Portafortunas

Najnowsza powieść Guillaume Musso, Nieznajoma z Sekwany, wywołuje we mnie mieszane uczucia. Z jednej strony otrzymujemy powieść ze świetnym wątkiem obyczajowym, zaś z drugiej pozostaje ogromny niedosyt, bo to thriller, który nie ma żadnego sensownego zakończenia.

Zabawa w chowanego Guillaume Musso przypomina nieco film Incepcję Christophera Nolana – to taka swoista powieść w powieści z dobrze skonstruowaną, niezbyt zawikłaną fabułą. Lektura wciągająca, z charakterystycznymi dla Francuza nagłymi zwrotami akcji i zbyt małą liczbą stron. Jednym słowem to książka w stylu dawnego Musso, gdzie świat fantastyki przenika się z prawdziwą rzeczywistością.

Guillaume Musso co roku publikuje jedną powieść – czy to wiele czy wręcz przeciwnie? Na literackich spotkaniach wielbiciele Francuza wypytują go o pomysły i inspiracje, skąd czerpie wenę do tworzenia tych wszystkich historii, jakie od lat opisuje na kartach swoich poczytnych książek. Z podobnym dylematem mierzy się główny bohater Sekretnego życia pisarzy.

W pewną grudniową noc 1992 roku młoda, ledwie 19-letnia dziewczyna o imieniu Vinca Rockwell ucieka w towarzystwie nauczyciela Alexisa, nauczyciela akademickiego liceum Saint Exupery’ego. To był ostatni raz, kiedy widziano ich żywych. Kolejne tropy wskazują, iż para udała się najpierw do hotelu, a później cichcem wymknęła się prawdopodobnie gdzieś zagranicę. W niepewności, co się stało z przyjaciółką pozostało żyć Thomasowi Degalaisowi, jego przyjacielowi Maximowi oraz Fanny, ich bliskiej znajomej. Mija 25 lat. Podczas tytułowego zjazdu absolwentów na światło dzienne zaczynają wychodzić niewygodne dla wszystkich fakty, Okazuje się, że każdy z bohaterów skrywa mroczną tajemnicę, która w każdej chwili może przekreślić całe dotychczasowe życie. Co ma to wspólnego z rodzicami Thomasa, którzy w owym czasie pracowali na terenie kampusu? Czy dwa zamurowane ciała w hali sportowej pogrążą karierę wchodzącej gwiazdy polityki, a znanego pisarza zamkną w więziennej celi? Zjazd absolwentów Guillaume Musso to połączenie dobrze skonstruowanego wątku kryminalnego oraz bardzo dobrze opracowanego wątku obyczajowego. Wbrew pozorom francuski pisarz nie stworzył powieści o banalnym romansie uczennicy i nauczyciela, lecz utkał wielowątkową fabułę, której rozwiązanie okazuje się naprawdę zaskakujące! Niewątpliwą siłą Zjazdu absolwentów jest dobra konstrukcja psychologiczna jego bohaterów. Thomas Degalais to postać nietuzinkowa, niespotykana w dotychczasowej karierze literackiej Musso. Osamotniony pisarz, autor…

Przyznaję bez bicia, Apartament w Paryżu Guillaumego Musso to jedna z trzech najlepszych książek Francuza. Mamy tu do czynienia z wartką akcją, dobrze wykreowanymi psychologicznie bohaterami oraz ciekawym wątkiem fabularnym. Na kartach książki można znaleźć też te wszystkie elementy, które stanowią literacki kręgosłup Musso: Paryż i Nowy York, pomieszanie wątków romantycznych i kryminalnych, postacie po przejściach oraz zaskakujące zakończenie. Jak ostatnimi czasy zdążył przyzwyczaić nas autor, fabułą rozpoczyna się wątkiem obyczajowym, by następnie skoncentrować się na wątku kryminalnym. Po nieudanym związku i samobójczej próbie Madeline postanawia wynająć w Paryżu mieszkanie po artyście Saenu Lorenzie. Przypadkowo na ten sam pomysł wpada teatralny scenarzysta Gaspard, egoista i gbur zamknięty w swoim własnym świecie, skupiający się na nienawiści do świata. Kiedy zmuszeni przez okoliczności muszą przez parę dni przebywać w tym samym miejscu, zaczynają szperać i przeglądać osobiste rzeczy malarza, odkrywając smutną i przerażającą przeszłość Seana. Zagłębiają się nie tylko w jego twórczość, ale i historię śledztwa porwanej żony Penelope i zabitego na jej oczach ich synka. Rozpoczyna się śledztwo, które przyniesie naprawdę zaskakujące efekty! Madeline to była policjanta, która już raz pojawiła się na kartach powieści Musso (Telefon od anioła). Po porzuceniu pracy i ciężkim kryzysie postanawia odbudować swoje życie na nowo,…

Pierwsze spotkanie z głównym bohaterem powieści Guillaume Musso Papierowa dziewczyna nie jest zbyt przyjemne. Tom Boyd znajduje się w głębokiej depresji z powodu miłosnego zawodu. Jego ukochana Aurora, jak to miała zazwyczaj w praktyce, dość szybko znudziła się nowym kochankiem i postanowiła znaleźć kolejną zdobyć, a mężczyzna nie potrafi sobie z tym poradzić. I chociaż jest słynnym pisarzem i mógłby wykorzystać swoje życiowe doświadczenie do napisania finalnej części trylogii, to jednak postanawia pogrążyć się w żalu, alkoholu i uzależniających proszkach. Nawet dwójka jego najlepszych przyjaciół nie jest w stanie mu pomóc. Kiedy Tom twierdzi, iż pewnego deszczowego wieczoru w jego salonie pojawiła się bohaterka jego książki, Billie Donelly (we własnej osobie, naga, bezbronna dziewczyna, po której nad ranem nie pozostał żaden ślad), to jego przyjaciele postanawiają zainterweniować i zamknąć go na oddziale psychiatrycznym. Problem pojawia się w momencie ucieczki Toma z piękną blond dziewczyną, która przecież rzekomo nie istnieje… Sama powieść nawiązuje do filmowej konwencji drogi – bohaterowie uciekają, wpadają w różnorodne kłopoty, a tymczasem miedzy nimi niepostrzeżenie zawiązuje się nić przyjaźni, a nawet i coś więcej. To typowa para, która na początku szczerze się nienawidzi, aby po czasie nie móc bez siebie żyć. I to dosłownie, bo Tom stanie…

Pierwsze kilkanaście stron lektury Jutra Guillaume Musso wywołało we mnie mocno mieszane uczucia. Matthew Shapiro to typowy wdowiec nie potrafiący pogodzić się z nagłą śmiercią żony. Przy zdrowych zmysłach trzyma go jedynie ukochana, czteroletnia córeczka Emily i praca na uniwersytecie, jednak w głębi duszy mężczyzna ledwo funkcjonuje, co rusz pogrążając się w żalu i niepohamowanym smutku. W jego ręce trafia używany laptop Emily Lovestein. To 30-letnia kobieta  po ciężkich przejściach. Ledwo uwolniła się z kolejnego toksycznego związku i zdobyła pracę jako szanowany somelier, jednak w środku czuje się niepewnie, bojąc się o swoją przyszłość. Kiedy do Emily przychodzi mail od profesora Saphiro to, wbrew swoim przekonaniom, po krótkiej wymianie wiadomości postanawia się z nim spotkać. Jednak Matthew nie zjawił się w restauracji, bo okazało się, iż żyje w przyszłości. On pisze maila w grudniu 2011 roku a ona żyje w grudniu, ale 2010 roku. Początkowo obawiałam się, iż cała fabuła zostanie sprowadzona do wątku miłosnego i prób spotkania kochanków. Nuda! chciałabym rzec, na szczęście z opresji uratował mnie sam autor. Guillaume Musso, znany skądinąd z typowych plot twis,t bardzo szybko przewrócił całą historię do góry nogami. Bo w Jutrze nie ma żadnego namolnego romansu, użalania się nad swoją trudną sytuacją…

Ona i on, piękny pokój w hotelu, romantyczna kolacja w wykwintnej restauracji nad morzem i tylko jedno zdjęcie, które rujnuję tę piękną scenerię. Kiedy po sześciu miesiącach znajomości a trzy tygodnie przed ślubem Raphael postanawia spędzić Anną ostatnie chwile wolności, ta pokazuje mu zdjęcie, na którym znajdują się trzy spalone ciała. Mężczyzna bez słowa opuszcza lokal, lecz kiedy po chwili refleksji postanawia wrócić do swej ukochanej okazuje się, iż ta zniknęła. Nie odbiera telefonów, nie ma jej w mieszkaniu. Raphael postanawia poprosić o pomoc swego przyjaciela, emerytowanego policjanta, Marca Caradaca. Ten przekazuje mu zaskakującą wieść, iż poszukiwana nie nazywa się Anna, posługuje się fałszywymi dokumentami, a w policyjnych kartotekach jej osoba ma powiązanie z pewną kontrowersyjną sprawą sprzed wielu lat. Dziewczyna z Brooklynu okazała się naprawdę dobrą powieścią kryminalną: Guillaume Musso bardzo dobrze miesza plany czasowe oraz przeplata tropy, wprowadzając czytelnika wielokrotnie na fałszywy trop. Bardzo przekonywująco został wykorzystany wątek pedofilii, porywania i przetrzymywania dzieci. Pierwsze skojarzenia przywołują na myśl przerażającą historię córki zwyrodnialca Josefa Fritzla oraz powieść Smitha Farma, jednak w przypadku omawianej książki na szczęście nie sposób uświadczyć brutalnych opisów seksualnego wykorzystywania nieletnich. Wbrew pierwszym opiniom na temat książki, Dziewczyna z Brooklynu nie jest thrillerem psychologicznym, ponieważ Guillaume…

Nikki i Sebastian byli jak ogień i woda – już od pierwszego spotkania iskrzyło między nimi, bo ona była wybuchowa i pozbawiona większych skrupułów aby wykorzystać mężczyzn do swoich prywatnych celów, a on był spokojny, z dobrego domu, aż nazbyt poukładany. Przeciwieństwa się przyciągają? Może chwilowo, bo po kilku miesiącach sielanki i po narodzinach bliźniaków coś między zaczęło się psuć. Para po kilku latach się rozstała i unikała wspólnych wizyt. Opiekę nad dziećmi podzielono, podobnie jak finanse i wszystkie prezenty oraz pamiątki. Taka prawda, że nic i nikt nie byłby w  stanie z powrotem połączyć tych dwojga niż tylko zagrożenie życia jednego z bliźniaków. I w tym stresującym dla pary dawnych kochanków momencie rozpoczyna się  powieść Guillaume Musso zatytułowana 7 lat później. Generalnie fabuły nietrudno się domyśleć – Nikki i Sebastian znajdują kolejne wskazówki do tego, aby móc odnaleźć zaginionego 15-letniego Jeremy’ego. Dość szybko okazuje się, że chłopak był zamieszany w handlem narkotykami. Na domiar złego jego siostra bliźniaczka, Camille, nagle znika bez słowa. Szybko prowadzona i dynamiczna akcja wiedzie poprzez uliczki Nowego Jorku, Paryża (występowanie tych dwóch miast w każdej powieści to niemal znak firmowy Musso) oraz gęstą dżunglę w Brazylii. Pojawia się trup, uparty policjant depczący parze po…

Ethan Whitaker ma niemal wszystko, o czym może marzyć zwykły człowiek: sławę, bogactwo, piękne kobiety na wyciagnięcie ręki, wakacje marzeń, najwyższej klasy ubrania światowych marek, wpływowych znajomych… a jednak kiedy w jego gabinecie pojawia się nastolatka i po krótkiej rozmowie strzela sobie prosto w głowę, to coś się w Ethanie załamuje. Psychiatra nie jest w stanie poradzić sobie z tragedią, wybiega na ulicę, wsiada do taksówki, która.. wiezie go na uroczystość ślubu jego dawnej, porzuconej na rzecz kariery ukochanej. Czy mężczyzna zwariował? Kim jest tajemniczy kierowca taksówki? Dlaczego młoda kobieta popełniła samobójstwo na jego oczach i jaki to ma związek z jego przeszłością? Na dodatek dlaczego po śmiertelnym postrzale budzi się znowu w tym samym miejscu, w którym był wczoraj? Czy czas także oszalał? W moim przypadku lektura Wrócę po Ciebie była nieco irytująca, a to z powodu zachowania głównego bohatera – to typowy nowobogacki, który nie szanuje ludzi, kobiety wymienia jak przysłowiowe rękawiczki, nie docenia tradycyjnych wartości opartych na rodzinie i bliskich, a na dodatek nie potrafi udźwignąć konsekwencji swojego zachowania. Tak butnego bohatera dawno nie spotkałam, nie było mi go nawet żal, kiedy za każdym razem umierał w coraz większych mękach. A sama przemiana Ethana, czy jest wiarygodna?…