Portafortunas

Wyobraźcie sobie, że jedziecie spokojnie metrem, kiedy nagle pasażerowie zaczynają się rzucać na siebie nawzajem i dosłownie zjadać, wydając przy tym okropne dźwięki. Jakimś cudem udaje Ci się uciec z wagonu razem z obcą osobą, ale w ostatniej chwili: a) porywa do zgraja mózgojadów b) uciekasz, ratując swój tyłek przez pewną śmiercią. I w tym momencie rozpoczyna się zabawa, bo jak się dość szybko przekonałam, komiks paragrafowy to tak naprawdę coś w rodzaju gry planszowej dla jednej osoby przeniesionej na karty komiksu. W tym momencie akcja zostaje zatrzymana, ponieważ czytelnik musi zdecydować, w którą postać się wcieli: młodej rudowłosej piękności czy też wysportowanego osiłka porwanego przez zombiaków. Reguły są proste: rozpoczynamy grę  z 70 punktami życia, każde obrażenie i starcie z przeciwnikiem powoduje ich utratę, a zdobycie napojów, jedzenia lub lekarstwa je odnawia. Oczywiście walka musi być równa, dlatego bohater ma do wyboru  znalezioną na kartach broń, uczy się starć z mózgozjadaczami, może tworzyć grupy i być liderem. Minus? Podczas lektury/grania (tak naprawdę ciężko sprecyzować ową czynność), trzeba zaopatrzyć się w kartkę i długopis, aby móc notować zdobyte lub utracone punkty. Aby nie było zbyt prosto, po kartkach komiksu po prostu skaczemy – raz na początek, a raz w sam…

Kiedy odszedłeś, kontynuacja hitu Jojo Moyes Zanim się pojawiłeś, zaledwie rok po premierze została nagrodzona tytułem Książki Roku portalu Lubimy Czytać w kategorii literatura obyczajowa/romans. Nie ukrywam, iż do lektury podchodziłam bardzo sceptycznie, pamiętając słodko-gorzkie zakończenie pierwszej części trylogii. Przeczucia mnie nie myliły, nie powinnam sięgać po Kiedy odszedłeś, ponieważ czytanie wywołało we mnie więcej irytacji niż zadowolenia. Fabuła nie jest nazbyt skomplikowana: Louisa Clark nie radzi sobie ze śmiercią Willa do tego stopnia, iż kolejny rok spędza w słabo płatnej pracy, rozpamiętując przeżyte chwile z ukochanym mężczyzną. Tak naprawdę nic w jej życiu się nie zmieniło: mimo optymistycznego finału w Zanim się pojawiłeś, bohaterka nadal nie odważyła się postawić kroku do przodu, by odmienić swój los, zacząć spełniać marzenia i wyrwać się z gniazdka nadopiekuńczych rodziców. Po wycieczce do Paryża, Louisa wynajęła lichą kawalerkę i pracuje w barze przy lotnisku. Do momentu, aż przypadkowo spada z piątego piętra i z powrotem trafia do rodzinnego miasteczka. A wraz z tym ożywają dawne wspomnienia, a nierozliczona przeszłość ponownie dopada nieroztropną pannę Clark. I tu zaczyna się cała przygoda, ponieważ w Kiedy odszedłeś w ogóle nie mamy do czynienia z tą samą bohaterką, co w poprzedniej książce! Lou stała się naprawdę nijaka,…

W XXI wieku to nie państwa a koncerny są potęgą, posiadają ogromną siłę sprawczą mogącą doprowadzić ludzkość na skraj przepaści. Ich budżety przekraczają zasoby finansowe wielu krajów i dzięki sile pieniądza ustanawiają normy oraz prawa, zapewniające jeszcze większe zyski. A chciwość jest bałwochwalstwem, które nie ma i nie zna granic: co z tego, ze giną owady, które zapylają rośliny, pociągając za sobą zagrożenie powrotu głodu, prawdopodobną przyczynę końca ludzkości? W każdej wojnie o pieniądze, władzę i dominację nad światem są ofiary. Dla osób u władzy to tylko statystyka i efekt uboczny, który w marszu ku władzy nie ma zbyt wielkiego znaczenia. Taka jest rzeczywistość, w której przyszło nam żyć i w takich też realiach toczy się opowieść o walce o lepszą przyszłość dla nowego pokolenia. Nosi ona wymowny tytuł Na szlaku trumien, a wyszła spod pióra twórcy trylogii Człowiek z Wyspy Lewis – Petera Maya. Pewnego dnia na plaży wyspy Harris morze wyrzuciło mężczyznę. Kiedy odzyskał świadomości, nie wiedział, kim jest i w jaki sposób znalazł się na tym miejscu, był skołowany i nie miał pojęcia nawet, dokąd udać się po pomoc. A głód i przemoczone ubranie wystawione na działanie mroźnego wiatru jedynie potęgowały konfuzję i poczucie zagubienia. Jeszcze większy…

Szwedzki pisarz odwiedza w szpitalu psychiatrycznym młodą, około 30-letnią kobietę, która podarowuje mu plik kartek twierdząc, iż zapisana jest na nich przyszłość. Annika, znana także w mediach jako Nour, kreśli nieco przerażającą wizję zamachów terrorystycznej grupy Daesh oraz kreśli wizję kraju, w którym to muzułmanie i przedstawiciele innych mniejszości religijnych są pozbawiani praw obywatelskich i zmuszani do przebywania w specjalnych obozach. Początkowe karty powieści bardzo przypominają wydarzenia sprzed kilku lat: w Goteborgu podczas spotkania z satyrykiem i pisarzem Goranem Lobergiem dochodzi do zamachu terrorystycznego. Mężczyzna naraził się muzułmanom z powodu publikacji prześmiewczych rysunków obrażających islam oraz Mahometa.  Jednak w trakcie operacji przeciwko niewiernych dochodzi do pewnych komplikacji: podczas transmisji online na żywo, Annika, żona Amina, mózgu grupy Daesh zaczyna mieć wątpliwości co do słuszności ich działań. Próbuje powstrzymać swego męża. Chociaż powieść Johannesa Anyuru Utoną we łzach swoich matek ma dwóch narratorów (muzułmański pisarz i Annika), to jednak historia bohaterki przyciąga uwagę czytelnika. Nour, jak nazywał ją jej mąż, to obywatelka Belgii, która przeszła na islam przez ukończeniem 20. roku życia i z wielkim oddaniem poświęciła się działaniu grupy Daesh, której przewodzi jej mąż Amin. Z kolei postać Gorana, urodzonego w Szwecji syna imigrantów, stanowi uosobienie jednego z wielu urodzonych…

Przypatrując się bacznie ludzkości na początku trzeciego tysiąclecia nowożytnej ery można dojść do jednego, najważniejszego wniosku: dookoła nas toczy się wojna. Niekoniecznie militarna, chociaż jest niezliczona liczba miejsc na Ziemi, gdzie giną cywile. Największa wojna toczy się jednak o ogromne pieniądze i wpływy, bo kto posiada wielki kapitał – rządzi ludźmi. Dewastacja naszej planety i życie nie są dla każdego człowieka tą samą wartością. Niewielka grupa pragnie coraz więcej osiągnąć, mimo iż posiada wszelkie dobra materialne. Każdego dnia rozpoczyna się kolejna bitwa w walce o panowanie nad światem. Niektórzy poświęcają swe życie o obronę naszej planety, aby ratować ginące zwierzęta i chronić lasy przed bezmyślną dewastacją, tocząc walkę o zachowanie trwałości ekosystemów. Kto wygra? Wystarczy trzeźwym okiem spojrzeć na otaczający nas świat, by dojść do niepokojących wniosków. Przez ostatnich kilka lat ekolodzy coraz częściej zwracają naszą uwagę na topniejące lody Arktyki, które z jednej strony niosą zagrożenie, zaś z drugiej otwierają ogromne możliwości zarobkowania. I właśnie ten wątek porusza Lód Laline Paulli. Autorka osadziła akcję ekokryminalnej historii na terenach Arktyki i jej topniejących lodowcach. Tom Harding to znany na całym świecie ekolog, którego kochają miliony ludzi. Jego najlepszym przyjacielem jest Sean Gawson, dziecko szczęścia, któremu udało się w życiu osiągnąć…

W każdej legendzie tkwi ziarnko prawdy. Nie ma też dymu bez ognia. Podobnie dzieje się w Outsiderze Stephana King, jak zwykle autor nie zawodzi swoich czytelników i trzyma ich w napięciu niemal do ostatniej strony. Outsider to powieść łącząca w sobie cechy kryminału i horroru w jedną doskonale wyważoną całość i jak to u Kinga bywa, świat materii przenika się ze światem duchowym (z tym, że ten drugi wcale nie jest życzliwy dla ludzi). Który z nich jest bardziej wiarygodny dla człowieka XXI wieku? Okazuje się, że u twórcy Miasteczka Salem obie rzeczywistości są równie ważne i boleśnie prawdziwe. Historia rozgrywa się między 14 lipca a 1 sierpnia we Flint City w stanie Oklahoma. W Figgis Parku zostaje odnalezione ciało 11-letniego Franka Petersona. Chłopiec został w brutalny sposób zamordowany, a sekcja zwłok ujawniła, że to był mord na tle seksualnym z elementami kanibalizmu. Co ciekawe, zabezpieczone na miejscu zbrodni ślady jednoznacznie wskazywały mordercę, lubianego w mieście trenera chłopięcej drużyny Golden Dragons, Tery Maitland. Bestialska zbrodnia do tego stopnia wstrząsnęła organami ścigania, że detektyw Ralph Anderson we współpracy z policją dokonał publicznego aresztowania sprawcy. Świadkami tej sceny były drużyny rozgrywające mecz, widzowie na stadionie, żona trenera i jego dwie córki. Dopiero…

Rozczarowała mnie Droga Cormaca McCarthy’ego. Postapokaliptyczna powieść nagrodzona Pulitzerem w 2007 roku miała być oszczędną, metaforyczną prozą o tragicznym końcu ludzkości, napisaną przejmującym, ascetycznym i jednocześnie niemal cmentarnym stylem. Tymczasem Droga okazała się po prostu dobrą historią rozgrywającą się w świecie postapokaliptycznym, ale niewnoszącą nic nowego do samego gatunku. Wydawać się może, iż nagroda jest po prostu zwieńczeniem prozy McCarthyego, spod którego pióra wyszła takie bestsellery jak To nie jest kraj dla starych ludzi, Trylogia Pogranicza i Krwawy Południk. Jak wspomina sam autor, pomysł na książkę powstał podczas jednej nocy spędzonej wraz z synem w hotelu w Teksasie, w czasie której zastanawiał się nad swoim synem oraz nad tym, jak miasto będzie wyglądało za kilkadziesiąt lub sto lat (źródło). Fabuła jest bardzo ograniczona i sprowadza się do podróży wzdłuż Stanów Zjednoczonych mężczyzny w średnim wieku i jego kilkuletniego syna. Nie wiadomo skąd pochodzą ani też dokąd zmierzają, bowiem nie liczy się cel, lecz droga sama w sobie. Są jak pielgrzymi podróżujący od miejsca do miejsca, jednak nie wiadomo, dokąd finalnie zmierzają. A świat Drogi to świat bez zasad, chaotyczny, pozbawiony jakichkolwiek odruchów humanistycznych, liczy się tylko przeżycie. Opis postapokaliptycznego świata jest ukazany w odcieniach szarości: popiół, brud, piach, przeważa zniszczenie…

Dawno nie spotkałam się z tak słabą pod względem fabularnym i psychologizacji postaci powieścią. W zasadzie to romansem, bo wbrew pozorom, Nie mów nic, kocham cię to nie powieść w stylu Bridget Jones, lecz bardzo przewidywalną historią przypominającą nieco Love, Rosie Cecylii Ahern. Po kolei: Rachel i Ben byli najlepszymi przyjaciółmi na studiach. Ona piękna, mądra, w związku z Rhysem, a on wysportowany, niewalająco przystojny, zmieniający dziewczyny jak rękawiczki. Pewnej nocy coś się między nimi wydarzyło, jednak bardzo szybko temat został zamknięty, a przyjaciele rozstali się na dziesięć lat, nie pozostając z sobą w kontakcie. Dekadę później Rachel próbuje swoich sił jako dziennikarka, świeżo zakończyła związek z Rhysem, a tu przypadkowo wpada na Bena, który przeprowadził się do miasta razem z żoną Olivią. Odnawiają relacje, zaczynają wspominać dawne czasy. Pozostaje tylko pytanie: czy pozostają w przyjacielskich stosunkach, czy jednak jest to coś więcej, dawne uczucia odżyją, a Rachel i Ben nie będą w stanie się temu oprzeć? Niestety, Nie mów nic, kocham cię jest bardzo przewidywalna: wszystkie dialogi i wydarzenia są tak nakierunkowane, aby dwójka bohaterów nieustannie miała się ku sobie. Nie liczą się emocje pozostałych osób, Olivii i Rhysa, którzy są przedstawieni w negatywnym świetle. I o ile postać…

Droga Smoczych Źródeł, debiutancka książka Janie Chang, jest zdecydowanie jedną z najciekawszych publikacji w świecie literatury obyczajowej 2018 roku, ponieważ poprzez pryzmat bardzo przejmującej i zarazem nostalgicznej opowieści o życiu Jialing możemy poznać dzieje Chin na przełomie XIX i XX wieku. Pierwszoosobowa narracja przybliża losy porzuconej Jialing – córki prostytutki mieszkającej w Zachodnim Bramie w tytułowej Drodze Smoczych Źródeł, porzuconej posiadłości, która lata dawnej światłości miała już ewidentnie za sobą. Dziewczynka zostaje przygarnięcia przez rodzinę Yangów, nowych właścicieli nieruchomości. W związku z tym, iż Jialing jest tak zwaną „zazhong”(pogardliwie określenie dla pół-Azjatki i pół-Europejki), dostaje pracę służącej. Poznajemy jej relacje z nowymi pracodawcami, a zwłaszcza Anjuin, ledwie kilka lat starszą od niej dziewczynką właścicieli (jej przeznaczeniem jest dobry ożenek i nauka opiekowania się domostwem, w czym pomóc ma Jialing) oraz Lisicą, duchem opiekującym się porzuconą przez matkę sierotą. Kolejne lata przynoszą wiele zmian w życiu bohaterki: czytelnik nie tylko poznaje jej emocje i uczucia, ale niejako dojrzewa razem z Jialing, która przede wszystkim próbuje odszukać swoje własne miejsce na Ziemi i odkryć skradzioną jej tożsamość. Jedną z najsilniejszych stron powieści jest zarys historyczny dziejów Chin przełomu XIX i XX wieku. Chociaż akcja rozpoczyna się w 1908 roku, to wielokrotnie cofa…

Królik Franek i historia nieśmiałego misia Nie ulega wątpliwości, iż przedszkolak Franek jest nader towarzyskim i przyjaznym króliczkiem. Z chęcią podejmuje się różnych zadań (o czym można było przekonać się podczas lektury poprzednich części przygód Królika Franka) i łatwo nawiązuje kontakty z innymi stworzonkami. Jednak kiedy na placu zabaw pojawia się nowy towarzysz, który jest bardzo nieśmiały. Nie chce bawić się z Frankiem i chowa za mamą. Kiedy króliczek dostrzega go w przedszkolu, od razu negatywnie się do niego nastawia. Nie rozumie, iż miś jest wyjątkowo nieśmiały i boi się, że nowo poznany kolega do odrzuci. Czy uda im się nawiązać nic porozumienia? Czy Franek zrozumie swój błąd i wyciągnie do misia przyjazną łapkę? Królik Franek i prawda o zaginionym telefonie Tym razem Franek naprawdę nabroił: nie dość, że nie posłuchał się mamy i zaczął grać w piłkę w salonie, wywrócił doniczkę z kwiatkami  i okłamał swoją mamę. Mało tego, zabrał telefon Feli i nikomu o tym nie powiedział! Kiedy jego siostra zaczęła martwić się zgubą, dziadek i rodzice zaczęli prowadzić małe śledztwo w sprawie zaginionego telefonu. Czy króliczek przyzna się do popełnionego czynu czy dalej będzie szedł w zaparte i kłamał? *-*-*-*-*-*-*-*-* Królik Franek i historia nieśmiałego misia doskonale…