Portafortunas

Zac Efron polubił ostatnio komedie. Każdy nowy film z jego udziałem to właśnie komedia – wystarczy wspomnieć „Sąsiadów 2”, „Co ty wiesz o swoim dziadku?”, „We Are Your Friends” i teraz „Randkę na weselu”. Niektóre z filmów rzeczywiście były zabawne, ale inne bardzo szybko odchodziły w zapomnienie. Jak się sprawa przedstawia z najnowszą produkcją z Efronem? Mike i Dave to bracia, lekkoduchy, które żyją z dnia na dzień i lubią rozkręcać rodzinne imprezy. Nie podoba się to jednak ich rodzicom, bo każda taka impreza kończy się zawsze źle – wybuchem, podpaleniem albo urazem u kogoś. A właśnie zbliża się ślub siostry bohaterów. Rodzice protagonistów stawiają im ultimatum: albo będą się dobrze zachowywać na weselu i przyprowadzą odpowiednie partnerki, albo koniec z byciem tolerancyjnymi rodzicielami. Chłopcy chcą zrobić wszystko, by najważniejszy dzień w życiu ich siostry, taki właśnie był. I szukają partnerek – ułożonych, mądrych, których polubi ich rodzina. Ale czy takie znajdą? „Randka na weselu” to kolejna komedia, jakich wiele. Mamy niesfornych braci, którzy próbują się zmienić, przynajmniej na krótko. Mamy nadchodzącą ważną rodzinną uroczystość, która, jak wiadomo, musi ostać jakoś zepsuta, to po prostu wiadomo już na samym początku. Mamy wreszcie dwie damy, a przynajmniej dziewczyny udające takowe, by…

Mila Kunis, Kathryn Hahn i Kristen Bell w jednym filmie? To może oznaczać tylko jedno – ostrą jazdę bez trzymanki! Zwłaszcza, że produkcja, w której występują, to komedia. I to nie byle jaka, bo opowiadająca o perypetiach trzech matek. Każda z nich ma zupełnie inne podejście zarówno do instytucji rodziny, jak i wychowywania swoich pociech. O ile niektóre z dzieciaków można tak nazwać. Maleństwa Kiki są bowiem rozpuszczone, i niebezpieczne, dzieci Amy nie doceniają starań swojej rodzicielki, a Carla… cóż, ona sama to dorosłe dziecko. Czas zmienić swoje podejście do macierzyństwa. I to teraz! „Złe mamuśki” to lekka komedia, odpowiednia na wakacyjną porę. Jest mnóstwo zabawnych dialogów, sytuacji i postaci. W końcu nigdy za dużo śmiechu. Zwłaszcza gdy ten komizm rzeczywiście śmieszy. Oczywiście film należy traktować z przymrużeniem oka, w końcu to komedia. Produkcja to nie tylko kolejny film o kobietach, które mają swoje problemy, ale także spojrzenie na macierzyństwo z szerszej perspektywy – bez filtru i słodkich wzdechów. W końcu są dwie strony medalu. Widz obserwuje, jak bohaterki zmieniają się. Niektóre dojrzewają, inne zaczynają podchodzić do życia z większą rezerwą, kolejne w końcu przestają pozwalać wchodzić swojej rodzinie na głowę. Która historia jest najciekawsza? To już zależy, każda zawiera…

W 1851 roku została wydana jedna z najciekawszych książek należących do literatury amerykańskiej. Dzieło Hermana Melville’a nie od razu zostało uznane za takowe – potrzeba było czasu, by krytycy i czytelnicy dostrzegli jej oczywiste walory. Kiedy w końcu poznano się na tej powieści, zachwytom nad jej złożonością, synkretyzmem i dramatem bohaterów nie było końca. Skąd wziął się pomysł na historię Izmaela? Tego można się dowiedzieć z filmu pod tytułem W samym sercu morza Rona Howarda, twórcy takich obrazów, jak Wyścig, Anioły i demony czy Piękny umysł. Produkcja ta zabiera widza w niezapomnianą morską przygodę, która dla większości bohaterów kończy się tragicznie. To miał być kolejny zwykły rejs, pierwszy, w którym Owen Chase j pełniłby obowiązki kapitana statku. Niestety, mimo obietnic właścicieli łajby, bohater nadal nie otrzymał zasłużonego awansu, co gorsze, w kolejnej wyprawie miał słuchać rozkazów żółtodzioba, który swój tytuł zawdzięcza pozycji ojca. George Pollard, bo o nim mowa, może i ma jakieś pojęcie o żegludze, ale nie jest ono odpowiednie, by móc dowodzić takim statkiem, o czym bohaterowie przekonują się bardzo szybko. Chwile spokoju trwają krótko, nadpływa bowiem wróg, którego trudno będzie pokonać. W samym sercu morza to dobrze zrealizowany obraz, pokazujący ludzką bezsilność, determinację i szaloną odwagę. Widz…

W 2013 roku dostaliśmy całkiem ciekawy, wciągający i zaskakujący film o współczesnych czarodziejach – iluzjonistach. Dobra obsada, interesująca fabuła czy nieoczekiwane zwroty akcji to tylko niektóre ze smaczków, jakie twórcy zaserwowali widzom w produkcji pod tytułem „Iluzja”. Minęły lata i postanowiona uraczyć nas kolejną częścią magicznych sztuczek. Czy było lepiej i efektowniej? Tak i nie. Jeźdźcy muszą się ukrywać – są poszukiwani przez policję, a kilka osób, którym zagrali na nosie w pierwszym filmie, chętnie się zemści. Niestety takie zawieszenie w próżni nie podoba się Danielowi, który sam ma chrapkę na stanie się przywódcą grupy. W końcu Jeźdźcy postanawiają pokazać publiczności swoje kolejne show, jednak coś idzie nie tak. Zostają porwani, wciągnięci w intrygę i, co gorsza, zdemaskowani przez wroga. Czy bohaterowie dowiedzą się, kto gra z nimi w magiczną grę? Wizualnie, czytajcie iluzjonistycznie, czyli pod względem magicznych sztuczek, jakie serwują twórcy, film znajduje się na wysokim poziomie. Jest równie ciekawie, co w pierwszej „Iluzji” – sporo iluzji, zapierające dech w piersiach wystąpienia i odwieczne pytanie: jak oni to robią. Niestety fabuła jest dość oklepana: echa przeszłości dopadają bohaterów, którzy zostają wplątani w niebezpieczną rozgrywkę, później dochodzi do tego motyw wet za wet i w końcu happy end. Dokładnie wiadomo,…

Jeżeli myśleliście, że przygody Waszych ulubionych bohaterów z książek Ricka Riordana dobiegły końca, myliliście się. Ten amerykański pisarz nie powiedział jeszcze ostatniego słowa.. Niedawno swoją premierę miał zbiór opowiadań autorstwa Riordana, w którym pojawiają się znani z Olimpijskich herosów, Kronik rodu Kane oraz Percy’ego Jacksona i bogów olimpijskich protagoniści. Dziewięć opowiadań to kolejna dawka emocji, przygód i nowych zadań do wykonania. Co ciekawsze, Riordan postanowił zetknąć ze sobą dwa światy z dwóch odrębnych powieści – uniwersum bogów greckich i egipskich. A to oznacza tylko jedno – nareszcie Percy i Annabeth spotkali rodzeństwo Kane’ów. Jak to w przypadku zbiorów opowiadań bywa, większość tekstów okazuje się dość nierówna: obok naprawdę dobrych historii znajdziemy te mniej ciekawe. W Berle Serapisa także znajdziemy kilka perełek, ale i opowieści, które nie wywołają w czytelniku większych emocji – są przeciętne, przewidywalne i nie zaskakują niczym oryginalnym. Na szczęście nie ma ich wiele, raptem dwie. O jakich opowiadaniach mowa? Największym rozczarowaniem tomu okazała się tytułowa historia, czyli Berło Serapisa – jedno z opowiadań, w których spotykają się bohaterowie Kronik rodu Kane oraz Percy’ego Jacksona i bogów olimpijskich, a dokładniej Sadie i Annabeth. Mimo tego, że całość zaczęła się całkiem ciekawie, im dalej w las, tym opowieść stawała…

Pierwsza część serii stanowiła tylko przedsmak tego co nas czekało dalej. „Noc Oczyszczenia” opowiadała o losach rodziny podczas jedynej noc w roku, kiedy ludzie mogli bezkarnie zabijać swoich bliźnich. Ale już wtedy dostrzeżono potencjał drzemiący w produkcji i postanowiono kontynuować to szaleństwo, w pozytywnym tego słowa znaczeniu, zabijania. I tak powstała druga odsłona filmu – z innymi bohaterami, trzeba przyznać, że o wiele ciekawszymi i większym rozmachem. Tym razem nie liczył się dramat jednej rodziny, ale wszystkich postaci występujących w tej produkcji. Rozszerzono także spektrum wykorzystywanych motywów i dodano ten dotyczący pochodzenia, rasy i oczywiście szczebla zajmowanego w społeczeństwie. W trzeciej „Nocy Oczyszczenia” twórcy poszli jeszcze dalej i dodali do tego tygla politykę, religię i walkę o własne przekonania. Jak wyszło? Znany z drugiej odsłony filmu Leo pracuje jako szef ochrony kobiety, która chce znieść najgorszą noc w roku – Noc Oczyszczenia. Jako prezydent będzie w stanie zakazać świętowania tego krwawego wydarzenia. Jednak żeby objąć stanowisko głowy państwa, musi zyskać poparcie oraz jeszcze jedno – przeżyć. Co wcale nie będzie takie łatwe, zwłaszcza że zbliża się sławetna Noc Czystki. I wprawdzie Leo zrobi wszystko, żeby ochronić panią senator, ale nawet on nie jest w stanie przewidzieć, że ktoś z jego…

Ostatnimi czasy do łask zaczęły wracać kultowe już film. Twórcy filmowi postanowili powrócić do korzeni i zabrać się za kilka znanych i lubianych przez widzów produkcji. Mieliśmy już kontynuację „Parku Jurajskiego”, niedawno, po dwudziestu latach, swoją premierę miała druga część „Dnia Niepodległości”, a w tym miesiącu postanowiono uraczyć nas odgrzebaniem historii znanej z „Pogromców duchów”. Może nie remakiem jako takim, ale nową starą historią. Brzmi skomplikowanie? Zaraz wszystko się wyjaśni. Erin dawno temu popełniła pewien błąd – wydała książkę, w której potwierdza istnienie duchów. Była wtedy młoda, ona i jej przyjaciółka, Abby, chciały pokazać światu, że zjawy to nie tylko fantastyczny wymysł. Po wydaniu pozycji drogi koleżanek rozeszły się, a Erin zaczęła myśleć o naukowej karierze. I szło jej całkiem dobrze, miała przed sobą poważny awans, dopóki do drzwi jej sali wykładowej nie zapukał dziwny gość, który twierdził, że jego muzeum jest nawiedzone. Czy Erin da się skusić przygodzie? Czy ona i Abby pokonają ducha? Jeszcze przed rozpoczęciem prac nad „Ghostbusters. Pogromcy duchów” sporo kontrowersji, zwłaszcza u przedstawicieli brzydszej płci, wywołał fakt, że głównymi bohaterkami filmu są same kobiety. Oryginalna historia to opowieść o walce czterech mężczyzn z przedstawicielami sił paranormalnych, tym razem twórcy produkcji postanowili całą potyczkę złożyć na…

Steven Spielberg, twórca takich obrazów, jak „A.I. Sztuczna inteligencja”, „Złap mnie, jeśli potrafisz” czy „Szeregowiec Ryan”, w tym roku postanowił uraczyć czymś specjalnym młodszych widzów i przenieść na ekrany kin powieść Roald Dahl (którego możecie znać z serii „Charlie i fabryka czekolady”) pod tytułem „The BFG”. Jak można się łatwo domyślić, to kolejna niesamowita historia, pełna ciekawych rozwiązań i interesujących postaci. Nic więc dziwnego, że zainteresował się nią sam Spielberg. Sophie mieszka w sierocińcu – nie zna swoich rodziców, większość czasu spędza na snuciu i czytaniu niesamowitych historii. A ma go pod dostatkiem, gdyż cierpi na bezsenność. Kiedy w nocy jej koleżanki smacznie śpią i śnią piękne fantazje, bohaterka snuje się po korytarzach sierocińca albo pochłania kolejną powieść. Aż pewnego razu Sophie jest świadkiem czegoś niezwykłego – za oknem zauważa dziwny wysoki kształt, który raz się pojawia, a raz znika. W końcu okazuje się, że tym cieniem jest olbrzym. Kiedy przybysz zauważa, że ktoś go nakrył, porywa Sophie do swojej krainy. Czy dziewczynka wróci do domu? „BFG: Bardzo Fajny Gigant” to bardzo fajny film familijny, którym zachwycą się zarówno dzieci, jak i dorośli. To historia przyjaźni dwóch samotnych osób – małej dziewczynki i wielkiego giganta. Oboje nie byli rozpieszczani przez…

Do tej pory seria „Legendarz” nie rozczarowywała. Jej autorzy wykonali kawałek naprawdę dobrej roboty, by stworzyć tak ciekawe pozycje, w dodatku niezwykle atrakcyjne wizualnie. Jak dotąd ukazały się „Bestiariusz słowiański”, „Duchy polskich miast i zamków” czy „Księgę smoków polskich”. Każda okazała się przemyślana i doskonale opracowana. Czy nowa książka wchodząca w skład serii także zachwyca? Tym razem otrzymujemy coś zgoła innego – nie potwory, a przynajmniej nie w ścisłym tego słowa znaczeniu, nie duchy ani nie historie o wielkich gadach ziejących ogniem. Autorzy postanowili przybliżyć swoim czytelnikom świat wierzeń – książka „Święci i biesy”, jak wskazuje tytuł, traktuje o siłach dobra i zła oraz ich odwiecznym starciu. Czas na kilkadziesiąt nowych legend i historii – o życiu świętych. W książce znajdują się informacje o świętym Walentym, świętej Annie czy świętym Szczepanie oraz wielu innych męczennikach i błogosławionych. To sporo rzeczowych danych o ich żywotach i dokonanych cudach. Jednak sami święci to jedno, bowiem autorzy postanowili poświęcić nieco miejsca i uwagi wysłannikom piekła. A jest w czym wybierać: Boruta, Węsad, Liton czy Kuwas to jedynie kropla w morzu opisywanych w pozycji biesów. Nie można zapominać o drugim elemencie książki, który odgrywa niebagatelną rolę – grafikach. Kolorowe rysunki czy szkice to największa…

Historii o przygodach Króla Dżungli poznaliśmy już całkiem sporo. Niektóre z nich okazały się udane, inne nie do końca oddały klimat powieści Edgara Rice’a Burroughsa. Doczekaliśmy się nawet parodii tej historii – „George’a prosto z drzewa”. W tym roku postanowiono znowu sięgnąć po tę opowieść, ale przedstawić nową przygodę Tarzana i jego ukochanej Jane, kontynuację losów tej dwójki bohaterów. Oczywiście jak na XXI wiek przystało, nie mogło zabraknąć efektów specjalnych i zapierających dech w piersiach widoczków, które to wpłynęły na odbiór obrazu. Można nawet rzec, że uratowały ten film przed kompletnym zapomnieniem. Mijają lata odkąd Tarzan, a dokładniej John Clayton, osiadł w Londynie. Jego życie zmieniło się, już nie musi walczyć o przetrwanie, przynajmniej nie dosłownie. Pewnego dnia bohater dostaje propozycję powrotu do Afryki, by bliżej przyjrzeć się dokonaniom belgijskiego monarchy. Protagonista nie wie jednak, że cała podróż okaże się jedną wielką pułapką, a na szali zostanie postawione życie Tarzana i jego bliskich. Czy bohater wygra walkę o wszystko? „Tarzan: Legenda” to bardzo piękny wizualnie film. Zdjęcia rzeczywiście zapierają dech, oddają piękno tych niebezpiecznych miejsc Kongo, widać nie tylko bajeczność krajobrazu, ale także to, jak bardzo jest niebezpieczny. Gra barwą, światłem i cieniem potęguje wizualny majstersztyk. Muzyka dodaje całości odpowiedniego…