Portafortunas

Kiedy pojawia się pytanie o czarne karty historii Stanów Zjednoczonych, co pierwsze przychodzi na myśl? Zapewne kwestia niewolnictwa, wyniszczająca wojna secesyjna lub okrutne doświadczenia medyczne na osobach chorych psychicznie w latach 50. XX wieku. Jednak mało kto słyszał o tak zwanych „sierocych pociągach” – na początku minionego stulecia z ulic Nowego Jorku wywożono całymi taborami osierocone dzieci. Trafiały one do pracy na farmę w Środkowym Zachodzie – dla jednych okazała się ona miejscem oferującym ciepły posiłek i kąt do spania, dla większości jednak oznaczała niewolniczą pracę i wielkie osamotnienie. Wydarzenia opisane w powieści Christiny Baker Kline bazują na prawdziwej działalności organizacji Children’s Aid Society. Akcja Sierocych pociągów rozgrywa się dwutorowo: z jednej strony czytelnik śledzi losy Molly Ayer, sieroty-gotki krążącej od jednego domu zastępczego do drugiego, przysparzającej opiekunom coraz to większych kłopotów, z drugiej zaś poznajemy smutne dzieje Vivian Daly, ponad dziewięćdziesięcioletniej wdowy noszącej w sercu piętno dziewczynki z sierocego pociągu. Mimo ogromnej różnicy wieku obie te kobiety łączy bardzo wiele: ich życie naznaczone jest cierpieniem, samotnością, próbą zaznania odrobiny szczęścia w ramionach mężczyzny oraz ogromną determinacją w odnalezieniu swojej własnej wartości. Każda z bohaterek skrycie marzy o tym, aby przestać być balastem dla społeczeństwa, kolejne próby zdobycia zaufania wśród…

Finałowy tom cyklu Dzienniki pisane w drodze autorstwa bestsellerowego pisarza Richarda Paula Evansa zostały zatytułowane jako Ścieżki nadziei. Wyraźnie, metaforyczne nawiązanie nie tylko do krętych dróg Stanów Zjednoczonych Ameryki, jakimi podąża główny bohater cyklu – Alan Christoffersen – ale także tego, że nawet w najbardziej podłej i czarnej godzinie ludzkiego życia można odnaleźć światełko nadziei, które wiedzie ku lepszemu życiu. Podjęta po śmierci żony i upadku firmy podróż przez całe Stany Zjednoczone Ameryki została nagle przerwana. Alan musi powrócić do swego rodzinnego miasteczka, ponieważ jego ojciec trafił do szpitala w krytycznym stanie. Przyjazd do Seattle okazuje się nie tylko okazją to uregulowania stosunków z seniorem Christoffersenem, ale także odkrycia ukrywanej na kartach kroniki przeszłości rodziny Alana. Bohater znajduje się na ostatniej prostej: czy uda mu się wreszcie pokonać własne słabości i lęki, i dojść do najbardziej wysuniętego punktu na Florydzie – Key West? Ścieżki nadziei to przede wszystkim historia o tym, jak bardzo niespodziewanie, w ciągu zaledwie kilkunastu godzin, może odmienić się los człowieka. Mężczyzna, po powrocie do rodzinnych stron, nie tylko będzie musiał stawić czoła trudnej sytuacji, w jakiej znalazł się ojciec, ale przede wszystkim zrewidować relacje łączące go z poszczególnymi osobami – nie tylko z własnym rodzicielem, ale…

  Nie ulega wątpliwości, iż niedawno opublikowana w naszym kraju Noc ognia francuskiego filozofa i pisarza Erica Emmanuela Schmitta jest jego najbardziej intymną powieścią, bo dotykającą kwestii wiary w Boga i celowości ludzkiego istnienia. Jednocześnie jest to książka w duchu Oskara i Pani Róży oraz Papug z placu d’Azarro niż nieco oschłej stylistycznie Sekcie egoistów. Pod względem liczby stron bardzo krótka, za to niezwykle bogata w treść. Literackie alter ego Schmitta (a tak naprawdę sam autor opisujący siebie sprzed 25 lat) wyrusza w egzotyczną podróż: ma dosyć swojego dotychczasowego, dwudziestoośmioletniego życia wykładowcy filozofii na francuskim uniwersytecie, chce doznać czegoś szokującego, wstrząsającego, by poczuć, że naprawdę żyje. To człowiek stojący na krawędzi zwątpienia, który wyrusza w dosłowną, jak i metaforyczną wędrówkę po pustyni pod pretekstem nakręcenia zdjęć do filmu o Charlesie de Foucauldzie, filozofie i katolickim misjonarzu pośród ludu Tuaregów żyjących od wieków w Algierii. Pod pretekstem zafascynowania postacią francuskiego trapisty próbuje odnaleźć swój własny, życiowy cel. Bohaterowie pojawiający się na utworach powieści utożsamiają określone życiowe postawy – religijnych i pełnych gorącej, żyjących pełnią wiary ludzi (muzułmanin Abajghur, chrześcijanka Segolene) oraz racjonalistycznych, bazujących na twardej logice naukowców (geolog Thomas). Eric bacznie obserwuje każdego z nich, nawiązuje długie dyskusje pełne argumentów za…

Kiedy Dilys miała dziewiętnaście lat, postanowiła wyjść za mąż za Francisa, który pokochał ją całym sercem i jako pierwszy mężczyzna w jej życiu złożył deklarację dozgonnej miłości. Zapewnił jej należyte warunki bytowe, wyrywając ze szpon niemal żebraczej biedy i przemocy. Mijały kolejne lata, a małżeństwo Dilys miewało swe wzloty (narodziny dzieci, wspaniałe zagraniczne wakacje) i upadki (nagłe poronienie, zdrada Francisa z długonogą sekretarką). Do momentu, kiedy bohaterka spotkała na swej drodze Matthew. Stał się on jej największą tajemnicą, sekretnym kochankiem, z którym zaczęła spędzać upojne chwile. Oto historia Dilys – kobiety pragnącej miłości, która boleśnie uświadomiła sobie, iż miała ją cały czas pod nosem, jednak nie potrafiła tego dostrzec. Oto banalna historia romansu, który otworzył bohaterce oczy na prawdziwe uczucie. Akcja powieści, której narratorką jest główna bohaterka, rozpoczyna się od bardzo szybkiego zarysu najistotniejszych wydarzeń z życia Dilys. To one pośrednio przyczyniły się do najważniejszego spotkania w jej życiu, kiedy to, podczas podróży kolejowej na pogrzeb najlepszej przyjaciółki, już jako czterdziestolatka, spotyka przystojnego Matthew. To przełomowy moment, ponieważ nagła fascynacja fizycznością mężczyzny i intrygująca rozmowa sprawiają, że z przykładnej żony i matki Dilys zamienia się w kłamliwą kochankę, zdolną do najgorszego oszustwa, byle tylko móc wyrwać się z mężowskich rąk….

Nie czarujmy – Nicholas Sparks to autor kojarzony dotychczas z literaturą typowo kobiecą, gdzie główną rolę odgrywał wątek miłosny z niemal obowiązkowym happy endem. Niemal każda książka pisarza koncentrowała się na przedstawieniu romantycznej historii, skupiając się na opisach stanów emocjonalnych bohaterów. Od klasycznego romansu jego twórczość odróżniał jeden zasadniczy element – Sparks nie zawsze trzymał się wytycznych gatunku romansowego Bachórza (polecam zapoznać się z jego postulatami pod tym adresem), zaś samym opowieściom dodałam nutki obyczajowości, poruszając temat nękania, prześladowania, domowej przemocy, odrzucenia oraz szeroko pojętego osamotnienia (jak chociażby w Bezpiecznej przystani oraz Ostatniej piosence) Spójrz na mnie bardzo szybko wskoczyło na topowe listy najlepiej sprzedających się książek w ciągu ostatnich kilku tygodni. W prasie pojawiały się krótkie opisy chwalące autora za zgrabne połączenie wątku romantycznego z wątkiem kryminalno-sensacyjnym. Jednak czytelnik, sięgając po najnowsza książka autora Pamiętnika, musi mieć na uwadze, iż to tak naprawdę to powieść obyczajowa z nadal dominującym wątkiem miłosnym. Opis wydawcy (aby nie parafrazować opisu fabuły): Collin nie miał szczęśliwego dzieciństwa. Brak zainteresowania rodziców, dorastanie w szkołach wojskowych, potem problemy z agresją i zatargi z policją. Maria natomiast zawsze czuła wsparcie rodziny – jako mała dziewczynka, a także później, podczas studiów prawniczych i na początku kariery zawodowej….

Stephen powraca do Sawgamet po kilkunastu latach nieobecności, a robi to z powodu umierającej matki. Pisząc mowę pogrzebową, anglikański pastor snuje opowieść o losach rodzinnego miasteczka, bazując na własnych wspomnieniach i historiach przekazanych mu przez mieszkańców kanadyjskiej wioski. Dzieje sięgają kilkadziesiąt lat wstecz, kiedy to dziadek narratora, Jeannot, jako nastoletni chłopak przybywa do lasu w poszukiwaniu złóż złota, za towarzysza mając jedynie psa Flaireura. Na kolejnych kartach Stephen opisuje przeciwności, z jakimi zmagał się mężczyzna: ze strony natury, ale i własnych myśli, które towarzyszyły mu podczas śnieżnych zawiei. Dotyk to historia licznych niedopowiedzeń, zawiedzionych oczekiwań, walki i zwycięstw, ale i przekraczania granicy ludzkiej wytrzymałości. Nie ma wątpliwości, że w dobie powszechnego kryzysu branży literackiej książkowe debiuty są nie lada wyzwaniem dla wydawców. Wydanie powieści nieznanego autora jest jeszcze trudniejsze w przypadku niedawno założonej firmy, jednak opublikowanie książki kanadyjskiego pisarza, Alexiego Zentera, przez gdańskie wydawnictwo Wiatr od morza okazało się niezwykle trafną decyzją. Dotyk jest głęboką i dojrzałą powieścią, która zachwyci czytelników poszukujących wielowymiarowej prozy, poruszającej tematykę trudnych rodzinnych relacji, wewnętrznej walki dobra ze złem oraz koegzystencji człowieka z naturą. Główny bohater i zarazem narrator opowieści, Stephen, próbuje połączyć w całość własne wspomnienia oraz historie usłyszane z ust krewnych i przyjaciół….

  Debiutancki Gorski Vesny Goldsaorthy wcale nie przypomina powieści Fitzgeralda. Snuta przez ubogiego pracownika londyńskiej księgarni historia potwierdza to, co przewija się w światowej literaturze od dawien dawna (wystarczy tylko wspomnieć utwory Maupassanta i Huysmansa): w wyższych sferach nie uświadczy się prawdziwych uczuć, bogaczami rządzi pycha, chciwość i egoizm, nie ma tu miejsca na miłość, troskę i dobroć. Wszystkie przejawy altruizmu są tylko pozorne, grą dla publiki, co ma pomóc w ukryciu chorej, neurotycznej duszy. Roman Gorski to milioner gotowy zapłacić każdą cenę, aby w jego prywatnej bibliotece znalazły się największe światowe dzieła w pierwszych wydaniach, o wyjątkowej wartości historycznej i edytorskiej. Poluje zwłaszcza na dzieła poświęcone malarstwu i historii sztuki. Owe niezwykłe zadanie znalezienia bezcennych egzemplarzy powierza pracownikowi (i jednocześnie narratorowi powieści) niewielkiej księgarni położonej w centrum Londynu, Serbowi Nikoli Klimovicovi. Niewiele wiadomo o Gorskim: nie jest rodowitym Brytyjczykiem, chodzą słuchy, że kocha się w żonie jednego z przedstawicieli wyższych sfer, pięknej Rosjance Natalii, której chce zaimponować swoją niesamowitą kolekcją literackich dzieł. Zadanie powierzone przez milionera staje się nie tylko dodatkowym źródłem dochodu, ale jednocześnie przepustką do świata elit, finansowej śmietanki, pod której płaszczykiem możności i dobroci kryje się moralna zgnilizna. Uczuć nie można kupić, podobnie jak szacunku i…

W Nowym Jorku wszyscy czegoś szukają. Mężczyźni szukają kobiet, a kobiety mężczyzn. W Nowym Jorku każdy czegoś szuka. I czasami…. ktoś znajduje. Tak oto w moje ręce trafiła książka, której fabuła mnie zupełnie nie zaskoczyła, jednak niesamowicie wciągnęła. Uratuj mnie jest bardzo zbliżone do Potem: w obydwu powieściach Guillaume Musso przeplata się motyw śmierci oraz miłości przezwyciężającej nawet największe trudności. W obu książkach głównym bohaterem jest trapiony, niosący olbrzymie brzemię mężczyzna, który sam nie potrafi poradzić sobie z kłopotami i potrzebuje kobiety, która obdarzy jego serce ciepłem, otoczy troskliwością i będzie wsparciem w każdej sytuacji. Zarówno Potem, jak i Uratuj mnie okazały się niezwykle przyjemnymi w lekturze powieściami. Dwudziestoośmioletnia Juliette nie znalazła szczęścia w Ameryce. Młoda Francuska po trzech latach próby odnalezienia idealnej pracy postanawia wrócić do rodzinnego domu. Wiadomo, nie jest to łatwa decyzja: ma wrócić do Paryża, bez żadnych oszczędności, przyjaciół i perspektyw na zrobienie kariery w branży aktorskiej.  Sam to trzydziestoletni wdowiec, oddany pacjentom lekarz, niezawodny przyjaciel oraz… No właśnie, mężczyzna skrywa wielką tajemnicę, która ciąży mu na sercu. Każde z nich tak naprawdę nie ma wiele do stracenia, kiedy przypadkowo wpadają na siebie na ulicę (dosłownie, Sam o mało nie przejechał Juliette). Cóż, czy jedna, pełna…

Elliot Cooper doświadczył w życiu cudu – jeden uratowany przez niego  pacjent daje mu w prezencie kilka magicznych tabletek, dzięki którym przez krótki czas chirurg może przenosić się w czasie. Na cel swojej niecodziennej wyprawy wybiera San Francisco sprzed 30 lat, kiedy to poznał miłość swego życia, Ellene. Specjalnie wybiera tę chwilę, ponieważ kilka dni potem kobieta straciła życie. Cooper postanawia ostrzec ukochaną przed tragicznym momentem, jednak ma nie lada orzech do zgryzienia: jeśli kobieca ocaleje, to Elliot nie spotka matka swojej jedynej córki (która jest wynikiem jednorazowej miłosnej przygody podczas medycznej konferencji), zaś z drugiej strony świadomie pozbawi swoją młodszą wersję (tak, spotyka swoje ledwo 30-letnie alter-ego) szczęścia i chwil spędzonych w ramionach ukochanej. Patowa sytuacja? Dodajmy do tego jeszcze fakt, że Cooper jest w ostatniej fazie choroby nowotworowej i musi się naprawdę pośpieszyć, by jak najszybciej zmienić bieg nie tylko swego życia, ale także nie zachwiać losem córki i najlepszego przyjaciela. Elliot wie, że tak naprawdę ktoś ucierpi, nie ma tutaj dobrego rozwiązania, nikt nie może mu doradzić, co ma czynić. Jego najbliższy przyjaciel sądzi, że zwariował, młodsze alter ego cały czas się z nim spiera, a ukochana kobieta nie daje się do siebie zbliżyć. Kogo ma wybrać?…

Kim byłbym bez Ciebie? rozpoczyna się jak tani telewizyjny romans, by po kilkunastu stronach lektury zmienić się w niemal literacki odpowiednik serialu White Collar. A to wszystko za sprawą wielce zakręconej fabuły łączącej elementy powieści  kryminalnej i miłosnej. Martin Beaumont szaleńczo kocha piękną Gabrielle, którą poznał podczas studenckiej wymiany w Stanach Zjednoczonych. Niestety, miłośne chwile szybko mijają i zakochani muszą się pożegnać. Z czasem intensywnie pisane listy zaczynają coraz rzadziej przychodzić, a namiętne uczucie zaczyna wygasać (jednak jego żar będzie się tlić do ostatnim stronic powieści). Po wyczekiwanych dwunastu miesiącach czekania Martin ponownie przybywa do San Francicso, by spotkać się z Gabrielle. Niestety kobieta nie pojawiła się w umówionym miejscu, pozostawiając Beaumonta bez słowa wyjaśnienia, rodząc w ten sposób ogromną pustkę w sercu zakochanego mężczyzny. Mijają lata, zawodowym celem Martina staje się złapanie Archibalda, jednego z najsłynniejszych złodziei dzieł sztuki. Policjant i przestępca prowadzą między sobą swoistą grę charakteru, nieustannie podjudzają, wpędzają w pułapki i balansują na granicy prawa. Ich losy i poczynania bardzo przypominają mi serialowy duet Neala Caffrey’a i Petera Burke’a z White Collar. Drugą nić fabularną stanowią losy Gabrielle, która niespodziewanie po wielu latach odnajduje swojego ojca. Okazuje się nim być sam Archibald. Bardzo szybko dochodzi do…