Portafortunas

Blurb na ostatniej stronie okładki książki ma za zadanie zachęcić do lektury, jednakże wielokrotnie okazuje się, że podaje mylne informacje bądź niepotrzebnie streszcza daną pozycję. W przypadku Wiedeńskiej gry miała miejsce dość duża rozbieżność między zawartą treścią a okładkowymi danymi, co w tym przypadku działa na niekorzyść powieści. Przede wszystkim to nie jest powieść sensu stricte historyczna, a raczej sensacyjna historia rozgrywająca się w czasach monarchii Austro-Węgierskiej, co nadaje całości specyficznego klimatu. Literacki debiut Carli Montero, znanej polskiemu czytelnikowi z bestsellerowej Szmaragdowej tablicy, to połączenie świetnego pomysłu szpiegowskiego i delikatnej, kobiecej realizacji. Akcja powieści rozpoczyna się w XIX-wiecznym Paryżu. Młoda Hiszpanka, Isabel Alsasua, staje się ofiarą brutalnej napaści w centrum miasta. Kobieta zaciekle broni zawartości swojej torebki, na którą składa się między innymi książka z ukrytym weń haszyszem. Na szczęście z pomocą przybywa młody i przystojny Anglik, Richard Windfield. Po krótkiej rozmowie okazuje się, iż oboje podążają w tym samym kierunku, do zamku Brunstriech na terenie Austro-Węgier. Podczas podróży wychodzi na jaw, iż Brytyjczyk jest bardzo bliskim przyjacielem ciotki Isabel, która ma się nią zająć po śmierci rodziców. Po przybyciu na miejsce kobieta poznaje dwóch synów wspomnianej ciotki – bardzo przystojnego i uwodzicielskiego księcia Larsa oraz jego brata Karla, butnego…

XV wiek, Florencja. Medyceusze zlecają młodemu, utalentowanemu erudycie Giorgiowi Barbarelli da Castelfranco namalowanie „Astrologa” – tajemniczego obrazu, który niesie ze sobą wskazówki do odnalezienia mistycznej Szmaragdowej Tablicy. Paryż, okres niemieckiej okupacji. Georg von Berghaim, wysoko postawiony oficer SS, ma za zadanie odnaleźć słynne dzieło renesansowego malarza. Trafia do żydowskiego domu rodziny Bauer, która od wieków strzeże drogi ku odnalezieniu sekretnego „Astrologa”. Podczas swojej misji spotka Sarah, z którą połączy go nadzwyczaj zaskakująca relacja, co wywróci jego dotychczasowe życie do góry nogami. I wreszcie Madryt, czasy obecne. Ana, pracownica Muzeum Prado, wraz z narzeczonym Konradem odnajdują list niemieckiego historyka sztuki czasów II wojny światowej, z którego dowiadują się o obrazie. Szmaragdowa Tablica to druga powieść Carli Montero, zaś pierwsza publikacja w Polsce. Zgrabne połączenie tajemnicy, elementów sensacji, romansu oraz teorii spiskowych tworzy intrygującą historię idealną na letnie popołudnia. Nie ma co się łudzić – na próżno szukać tu głębszych sensów, porywających odkryć, czy też nagłych zwrotów akcji. Autorka przedstawia pełną wdzięku opowieść, której główną atrakcję stanowi wątek pogoni za włoskim obrazem i tytułową tablicą. Dzieje „Astrologa” są jak losy Szmaragdowej Tablicy – każdy ich szuka, zna krążące od wieków legendy, lecz nikt ich nigdy nie widział. Podobnie błądzi czytelnik – o…

Finał Sąsiadów nie dawał zbytniej nadziei na kontynuację historii, niemniej jeśli spojrzeć na box office z zawrotną sumą 268 milionów dolarów przy budżecie wynoszącym zaledwie 18 milionów zielonych i to za zwykłą komedię, to kwestią czasu pozostało, kiedy dwójka pojawi się na srebrnym ekranie. Za Sąsiadów 2 odpowiada poprzednia ekipa, dlatego wybierając się na seans, należy się spodziewać tego samego typu dość prostego humoru, nieco fabularnych powtórzeń, licznych aluzji seksualnych, wysportowanej klaty Zaca Efrona, odrobiny moralizatorstwa oraz zaledwie poprawnego zakończenia. Tym razem widz otrzymuje trochę bardziej zakręconą wariację znaną z pierwszej części: Mac (Seth Rogen) i Kelly (Rose Byrne) wraz dwuletnią córeczką wiodą spokojny żywot do momentu aż dowiadują się, że kobieta jest znowu w ciąży. Postanawiają sprzedać dom i znaleźć coś większego, jednak okazuje się, iż zostali zobowiązani do 30-dniowej próby, podczas której przyszli właściciele mogą wizytować nieruchomość i sprawdzać ją pod względem technicznym oraz obserwować otoczenie. Pech chce, że w tym samym czasie grupka zbuntowanych studentek I roku postanawia wynająć opustoszały budynek i założyć w nim żeńskie bractwo, otwierając dziewczynom drogę do imprez, palenia trawki, bujania się z chłopakami i innych rzeczy, których niejako powinno się doświadczyć w podczas studiów. Między państwem Radner a 18-latkami na czele z…

Przez burze ognia to pierwszy tom otwierający trylogię „Under the Never Sky” autorstwa debiutującej pisarki – Veronicy Rossi. W gatunku powieści znanego pod nazwą young adult widać znaczące zmiany na przestrzeni ostatnich kilkunastu miesięcy – przede wszystkim z półek zniknęły królujące od dobrych paru lat wampirzo-wilkołacze romanse (Zmierzch, Pamiętniki Wampirów, Dom Nocy), a na ich miejscu pojawiły się książki postapokaliptyczne i antyutopijne (warto wspomnieć takie tytuły jak Las  Zębów i Rąk czy Igrzyska Śmierci). Ten drugi rodzaj reprezentuje Rossi – na próżno szukać w nim magii, irracjonalnych zwrotów w fabule czy wysuniętego na pierwszy plan wątku romansowego. Przez burze ognia to miłe odkrycie dla miłośników szeroko pojętego science fiction. Tym, co wyróżnia powieść Rossi, jest zestawienie obok siebie dwóch diametralnie różnych światów: nowoczesnego, uporządkowanego, pełnego wynalazków technologicznych i osłoniętego przed jakimkolwiek zagrożeniem Reviere z pełną niebezpieczeństw i niezbadanych terenów Umieralnią, gdzie pozbawione cywilizacyjnych udogodnień społeczeństwa skupiają się w grupy plemion walczących o przetrwanie. Wydawać się może, iż autorka powieliła kilka znanych schematów w jedną całość. Nic bardziej mylnego. To właśnie kreacja świata przedstawionego jest najlepiej dopracowanym elementem w całej powieści i jej poświęcono najwięcej miejsca. Reviere to teren osłonięty wielką Kapsułą Podu, gdzie mieszkańcy żyją wręcz w laboratoryjnych warunkach: nie…

Silos wprowadził czytelnika w świat grozy i terroru, klimatycznie bardzo przypominając uniwersum z serii gier Fallout, Zmiana była powieścią refleksyjno-retrospekcyjną, zaś Pył powraca do wydarzeń z początku trylogii i stanowi ich bezpośrednią kontynuację. Całą historię poznajemy z perspektywy trzech głównych silosów (1, 17 i 18), spotykamy tych samych bohaterów (Jules, Lukas, Solo i pozostali), którzy stawiają przed sobą zadanie odkrycia całej prawdy na temat powstania tych specyficznych schronów, ujawnienia ukrytych celów ich konstruktorów, a także odtajnienia tego, co się dzieje poza silosami. Punktem wyjścia w Pyle są działania Jules, która za wszelką cenę chce uratować garstkę ocalałych z 17-go silosu i zjednać sobie tych, którzy w jej czynach upatrują widma zagłady wszystkich mieszkańców. W silosie numer jeden rozpoczyna się walka z czasem – okazuje się, że Pasterz przeżył i w wielkim niebezpieczeństwie ponownie znajdzie się Donald i jego siostra. Fabułę Pyłu zdominowała Jules, niemniej cała historia jest podporządkowana finałowym wydarzeniom, dlatego wiele scen lub sytuacji zostaje zaledwie pokrótce wspomnianych. Znacznie mniej uwagi poświęcono skłonnemu do refleksji i rozważań Donaldowi, za to sporo miejsca zajmuje opis determinacji i uporu uciskanych ludzi. Nadzieja, iż gdzieś tam daleko istnieje normalny świat z błękitnym niebem i zieloną trawą sprawia, że dotychczasowa desperacja i strach…

Zbiór opowiadań Andrzeja Ziemiańskiego pod tytułem Pułapka Tesli to kompilacja pięciu historii, z których cztery były wcześniej publikowane w różnorodnych antologiach (Wypasacz w „Trupach polskich” oraz Chłopaki, wszyscy idziecie do piekła w „Pl +50. Historie przyszłości”) i tematycznych magazynach (A jeśli to ja jestem Bogiem w „Science Fiction” 10/2011 i tytułowa Pułapka Tesli w „Nowej Fantastyce” 11/2012). Nie warto się jednak zniechęcać, ponieważ zebrane opowieści oprócz wspólnego mianownika, jakim jest miasto Wrocław, łączy również ironiczny dystans i bystre spostrzeżenia wobec otaczającej autora rzeczywistości. Polski dom to opowiadanie otwierające najnowszy zbiór Ziemiańskiego. Króciutka historia (licząca dosłownie dziesięć stron!) o zagubionych rodzicach z dwojgiem małych dzieci, którzy wieczorową porą przypadkowo spotykając eleganckiego, starszego pana, oferującego im schronienie i ciepły posiłek. Dalszy rozwój fabuły jest mało zaskakujący, czytelnik na pewno nie raz spotkał się z takim rozwiązaniem (czy to podczas lektury innych tekstów, strasznych historii na letnich obozach albo podsłuchiwania jak dorośli przekazują sobie podobne dzieje), niemniej opowiadanie wypadło bardzo ciepło biorąc pod uwagę całą książkę ze względu na pogodne i miłe zakończenie. Wypasacz zapadł mi w pamięć najbardziej ze wszystkich zebranych tekstów. Dotyczy niewytłumaczalnych gwałtów i porwań kobiet na terenie całej Polski. Młoda wrocławska policjantka Anita sama pada ofiarą tajemniczego pana, który…

Paolo Bacigalupi jest laureatem wielu prestiżowych nagród (wśród nich m.in. Nebuli, Hugo, Locusa i Campbella). Umiejscowienie akcji w mrocznej, dysfunkcyjnej i złowrogiej antyutopii w połączeniu wyrazistymi bohaterami w średnim wieku stanowi charakterystyczną cechę stylu amerykańskiego twórcy tak zwanej fantastyki ekologicznej (w której akcent się kładzie na problematykę związaną z naturalnym środowiskiem człowieka). Nie inaczej jest w przypadku Nakręcanej dziewczyny – powieści o rasie Nowych Ludzi wyhodowanych dla zaspokojenia kaprysów bogatych i próżnych mieszkańców Tajlandii. Bacigalupi jest bardzo silnie zaangażowany w obserwację psychologii współczesnego społeczeństwa oraz uważnie śledzi najnowsze odkrycia naukowe, bowiem w jego książce nie brakuje wizji świata korporacji i wielkich koncernów, które już teraz zaczynają dominować nad światową gospodarką. W zdegradowanej rzeczywistości Nakręcanej dziewczyny nastąpiło głębokie, wręcz rewolucyjne przewartościowanie dotychczasowych stosunków społecznych. W marnej egzystencji liczy się jedynie to, co jednostka jest w stanie ofiarować swemu pracodawcy w postaci wartości kalorycznej. Autor kreśli dojrzałą i starannie przemyślaną wizję świata, która ma wszelkie szanse się ziścić. Gorzka refleksja na temat stosunku człowieka do środowiska naturalnego, jego eksploatacji oraz braku poszanowania z pewnością ma za zadanie zmusić czytelnika do refleksji, jednocześnie nie będąc nachalnym propagandowym i jednowymiarowym obrazem zniszczonego środowiska. Dodatkowo surowość stylu autora, realizm graniczący z naturalizmem oraz oryginalność w…

Frances Gumm okazała się trzecim, niechcianym dzieckiem Ethel i Franka (który, o ironio, po latach okazał się homoseksualistą). Nazywana przez rodzinę pieszczotliwie Baby, już od najmłodszych lat była  wyciągana na scenę przez ambitną i dość chłodną  emocjonalnie matkę. Aby dziewczynka mogła sprostać jej wymaganiom, Ethel zaczęła szprycować ją lekami, by córka jak najdłużej mogła występować na teatralnej scenie i zarabiać pieniądze na ich utrzymanie. To właśnie głównie dzięki uporowi rodzicielki mała Frances dość szybko podpisała kontrakt z Metro Goldwyn Mayer. Zmiana imienia i nazwiska na Judy Garland została zainspirowana przez samą Ethel, której nazwisko Gumm kojarzyło się niechybnie z rymem do Glum (z ang. osowiały, ponury). Garland to nazwisko jej bliskiego przyjaciela, natomiast imię Judy zostało zaczerpnięte z piosenki M. Carmichaela i S. Lerner. To właśnie wokalny talent gwiazdy Czarnoksiężnika z krainy Oz stał się znakiem rozpoznawalnym jednej z najzdolniejszych aktorek tamtego okresu. Występowała zarówno przed szerszą publika, jak i na prywatnych występach członków lóż masońskich i Stowarzyszenia Bnai B’rith. Praca w studiu MGM nie okazała się jednak bramą do krainy szczęścia, bowiem Judy zmagała się z niemoralnymi i dwuznacznymi szantażami ze strony samego Mayera. To właśnie w tamtym okresie, już po sukcesie najsłynniejszego filmowego musicalu, Garland zaczęła zmagać się…

Nie ulega wątpliwości, że Katharine Hepburn była jedną z największych gwiazd kina pierwszej połowy XX wieku. Podjęta przez Charlotte Chandler próba stworzenia pełnej biografii aktorki jest jednak czymś więcej, niż spisaniem najważniejszych wydarzeń z życia Hepburn. Stanowi ona kompendium życia Katharine, omówienie jej filmowych dzieł i przede wszystkim próbę zrozumienia fenomenu kobiety, która przez ponad 50 lat czarowała widzów na całym świecie. Katharine Hepburn to efekt ponad trzydziestu lat pracy, jaki włożyła Chandler, by w pełni przedstawić sylwetkę hollywoodzkiej gwiazdy. Autorka ma bogate doświadczenie w tworzeniu życiorysów znanych osób – do jej dzieł zalicza się między innymi biografię Ingrid Bergman, Marleny Ditrich, Alfreda Hitchcocka czy Billy’ego Wildera. Książce nie można niczego zarzucić – na każdej stronie biografii daje się zauważyć dziennikarski profesjonalizm, jakim kierowała się Chandler, odpowiednio dobierając najważniejsze momenty z życia Hepburn, a uzupełniając je opowieściami z kręgu najbliższych jej osób. Na próżno szukać pikantnych szczegółów czy potwierdzeń którejkolwiek z gorących plotek krążących w czasach złotej ery kinematografii. Ich miejsce zajmuje bogata filmografia oraz zarys treści wszystkich filmów, w jakich wystąpiła Katharine, od komedii (m.in. Filadelfijska opowieść, Afrykańska królowa, Kobieta roku)  po dramaty (oskarowy Lew w zimie, Smocze nasienie czy Trojańskie kobiety). Biografia liczy łącznie lekko ponad 300 stron,…

Grace Kelly autorstwa Wendy Leigh jest pozycją doprawdy niezwykłą. Niszczy popkulturowy wizerunek amerykańskiej księżniczki jako przepięknej kobiety zakochanej w księciu, która z gracją i powagą sprawowała urząd księżnej Monako. Okazuje się, ze Grace ma na sumieniu wiele grzechów, z których najpoważniejszymi okazała się seksualna rozwiązłość, pycha oraz nigdy nie zaspokojone pragnienie bycia adorowaną przez cały świat. Rzadko kiedy podkreśla się, jak wielką cenę opłaciła aktorka za osiągnięcie swoich życiowych celów, jakimi było osiągnięcie wielkiej sławy i poślubienie europejskiego księcia, za to chętnie wspomina o jej wspaniałych kreacjach, zachwycającej urodzie i jej bajkowym ślubie z Rainierem Grimaldim. W rzeczywistości życie Grace nie było usłane różami, ale warto też zaznaczyć, że sama rzucała sobie kłody pod nogi. Panna Kelly nie była święta, wręcz przeciwnie, daleko jej do sylwetki, jaka jest kreowana przez dzisiejsze media. Mimo twardego, dość konserwatywnego wychowania (jej matka była Niemką, a ojciec słynnym kobieciarzem i sportowcem), młoda aktorka nie stroniła od zabaw i flirtów z mężczyznami. Swoją cnotę straciła z mężem najlepszej przyjaciółki, nie miała oporów, by romansować z żonatymi, a także nie rumieniła się, kiedy wychodziła naga przed oblicze niedawno poznanego mężczyzny. Przyjmowała podarunki od rzeszy kochanków, z każdym utrzymując dość dobre stosunki. Skąd wynikało takie zachowanie? Grace…