Portafortunas

Przyznaję bez bicia, Apartament w Paryżu Guillaumego Musso to jedna z trzech najlepszych książek Francuza. Mamy tu do czynienia z wartką akcją, dobrze wykreowanymi psychologicznie bohaterami oraz ciekawym wątkiem fabularnym. Na kartach książki można znaleźć też te wszystkie elementy, które stanowią literacki kręgosłup Musso: Paryż i Nowy York, pomieszanie wątków romantycznych i kryminalnych, postacie po przejściach oraz zaskakujące zakończenie. Jak ostatnimi czasy zdążył przyzwyczaić nas autor, fabułą rozpoczyna się wątkiem obyczajowym, by następnie skoncentrować się na wątku kryminalnym. Po nieudanym związku i samobójczej próbie Madeline postanawia wynająć w Paryżu mieszkanie po artyście Saenu Lorenzie. Przypadkowo na ten sam pomysł wpada teatralny scenarzysta Gaspard, egoista i gbur zamknięty w swoim własnym świecie, skupiający się na nienawiści do świata. Kiedy zmuszeni przez okoliczności muszą przez parę dni przebywać w tym samym miejscu, zaczynają szperać i przeglądać osobiste rzeczy malarza, odkrywając smutną i przerażającą przeszłość Seana. Zagłębiają się nie tylko w jego twórczość, ale i historię śledztwa porwanej żony Penelope i zabitego na jej oczach ich synka. Rozpoczyna się śledztwo, które przyniesie naprawdę zaskakujące efekty! Madeline to była policjanta, która już raz pojawiła się na kartach powieści Musso (Telefon od anioła). Po porzuceniu pracy i ciężkim kryzysie postanawia odbudować swoje życie na nowo,…

Pierwsze spotkanie z głównym bohaterem powieści Guillaume Musso Papierowa dziewczyna nie jest zbyt przyjemne. Tom Boyd znajduje się w głębokiej depresji z powodu miłosnego zawodu. Jego ukochana Aurora, jak to miała zazwyczaj w praktyce, dość szybko znudziła się nowym kochankiem i postanowiła znaleźć kolejną zdobyć, a mężczyzna nie potrafi sobie z tym poradzić. I chociaż jest słynnym pisarzem i mógłby wykorzystać swoje życiowe doświadczenie do napisania finalnej części trylogii, to jednak postanawia pogrążyć się w żalu, alkoholu i uzależniających proszkach. Nawet dwójka jego najlepszych przyjaciół nie jest w stanie mu pomóc. Kiedy Tom twierdzi, iż pewnego deszczowego wieczoru w jego salonie pojawiła się bohaterka jego książki, Billie Donelly (we własnej osobie, naga, bezbronna dziewczyna, po której nad ranem nie pozostał żaden ślad), to jego przyjaciele postanawiają zainterweniować i zamknąć go na oddziale psychiatrycznym. Problem pojawia się w momencie ucieczki Toma z piękną blond dziewczyną, która przecież rzekomo nie istnieje… Sama powieść nawiązuje do filmowej konwencji drogi – bohaterowie uciekają, wpadają w różnorodne kłopoty, a tymczasem miedzy nimi niepostrzeżenie zawiązuje się nić przyjaźni, a nawet i coś więcej. To typowa para, która na początku szczerze się nienawidzi, aby po czasie nie móc bez siebie żyć. I to dosłownie, bo Tom stanie…

Pierwsze kilkanaście stron lektury Jutra Guillaume Musso wywołało we mnie mocno mieszane uczucia. Matthew Shapiro to typowy wdowiec nie potrafiący pogodzić się z nagłą śmiercią żony. Przy zdrowych zmysłach trzyma go jedynie ukochana, czteroletnia córeczka Emily i praca na uniwersytecie, jednak w głębi duszy mężczyzna ledwo funkcjonuje, co rusz pogrążając się w żalu i niepohamowanym smutku. W jego ręce trafia używany laptop Emily Lovestein. To 30-letnia kobieta  po ciężkich przejściach. Ledwo uwolniła się z kolejnego toksycznego związku i zdobyła pracę jako szanowany somelier, jednak w środku czuje się niepewnie, bojąc się o swoją przyszłość. Kiedy do Emily przychodzi mail od profesora Saphiro to, wbrew swoim przekonaniom, po krótkiej wymianie wiadomości postanawia się z nim spotkać. Jednak Matthew nie zjawił się w restauracji, bo okazało się, iż żyje w przyszłości. On pisze maila w grudniu 2011 roku a ona żyje w grudniu, ale 2010 roku. Początkowo obawiałam się, iż cała fabuła zostanie sprowadzona do wątku miłosnego i prób spotkania kochanków. Nuda! chciałabym rzec, na szczęście z opresji uratował mnie sam autor. Guillaume Musso, znany skądinąd z typowych plot twis,t bardzo szybko przewrócił całą historię do góry nogami. Bo w Jutrze nie ma żadnego namolnego romansu, użalania się nad swoją trudną sytuacją…

Ona i on, piękny pokój w hotelu, romantyczna kolacja w wykwintnej restauracji nad morzem i tylko jedno zdjęcie, które rujnuję tę piękną scenerię. Kiedy po sześciu miesiącach znajomości a trzy tygodnie przed ślubem Raphael postanawia spędzić Anną ostatnie chwile wolności, ta pokazuje mu zdjęcie, na którym znajdują się trzy spalone ciała. Mężczyzna bez słowa opuszcza lokal, lecz kiedy po chwili refleksji postanawia wrócić do swej ukochanej okazuje się, iż ta zniknęła. Nie odbiera telefonów, nie ma jej w mieszkaniu. Raphael postanawia poprosić o pomoc swego przyjaciela, emerytowanego policjanta, Marca Caradaca. Ten przekazuje mu zaskakującą wieść, iż poszukiwana nie nazywa się Anna, posługuje się fałszywymi dokumentami, a w policyjnych kartotekach jej osoba ma powiązanie z pewną kontrowersyjną sprawą sprzed wielu lat. Dziewczyna z Brooklynu okazała się naprawdę dobrą powieścią kryminalną: Guillaume Musso bardzo dobrze miesza plany czasowe oraz przeplata tropy, wprowadzając czytelnika wielokrotnie na fałszywy trop. Bardzo przekonywująco został wykorzystany wątek pedofilii, porywania i przetrzymywania dzieci. Pierwsze skojarzenia przywołują na myśl przerażającą historię córki zwyrodnialca Josefa Fritzla oraz powieść Smitha Farma, jednak w przypadku omawianej książki na szczęście nie sposób uświadczyć brutalnych opisów seksualnego wykorzystywania nieletnich. Wbrew pierwszym opiniom na temat książki, Dziewczyna z Brooklynu nie jest thrillerem psychologicznym, ponieważ Guillaume…

Nikki i Sebastian byli jak ogień i woda – już od pierwszego spotkania iskrzyło między nimi, bo ona była wybuchowa i pozbawiona większych skrupułów aby wykorzystać mężczyzn do swoich prywatnych celów, a on był spokojny, z dobrego domu, aż nazbyt poukładany. Przeciwieństwa się przyciągają? Może chwilowo, bo po kilku miesiącach sielanki i po narodzinach bliźniaków coś między zaczęło się psuć. Para po kilku latach się rozstała i unikała wspólnych wizyt. Opiekę nad dziećmi podzielono, podobnie jak finanse i wszystkie prezenty oraz pamiątki. Taka prawda, że nic i nikt nie byłby w  stanie z powrotem połączyć tych dwojga niż tylko zagrożenie życia jednego z bliźniaków. I w tym stresującym dla pary dawnych kochanków momencie rozpoczyna się  powieść Guillaume Musso zatytułowana 7 lat później. Generalnie fabuły nietrudno się domyśleć – Nikki i Sebastian znajdują kolejne wskazówki do tego, aby móc odnaleźć zaginionego 15-letniego Jeremy’ego. Dość szybko okazuje się, że chłopak był zamieszany w handlem narkotykami. Na domiar złego jego siostra bliźniaczka, Camille, nagle znika bez słowa. Szybko prowadzona i dynamiczna akcja wiedzie poprzez uliczki Nowego Jorku, Paryża (występowanie tych dwóch miast w każdej powieści to niemal znak firmowy Musso) oraz gęstą dżunglę w Brazylii. Pojawia się trup, uparty policjant depczący parze po…

Ethan Whitaker ma niemal wszystko, o czym może marzyć zwykły człowiek: sławę, bogactwo, piękne kobiety na wyciagnięcie ręki, wakacje marzeń, najwyższej klasy ubrania światowych marek, wpływowych znajomych… a jednak kiedy w jego gabinecie pojawia się nastolatka i po krótkiej rozmowie strzela sobie prosto w głowę, to coś się w Ethanie załamuje. Psychiatra nie jest w stanie poradzić sobie z tragedią, wybiega na ulicę, wsiada do taksówki, która.. wiezie go na uroczystość ślubu jego dawnej, porzuconej na rzecz kariery ukochanej. Czy mężczyzna zwariował? Kim jest tajemniczy kierowca taksówki? Dlaczego młoda kobieta popełniła samobójstwo na jego oczach i jaki to ma związek z jego przeszłością? Na dodatek dlaczego po śmiertelnym postrzale budzi się znowu w tym samym miejscu, w którym był wczoraj? Czy czas także oszalał? W moim przypadku lektura Wrócę po Ciebie była nieco irytująca, a to z powodu zachowania głównego bohatera – to typowy nowobogacki, który nie szanuje ludzi, kobiety wymienia jak przysłowiowe rękawiczki, nie docenia tradycyjnych wartości opartych na rodzinie i bliskich, a na dodatek nie potrafi udźwignąć konsekwencji swojego zachowania. Tak butnego bohatera dawno nie spotkałam, nie było mi go nawet żal, kiedy za każdym razem umierał w coraz większych mękach. A sama przemiana Ethana, czy jest wiarygodna?…

Arthur Costello nie miał najlepszych relacji ani z ojcem, ani też z dziadkiem. Kiedy w spadku otrzymuje tajemniczą latarnię, za nic ma rodzinne ostrzeżenia, by nie niszczyć murów strzegących dziwnego, zamurowanego pokoiku wnętrz budowli. Postanawia zrobić na przekór i zajrzeć do środka. Nie ma pojęcia, że nieoczekiwanie uaktywni klątwę, która nie tylko znacząco skróci mu życie, ale także nie pozwoli cieszyć się jego urokami, w tym radosnymi chwilami z niedawno poznaną Lisą. Czy istnieje sposób, by dwójka zakochanych mogła przełamać fatum i być ze sobą do końca dni? Co ma wspólnego z tym wszystkim rzekomo zmarły dziadek Costello? Tym razem Musso zaskakuje: nie tylko pod względem rozwoju fabuły (trzeba przyznać, że pomysł utknięcia w czasoprzestrzeni jest literackim novum dla tego pisarza), ale przede wszystkim zakończenia: nie jest ckliwie i romantycznie, lecz do bólu pragmatycznie i miejscami wręcz dramatycznie. O ile w niektórych jego książkach można było bez problemu domyślić się zakończenia (Kim byłbym bez Ciebie?, Potem), tak w Tej chwili jest to niemożliwe. Musso daje czytelnikowi wielkiego pstryczka w nos, bawi się jego oczekiwaniami i literackimi przyzwyczajeniami. Wykorzystanie elementów fantastyki to tylko pretekst do wprowadzenia nowej płaszczyzny, w obrębie której porusza wiele ważnych tematów, np. roli przypadku, przemijania i walki…

W Nowym Jorku wszyscy czegoś szukają. Mężczyźni szukają kobiet, a kobiety mężczyzn. W Nowym Jorku każdy czegoś szuka. I czasami…. ktoś znajduje. Tak oto w moje ręce trafiła książka, której fabuła mnie zupełnie nie zaskoczyła, jednak niesamowicie wciągnęła. Uratuj mnie jest bardzo zbliżone do Potem: w obydwu powieściach Guillaume Musso przeplata się motyw śmierci oraz miłości przezwyciężającej nawet największe trudności. W obu książkach głównym bohaterem jest trapiony, niosący olbrzymie brzemię mężczyzna, który sam nie potrafi poradzić sobie z kłopotami i potrzebuje kobiety, która obdarzy jego serce ciepłem, otoczy troskliwością i będzie wsparciem w każdej sytuacji. Zarówno Potem, jak i Uratuj mnie okazały się niezwykle przyjemnymi w lekturze powieściami. Dwudziestoośmioletnia Juliette nie znalazła szczęścia w Ameryce. Młoda Francuska po trzech latach próby odnalezienia idealnej pracy postanawia wrócić do rodzinnego domu. Wiadomo, nie jest to łatwa decyzja: ma wrócić do Paryża, bez żadnych oszczędności, przyjaciół i perspektyw na zrobienie kariery w branży aktorskiej.  Sam to trzydziestoletni wdowiec, oddany pacjentom lekarz, niezawodny przyjaciel oraz… No właśnie, mężczyzna skrywa wielką tajemnicę, która ciąży mu na sercu. Każde z nich tak naprawdę nie ma wiele do stracenia, kiedy przypadkowo wpadają na siebie na ulicę (dosłownie, Sam o mało nie przejechał Juliette). Cóż, czy jedna, pełna…

Elliot Cooper doświadczył w życiu cudu – jeden uratowany przez niego  pacjent daje mu w prezencie kilka magicznych tabletek, dzięki którym przez krótki czas chirurg może przenosić się w czasie. Na cel swojej niecodziennej wyprawy wybiera San Francisco sprzed 30 lat, kiedy to poznał miłość swego życia, Ellene. Specjalnie wybiera tę chwilę, ponieważ kilka dni potem kobieta straciła życie. Cooper postanawia ostrzec ukochaną przed tragicznym momentem, jednak ma nie lada orzech do zgryzienia: jeśli kobieca ocaleje, to Elliot nie spotka matka swojej jedynej córki (która jest wynikiem jednorazowej miłosnej przygody podczas medycznej konferencji), zaś z drugiej strony świadomie pozbawi swoją młodszą wersję (tak, spotyka swoje ledwo 30-letnie alter-ego) szczęścia i chwil spędzonych w ramionach ukochanej. Patowa sytuacja? Dodajmy do tego jeszcze fakt, że Cooper jest w ostatniej fazie choroby nowotworowej i musi się naprawdę pośpieszyć, by jak najszybciej zmienić bieg nie tylko swego życia, ale także nie zachwiać losem córki i najlepszego przyjaciela. Elliot wie, że tak naprawdę ktoś ucierpi, nie ma tutaj dobrego rozwiązania, nikt nie może mu doradzić, co ma czynić. Jego najbliższy przyjaciel sądzi, że zwariował, młodsze alter ego cały czas się z nim spiera, a ukochana kobieta nie daje się do siebie zbliżyć. Kogo ma wybrać?…

Kim byłbym bez Ciebie? rozpoczyna się jak tani telewizyjny romans, by po kilkunastu stronach lektury zmienić się w niemal literacki odpowiednik serialu White Collar. A to wszystko za sprawą wielce zakręconej fabuły łączącej elementy powieści  kryminalnej i miłosnej. Martin Beaumont szaleńczo kocha piękną Gabrielle, którą poznał podczas studenckiej wymiany w Stanach Zjednoczonych. Niestety, miłośne chwile szybko mijają i zakochani muszą się pożegnać. Z czasem intensywnie pisane listy zaczynają coraz rzadziej przychodzić, a namiętne uczucie zaczyna wygasać (jednak jego żar będzie się tlić do ostatnim stronic powieści). Po wyczekiwanych dwunastu miesiącach czekania Martin ponownie przybywa do San Francicso, by spotkać się z Gabrielle. Niestety kobieta nie pojawiła się w umówionym miejscu, pozostawiając Beaumonta bez słowa wyjaśnienia, rodząc w ten sposób ogromną pustkę w sercu zakochanego mężczyzny. Mijają lata, zawodowym celem Martina staje się złapanie Archibalda, jednego z najsłynniejszych złodziei dzieł sztuki. Policjant i przestępca prowadzą między sobą swoistą grę charakteru, nieustannie podjudzają, wpędzają w pułapki i balansują na granicy prawa. Ich losy i poczynania bardzo przypominają mi serialowy duet Neala Caffrey’a i Petera Burke’a z White Collar. Drugą nić fabularną stanowią losy Gabrielle, która niespodziewanie po wielu latach odnajduje swojego ojca. Okazuje się nim być sam Archibald. Bardzo szybko dochodzi do…