Portafortunas

Eric Emmanuel Schmitt zaskarbił serca polskich czytelników dzięki wzruszającym powieściom o dojrzewaniu, tolerancji, miłości, odmienności i wyrozumiałości. Oskar i Pani Róża, Dziecko Noego, Pan Ibrahim i kwiaty Koranu, Tajemnica pani Ming to utwory, których życiowe mądrości i pytania o sens człowieczeństwa, koegzystencję odmienności, nienawiści i cierpienia odzwierciedlają bolączki współczesnych narodów. Sięgając po niedawno opublikowaną, pierwszy utwór Francuza można czuć pewnego rodzaju niedosyt: nie jest to książka na tak wysokim poziomie, do jakiego przyzwyczaiły lektura uprzednio wydanych powieści. Młody mężczyzna o imieniu Gerard, podczas badań naukowych do językoznawczej pracy doktorskiej, znajduje w starej bibliotece wzmiankę o tajemniczej Sekcie Egoistów założonej przez Gasparda. Im mniej informacji może znaleźć na jego temat, tym bardziej zaczyna się fascynować jego osobą. Bohater porzuca swój projekt i zaczyna podróż po Europie. Coraz bardziej ogarniająca go obsesja sprawia, iż życie Gerarda zaczyna przypominać żywot szaleńca oderwanego od rzeczywistości. A samo zakończenie powieści zaskakuje i pozwala zweryfikować wszystkie emocje, jakie towarzyszyły lekturze. Sekta egoistów to taka literacka wydmuszka: niby piękna, kusząca, ale tak naprawdę nic sobą nie reprezentująca. Treść utworu skupia się w lwiej części na ukazywaniu rozważań filozoficznych, jakie propagował Gaspard: liczy się własne samozadowolenie nad szczęście i godność innych ludzi. Oświeceniowy filozof swoimi śmiałymi tezami przekracza…

Nastoletni Zack Lightman nie ma zbyt wielu powodów do narzekania. Chociaż wychowuje go samotna matka (Pamela), to chłopak może liczyć z jej strony na wyrozumiałość w kwestii wielogodzinnego przesiadywania przed ekranem komputera i popołudniowej pracy w pobliskim sklepie z grami komputerowymi. Nieco gorzej wiedzie mu się w szkole: co rusz wybucha bijatyka z Knotcherem, jakiego uważa za swego osobistego arcywroga. Rozchodzi się głównie o tragicznie zmarłego w wieku 19 lat ojca Zacka, Xaviera Ullyssesa Lightmana, który całe godziny spędzał przed ekranem telewizora, grając na platformie Nintendo. Pewnego razu, podczas kolejnego starcia, na boisku szkolnym nieoczekiwanie ląduje statek powietrzny, kropka w kropkę podobny do tego, jaki istnieje w grze komputerowej „Armada”. Ze środka wychodzi Ray Wierzbowski, szef niewielkiego sklepu z akcesoriami dla maniaków wirtualnej rozrywki, twierdząc, iż Zack został wybrany do walki z obcymi. Chłopak postanawia odpowiedzieć na wezwanie. Najnowsza, samodzielna powieść Ernesta Cline’a Armada, to hołd oddany fanom, a właściwie maniakom starszych gier komputerowych. Na kartach książki przewijają się liczne nazwiska najważniejszych twórców (warto chociażby wspomnieć o Chrisie Robertsie, Richardzie Garriocie, Hidetace Miyazakim, Gabie Newelle i Shigeru Miyamoto), producentów oraz nazwy platform do grania (zarówno starszych, jak i tych nowszych, na przykład Nintendo, Atari, Activision i EA Games), a przede…

Swój pierwszy film anime studio Ghibli wyprodukowało w 1984 roku. Była to Nausicaa z Doliny Wiatru, której proekologiczna wymowa w połączeniu z przesłaniem o życiu w harmonii z otaczającą nas naturą podbiła serca milionów widzów na całym świecie. Minęło trzydzieści lat i światło dziennie ujrzała Marnie. Przyjaciółka ze snów – ekranizacja powieści Joan G. Robinson pod tytułem When Marnie Was There, napisanej i opublikowanej w 1967 roku. Jak się okazało, po tak długim czasie Ghibli nadal zaskakuje, dając szansę obcowania z niezwykle wzruszającym, pełnym nostalgii filmem o głębokim przesłaniu. Krótko o fabule: Anna Sasaki nie cieszy się dobrym zdrowiem i, co ważniejsze, nie ma przyjaciółek. Wynika to z trudnego charakteru dwunastolatki, który ukształtowała śmierć rodziców i niechęć do samej siebie. Dziewczynka żywi do siebie nienawiść, nie jest w stanie zaakceptować własnej osoby i swoją frustrację wyładowuje na Bogu ducha winnych ludziach. Jej przybrana ciocia Yoriko, zmartwiona pogarszającą się astmą podopiecznej, postanawia wysłać ją do swojej siostry i jej nieco zwariowanego męża, którzy mieszkają w małym miasteczku nad morzem. Włócząc się po okolicy, Anna natrafia na pozornie opuszczoną rezydencję. Dlaczego pozornie? Okazuje się, iż mieszka w niej Marnie – piękna złotowłosa dziewczynka, która podobnie jak nasza bohaterka cierpi na samotność i…

Zwątpienie ogarnęło mnóstwo ludzi. Wiele osób, obejrzawszy trailer nowego filmu ze stajni Marvela, miało ogromne wątpliwości, czy ten film może się udać. Człowiek-mrówka bohaterem kolejnej ekranizacji kultowych komiksów? Może i Strażnicy Galaktyki osiągnęli niesamowity, naprawdę zaskakujący sukces, ale drugi raz to powtórzyć? Czy to nie graniczy z cudem? A jednak, na przekór wszystkiemu i wszystkim, nowy Ant-Man daje radę. Nie należy co prawda do tej klasy filmów co obie odsłony Avengersów czy trylogii Iron Man, ale spokojnie można przypisać mu miano całkiem niezłej komedii w fantastycznej odsłonie. Pokrótce o fabule, chociaż nie warto się nad nią zbyt długo rozwodzić, bowiem im więcej się wie, tym mniejszą przyjemność sprawi seans. Scott Lang to oszust średniej klasy. Daleko mu do wielkich złodziei pławiących się w bogactwie, bowiem bardzo często zostaje złapany na gorącym uczynku. Tym razem bohater może utracić coś więcej niż tylko osobistą wolność – jego była żona stawia mu warunek, aby się poprawił, bo inaczej pożegna się z widzeniami z ukochaną córeczką. Jednak czym ma się zająć Scott, skoro lwią część jego życia stanowił rabunek i różnorodne przekręty? Na szczęście z pomocą przychodzą mu… mrówki, pewien podstarzały, nieco szalony doktor oraz jego urocza, chociaż początkowo kąśliwa, córka. Ant-Mana można przyrównać jedynie…

Już sam tytuł powieści Vanessy Tait dość mocno sugeruje, iż książka będzie powiązana z twórczością Lewisa Carrolla. Otóż nie tylko sama fabuła, ale także i personalne perypetie pretendują do tego, by łączyć ze sobą Dom po drugiej stronie lustra z Alicją po drugiej stronie lustra, ponieważ pisarka jest prawnuczką kobiety, która stała się pierwowzorem najsłynniejszej Alicji na świecie. Tait postanowiła przedstawić historię prababki, nieco ubarwiając białe plamy, wypełniając je zmyślnymi wydarzeniami. Dwudziestoośmioletnia Maria Prickett jest guwernantką trójki niesfornych dzieciaków (Ina, Alicja, Edyta) państwa Liddell. Z jednej strony to praca jej marzeń, zaś z drugiej ma świadomość, jak odbierają jej osobę otaczający ją ludzie. Kobieta uchodzi po prostu za starą pannę, w głębi serca marzącą o dokonaniu wielkich rzeczy. Możliwość obcowania wśród klasy średniej sprawia, iż staje się cichym świadkiem różnorodnych wydarzeń w domu swego pracodawcy. Obserwuje panią Liddell, jak ta spotyka się z przyjaciółkami, stroi w modne ubrania i nakłada kosztowne perły. Jednym z częstych gości Liddellów jest wielebny, pan Dodgson, który z czasem zaczyna coraz bardziej fascynować Marię, bowiem mężczyznę łączy niezwykła więź z dziećmi, a zwłaszcza małą Alicją, niesforną buntowniczką przeciw zastanej rzeczywistości. Wymienia z dziewczynką listy, opisując różnorodne historyjki, jak na przykład z niewielką buteleczką podpisaną „Wypij…

Ciężko było uniknąć chociażby najmniejszego przejawu kampanii marketingowej, jaka towarzyszyła siódmej części kultowych Gwiezdnych wojen. W marketach (cukierki, zeszyty, przebrania, książki, zabawki, puzzle, gry…), na stacjach paliw, w sklepach z ubraniami, w sieci, na ulicy (plakaty) – Moc zalała świat i wygląda na to, że jeszcze długo będzie miała na niego ogromny wpływ. Bilety wykupowane przynajmniej kilkanaście dni przed seansem, pełne kinowe sale, wszechobecne recenzje i wojny zwolenników oraz przeciwników najnowszej odsłony – oto fakty, z jakimi musi się zmierzyć każdy widz Przebudzenia mocy. Bez względu na to, jak każdy z nas postrzega kosmiczną serię Lucasa, jedno jest pewne – Gwiezdne wojny stały się światowych fenomenem. I tu należy rozróżnić film kultowy, przełomowy lub wiele wnoszący do swego gatunku od filmu-fenomenu, którego, w tym przypadku, popularność bazuje na swoistej mieszance sentymentu, mnóstwie efektów specjalnych oraz genialnej kampanii marketingowej. Mamy świetną rolę Hana Solo oraz towarzyszącemu mu Chewbacci, księżniczkę Leię (nie tak piękna jak dawniej, ale z nadal pyskatą i twardą babkę), na ekranie przewija się także złoty C-3PO i nieco zafochany R2-D2, a także gdzieś w tle Luke Skywalker – a jeśli dodać charakterystyczną muzykę oraz początek filmu (złote litery opisujące obecną sytuację galaktyki) to nic dziwnego, że J.J. Abrams…

Dawid Grosman to klasa sama w sobie. Ten jeden z najsłynniejszych izraelskich twórców nowoczesnej prozy tym razem bierze na warsztat temat małżeńskiej zdrady i zazdrości. W dwóch nowelach zamyka historię o obnażaniu ludzkiej duszy z jej najbardziej skrywanymi pragnieniami, fantazjami osób będących kochankami i jednocześnie obcych sobie ludzi. Gorączka opowiada historię Szaula, pomagającego niejako swojej małżonce Eliszewie w… utrzymywaniu romansu z innym mężczyzną. Bohaterem miotają jednak sprzeczne uczucia: z jednej strony zazdrość, zaś z drugiej – nie może się oprzeć pomaganiu, z namiętnością obserwując zachowanie żony. Wszystko w sobie dusi i dopiero po kilkunastu latach postanawia podzielić się swoją historią z bratową, Esti. W tytułowym opowiadaniu, Ciałem rozumiem, mamy do czynienia z nieco toksyczną relacją pomiędzy Rotem i jego matką Nillą. W trakcie czytania umierającej rodzicielce swoich opowiadań, analizuje swój stosunek do niej. Okazuje się, że źródło obecnego zachowania Nilli kryje się w przeszłości, w historii sprzed kilkunastu lat, pełnej pasji, namiętności i miłości. Wiodącym motywem książki jest silna uczuciowość tłumiona przez wiele dziesiątek lat. Czytając Ciałem rozumiem, można odnieść wrażenie, iż uczestniczy się w pewnego rodzaju telewizyjnym talk show. Czytelnik jak widz, w ciszy i skupieniu obserwuje, wysłuchuje życiową historię głównego bohatera, pełną emocji, poczucia winy, gniewu i żalu. Krok…

Ile razy można oglądać ten sam film? Cóż, okazuje się, że wiele. Polacy kochają powtórki z rozrywki. Dlaczego? Z pewnością wpływ na ma dobra ścieżka dźwiękowa, happy end, lekkie i przyjemnie dialogi oraz niewymuszony humor. Jednym słowem to nie są filmy wymagające, aczkolwiek bardzo przyjemne w odbiorze. Zapraszam do mego subiektywnego rankingu najlepszych świątecznych obrazów! Kevin sam w domu – tego fenomenu nikt nie jest w stanie pojąć. Musiał się pojawić na liście, ale dlaczego? To właśnie miłość – komedia romantyczna na Boże Narodzenie, gdzie tak naprawdę główną role odkrywa kilka historii o miłości, wsparciu, zaufaniu, odwadze i szczęściu. Listy do M. – polska odpowiedź, a raczej obraz wzorowany na filmie Richarda Curtisa. Kopia? Owszem. Przewidywalne? Tak. Ale za to jak przyjemnie się to ogląda! Ekspres polarny – u nas nieco niedoceniony, świetny pod względem wizualnym obraz dla młodszych odbiorców. To historia 8-latka, który nie wierzy w świętego Mikołaja. W Wigilię Bożego Narodzenia zostaje obudzony przez nadjeżdżający pociąg. Osobliwy pan Konduktor (Tom Hanks) zaprasza chłopca w niezwykłą podróż aż na sam Biegun Północny. Żona pastora – film o kryzysie małżeńskim amerykańskiej rodziny protestantów. Pastor Henry prosi Boga, by pomógł mu rozwiązać problem z żoną, która czuje sie zaniedbana. W odpowiedzi…

Święta Bożego Narodzenia zbliżają się wielkimi krokami. W tym szczególnym okresie gorączkowych zakupów, gotowania tradycyjnych potraw, sprzątania każdych zakamarków oraz zapraszania dawno niewidzianych gości i przyjaciół, wiele z nas chciałoby się móc na chwilę wyciszyć, uspokoić, zwyczajnie odpocząć. Jakie powinny być gwiazdkowe lektury? Lekkie, przyjemne i podnoszące na duchu. Nie ma tam miejsca na ciężkie morderstwa, skomplikowane zagadki, rodzinne dramaty lub fantastyczne sagi. Jest za to świąteczny nastrój, podnoszące na duchu relacje z bliskimi, przedstawiająca krzepliwe dla serca i duszy historie, wywołujące uśmiech na twarzy. Niekoniecznie fantastyczne, za to wciągające i interesujące. A oto mocno subiektywna lista świątecznych propozycji do popołudniowej lektury przy kubku z herbatą: Dla panów: Upadek gigantów Ken Follett Księga bez tytułu Anonim Dom pająka Paul Bowles Sprawiedliwość owiec Leonie Swam Cmentarz w Pradze Umberto Eco Dla pań Akty wiary Eric Segal Cień wiatru Carlos Ruiz Zafon Bosonoga królowa Ildefonso Falcones Miej trochę wiary Mitch Albom Upadłe damy II Rzeczypospolitej Kamil Janicki Świąteczne propozycje dla nastolatków: W śnieżną noc John Green, Johnson Maureen, Myracle Lauren Siedem razy dziś Lauren Olivier Cienioryt Krzysztof Piskorski Fangirl oraz Eleonora i Park Rainbow Rowell Trylogia Więzień labiryntu Jamesa Dashnera I najmłodszych: Kubuś Puchatek oraz Chatka Puchatka A.A. Milne Bajki Charlesa Perraulta…

Pewnej zimowej nocy popularny aktor Arthur Leander, znany z licznych skandali, kilku małżeństw oraz niezliczonej ilości romansów, umiera w teatrze podczas finałowej sceny Króla Leara. Świadkiem tego wydarzenia jest kilkuletnia dziecięca aktorka Kirsten Reymond, która piętnaście lat później przemierza wraz z Podróżującą Symfonią amerykańską ziemię, wystawiając sztuki Szekspira. Dzień śmierci Leandera okazał się jednocześnie dniem zagłady ludzkości z powodu tajemniczego wirusa, który wybił 99,9% mieszkańców świata. Tak naprawdę Jedenasta stacja to powieść, której fabuła ledwie dotyka wątku fantastycznego, za to w dużej mierze skupia się na roli sztuki w społeczeństwie i sposobu, w jaki postrzega się całą rzeczywistość przez jej pryzmat. To książka przepełniona melancholią, piękna i jednocześnie bardzo nostalgiczna, traktująca o potrzebie obcowania z kulturą w nawet najbardziej ekstremalnych warunkach. Okazuje się, że obecność sztuki może stać się impulsem do utrzymania relacji między ludźmi, którzy chcą się skupić wokół nieuchronnie uciekającego piękna i wrażliwości, jaka zaczyna zanikać na ich oczach. Autorce w bardzo ciekawy sposób udało się uchwycić koniec znanej nam cywilizacji: z jednej strony przedstawia świat sprzed zagłady z punktu widzenia Arthura Leandera i kolejnych wydarzeń w jego życiu: rozstania, nowego związku, początków kariery, narodzin syna, kolejnego rozwodu i zbliżającej się śmierci. Z drugiej strony czytelnik ma do…