Czarownica z Dark Falls to druga część cyklu autorstwa włoskiego pisarza Giovanniego Del Ponte. O ile pierwsza książka przygód bandy Niewidzialnych była średnia (Tajemnica Misty Bay), tak w kolejnym tomie widać znaczną poprawę, zarówno pod względem poruszanej problematyki (novum to kwestie relacji miedzy rodzicami a dziećmi), jak i prowadzonej fabuły (bardziej interesujące wątki, większa ilość literackich motywów).
Wakacje w Misty Bay dobiegły końca i dwunastoletni Douglas musiał zostawić swoich najbliższych przyjaciół (Crystal i Petera). Chłopiec bardzo przeżył powrót do domu, a raczej kolejnego mieszkania wynajętego na kilkanaście tygodni. Praca ojca rezolutnego nastolatka zmusza bohatera do ciągłych przeprowadzek po terytorium Stanów Zjednoczonych, w związku z czym protagonista nie ma czasu na zawiązanie kolejnych znajomości ani odnalezienia swego miejsca wśród rówieśników. Czarę goryczy przepełnia fakt, iż William chce posłać chłopaka do szkoły z internatem, co wywołuje prawdziwe rozgoryczenie i poczucie zagubienia u Douglasa. Z patowej sytuacji ratuje go wielkanocne zaproszenie do Dark Falls, niewielkiego miasteczka w Massachussets, gdzie bohater ma się spotkać ze swymi przyjaciółmi. Plany członków Niewidzialnych krzyżuje nagłe zniknięcie Crystal i równie tajemnicze zgony mieszkańców. Wszelkie tropy prowadzą Petera i Douglasa do legendy o XVIII-wiecznej czarownicy Maryann.
W przeciwieństwie do Tajemnicy Misty Bay, Czarownica z Dark Falls jest powieścią w znacznym stopniu bardziej dojrzałą. Pisarz nie tylko w kunsztowny i interesujący sposób połączył legendę o lokalnej wiedźmie z problemami dorastającej młodzieży, ale również dopracował sposób kreacji postaci. Czarownica z Dark Falls kładzie dość mocny nacisk na rys psychologiczny głównego bohatera, Douglasa. Chłopak jest wychowywany przez jednego rodzica, co niesie ze sobą szereg kłopotów, przede wszystkim w komunikacji między ojcem a synem. Pracoholizm rodzica mocno odbija się na kondycji psychicznej i zachowaniu chłopca. Brak jakiegokolwiek zrozumienia ze strony dorosłych jest kwestią ponadczasową, o czym można się przekonać, odkrywając kolejne karty z historii lokalnego łowcy czarownic, Algernona Fincha, i jego syna Jonathana. Jednocześnie w powieści przedstawiono sytuację diametralnie różną od tej, w jakiej znajduje się Douglas. Peter, jego najbliższy przyjaciel, ma problem z nadopiekuńczością ze strony rodziców. Ich nadgorliwość w stosunku do jedynaka jest tak wielka, iż kontrolują każdy aspekt jego życia i stawiają mu coraz trudniejsze cele do zrealizowania. Z podobnymi problemami przyszło się kiedyś zmierzyć Primrose Peyne, córce Maryann. Kwestię stosunków między rodzicami a ich dziećmi spina wiele wątków, pokazując młodemu czytelnikowi jak ważne w codziennym życiu są miłość i zrozumienie.
Tym razem Ponte podzielił powieść na dwie części – pierwsza z nich stanowi wprowadzenie do właściwej akcji w dalszym segmencie tekstu. Autor w wątki przygodowo-fantastyczne wplata elementy horroru i powieści kryminalnej, co nadaje całości wyrazistości i znacznie urozmaica wątek fabularny. Akcja rozwija się stopniowo, z każdym rozdziałem zostaje dodany kolejny element potrzebny do rozwikłania zagadki. Całość dość skomplikowano, ale nie na tyle, by się można było pogubić. W książce występuje szereg niewiadomych, wzbudzających ciekawość czytelnika i nie pozwalających zapomnieć o lekturze – kim jest autor znalezionego w archiwum małej biblioteki pamiętnika z 1716 roku, co naprawdę przytrafiło się nastoletniemu Jonathanowi, dlaczego wody miasteczka zmieniły swą barwę na granatowy kolor i, przede wszystkim, jaką rolę odegrała Maryann Peyne, która ponad 300 lat temu zniknęła w odmętach leśnego wodospadu? Pisarz tworzy pewien schemat, jednak na tyle przejrzysty, że pozwala delikatnie wpleść wątki edukacyjne bez zbytniego moralizowania odbiorcy. I choć Niewidzialnym można wiele zarzucić – przewidywalność, brak rozwoju w kreacji bohaterów czy powielanie znanych motywów literackich – to należy mieć na uwadze, iż to powieść dla dzieci. Ma być lekka, przyjemna i jednocześnie czegoś nauczyć. W moim odczuciu Czarownica spełnia swe zadanie idealnie.
Wydanie powieści jest, tak jak w przypadku pierwszej części, bardzo dobre – okładka, tłumaczenie, korekta, podział na rozdziały oraz skład tekstu stoją na wysokim poziomie. Ważna zaleta to jej niezależność od pierwszego tomu. Owszem, w książce pojawiają się nieliczne wzmianki do Tajemnicy Misty Bay, jednak Ponte stworzył zamkniętą historię o Dark Falls, po którą można sięgnąć bez żadnych obaw o braki fabularne wynikające z nieprzeczytania poprzedniej części.
Drugi tom Niewidzialnych stanowi bardzo dobrą lekturę dla młodszych czytelników. Bez żadnych obaw można ją dać kilkuletnim dzieciakom, bowiem najgorszym słowem, jakie pada z ust bohaterów to „kurdebalast”. Wciągająca fabuła, interesujący bohaterowie oraz nauka płynąca z ważności rodzicielskiej miłości sprawiają, iż powieść czyta się z prawdziwym zapałem. Czarownicę z Dark Falls polecam wszystkim miłośnikom twórczości Pontego i osobom poszukującym dobrego prezentu dla swych podopiecznych.
Pattyczak
Tytuł: Niewidzialni. Czarownica z Dark Falls
Tytuł oryginalny: Gli Invisibili. La strega di Dark Falls
Autor: Giovanni Del Ponte
Tom: II
Cykl: Niewidzialni
Wydawnictwo: Zielona Sowa
Data i miejsce wydania: 2012, Warszawa
Oprawa: miękka
Projekt okładki: Paweł Rosołek
Liczba stron: 286
ISBN: 978-83-265-0465-5
