytych metafor, dzięki czemu powieść można odczytywać na wielu płaszczyznach. Fabuła powieści koncentruje się wokół życia Ridley’a zwanego Lutkiem, to zarazem główny narrator powieści. Przedstawia swoje życie niemal od samego początku, kiedy jego będąca jeszcze w ciąży matka Hanna i ojciec Abe przybywają do Arkadii. Pośród hippisów określających się mianem Wolnych Ludzi dorasta, poznawając reguły rządzące komuną, przeżywając pierwsze doświadczenia seksualne, eksperymentując z używkami, przyjaźniąc się z Helle oraz mocno przeżywając upadek wspólnoty. Motyw Arkadii, greckiej krainy szczęśliwości, przewija się w literaturze od wieków: już w starożytności zajmowała umysły wielkich filozofów i pisarzy, począwszy od Horacego poprzez renesansowych twórców takich jak Dante Alighieri, Philip Sydney, John Milton i Thomas More, skończywszy na współczesnych światowych pisarzach, wśród których ważne miejsce zajmuje Bruno Schulz…

Najnowsza powieść laureata literackiej nagrody Nobla z 2010 roku w gruncie rzeczy niczym nie zaskakuje pod względem rozwoju fabuły, jednak zwraca uwagę na pewien ważny aspekt współczesnego dziennikarstwa. Jest nim powszechna tabloizacja, dążenie do sprzedaży jak największej liczby numeru gazety bez względu na koszty, nawet jeśli w grę wchodzi reputacja znanych polityków, celebrytów i innych osób życia publicznego. Główny watek opowieści koncentruje się na historii szantażu wpływowego potentata branży górniczej w Peru. Quique Cardenas ma piękną żonę, mnóstwo pieniędzy i jeden palący problem. Do jego biura przyszedł redaktor Ronaldo, naczelny peruwiańskiej bulwarówki „Destapes”, żądając, aby ten zainwestował w jego gazetę sto milionów soli, w przeciwnym wypadku opublikuje na pierwszej stronie kompromitujące milionera zdjęcia z seksualnej orgii sprzed ponad trzech lat. Dalszego rozwoju fabuły można się łatwo domyśleć: Quique odmawia szantażyście, Roland po publikacji ginie, zaś głównym podejrzanym staje się mąż Marisy. I wszystko wydawać  się może dość sztampowe do momentu, aż czytelnik nie uzmysłowi sobie, iż akcja dzieje się na początku lat 90-tyc w trakcie wielkiego kryzysu w Limie. Na czele ówczesnego rządu stoi Albert Fujimori, zaś w całym Peru gęsto od zamachów terrorystycznych, działań Świetlistego Szlaku oraz Ruchu Rewolucyjnego Tupaca Amaru. Polityka, seks i morderstwo – czy może być…

  Nie ulega wątpliwości, iż niedawno opublikowana w naszym kraju Noc ognia francuskiego filozofa i pisarza Erica Emmanuela Schmitta jest jego najbardziej intymną powieścią, bo dotykającą kwestii wiary w Boga i celowości ludzkiego istnienia. Jednocześnie jest to książka w duchu Oskara i Pani Róży oraz Papug z placu d’Azarro niż nieco oschłej stylistycznie Sekcie egoistów. Pod względem liczby stron bardzo krótka, za to niezwykle bogata w treść. Literackie alter ego Schmitta (a tak naprawdę sam autor opisujący siebie sprzed 25 lat) wyrusza w egzotyczną podróż: ma dosyć swojego dotychczasowego, dwudziestoośmioletniego życia wykładowcy filozofii na francuskim uniwersytecie, chce doznać czegoś szokującego, wstrząsającego, by poczuć, że naprawdę żyje. To człowiek stojący na krawędzi zwątpienia, który wyrusza w dosłowną, jak i metaforyczną wędrówkę po pustyni pod pretekstem nakręcenia zdjęć do filmu o Charlesie de Foucauldzie, filozofie i katolickim misjonarzu pośród ludu Tuaregów żyjących od wieków w Algierii. Pod pretekstem zafascynowania postacią francuskiego trapisty próbuje odnaleźć swój własny, życiowy cel. Bohaterowie pojawiający się na utworach powieści utożsamiają określone życiowe postawy – religijnych i pełnych gorącej, żyjących pełnią wiary ludzi (muzułmanin Abajghur, chrześcijanka Segolene) oraz racjonalistycznych, bazujących na twardej logice naukowców (geolog Thomas). Eric bacznie obserwuje każdego z nich, nawiązuje długie dyskusje pełne argumentów za…