Nie ulega wątpliwości, iż baśnie pełnią bardzo ważną rolę w życiu rozwijającego się dziecka. To jeden z podstawowych gatunków literatury epickiej o charakterze fantastycznym (dodatkowo głęboko zakorzeniony w tradycji oralnej). Należy mieć na uwadze, iż baśnie ludowe były przeznaczone dla dorosłego odbiorcy – język, treść oraz przesłanie często były nazbyt brutalne dla delikatnej, rozwijającej się dziecięcej psychiki, nie wspominając o dwuznacznej moralności. Ich niemal całkowite przeciwieństwo stanowią baśnie literackie – kładzie akcept na pozytywne aspekty ludzkiej psychiki, gdzie najczęściej nagrodą dla protagonisty jest satysfakcja natury moralno-etycznej. Ich główną funkcją jest przekazanie odpowiednich wartości wychowawczych. Pierwsze baśnie ludowe pojawiły się na terenie Indii, zaś pierwsze baśnie literackie dla dzieci pojawiły się w XVII pióra Charlesa Perraulta (zapraszam do recenzji bajek). Do najbardziej znanych utworów zalicza się te baśnie i legendy zebrane i opracowane przez braci Grimm recenzja edycji z przedmową Philipa Pullmana), Hansa Christiana Andersena oraz arabskie Baśnie Tysiąca i jednej nocy. Baśń bardzo mocno oddziałuje na uczucia odbiorcy. Brak konkretnego umiejscowienia w czasie i przestrzeni, odrealnienie oraz ukazanie problemów w prosty i zwarty sposób sprawia, iż dziecko łatwo identyfikuje się z protagonistą, odczuwając i jednocześnie przezwyciężając jego lęki, troski oraz obawy. Lektura baśni wspiera w ten sposób rozwój wyobraźni oraz…