Portafortunas

Podsumujmy najważniejsze wydarzenia poprzednich trzech części: hiszpańska filolog, 22-letnia Olga trafia do tytułowego Dziwnego Królestwa Ortanu rządzonego przez króla Szellara. Na początku wszystko wydaje się być dość zabawne: po włościach oprowadza ją Elmar, lokalny bohater, książę –bastard i naprawdę zabawny facet, o podobnym poczuciu humoru jak błazen Żak wieczorami topiący smutki w butelce dobrego trunku. Także młody zabójca na zlecenia i partyzant Cantor ma swoje pięć minut i zyskuje uwagę Olgi. Do czasu, aż bohaterka dowiaduje się o klątwie, wedle której musi poślubić króla Szellara. I to było głównym punktem centralnym całej fabuły, która skupiała się na królewskim ożenku i wywołanej przez to wśród dam dworu panice. Do czasu. Nad Ortarem ciągnie się także widmo przerażającego proroctwa, wedle którego odmowa poskutkuje prawdziwą zagładą Królestwa. I w tym momencie nacisk z warstwy obyczajowej przeniósł się na tematy stricte polityczne. A potem to już akcja rusza z przysłowiowego kopyta: pojawiają się zdrady, dworskie intrygi, waleczni mężczyźni, groźne smoki, a między nimi spore ilości procentowych trunków, przygodne romanse, spontaniczne stosunki seksualne oraz słowne utyczki, a to wszystko skąpane w sosie słowiańskiej fantastyki. Szeller ponownie żeni się z pozbawioną oka Kirą (które straciła w wyniku walki ze smokiem, u boku z Olga i Teresą),…

Drugi tom trylogii Kruczy Cień powala i to dosłownie, a to głównie za sprawą objętości. Na nieco ponad dziewięciuset stronach czytelnik śledzi dalsze losy bohatera pierwszej część cyklu zatytułowanej Pieśń krwi i obserwuje, jak pod wpływem drastycznych wydarzeń dojrzewa on do podejmowania coraz trudniejszych decyzji, dźwigania brzemienia ich konsekwencji oraz stawienia czoła coraz większym wyzwaniom. Znowu pojawiają się intrygi, szczęk mieczy, morze krwi poległych wojowników oraz pradawna magia mogąca w dowolnym momencie pokrzyżować plany bohaterów.J Królestwo się chwieje, wróg rośnie w siłę. Vaelin Al Sorna, wojownik Szóstego Zakonu, Zabójca Nadziei, Mroczne Ostrze, po długiej tułaczce wraca do kraju. Na swoje szczęście jest uważany za zmarłego, dzięki czemu może nie tylko uniknąć śmierci z rąk wrogów, którzy pałają nienawiścią i żądzą zemsty, ale także ma sposobność audiencji u samego króla i podjęcia arcyważnej misji. Postanawia sprzeciwić się rozkazom władcy i już nigdy więcej nie zabijać po tym, jak wizja króla Janusa okazała się nic niewartą przepowiednią, w której zginęło mnóstwo jego poddanych. Tymczasem szkolona pod okiem kapłana Reva przygotowuje się do zabicia Ostrza Ciemności. Księżniczka Lyrna usuwa się w cień, rezygnując z rządzenia na rzecz swego brata – dziedzic postanawia nadać Vaelinowi tytuł Lorda Wieży i wysłać go daleką północ. Ponadto…

Program Whirl360.com, nieco przypominający znany wszystkim użytkownikom internetu Google Street View, umożliwia cierpiącemu na schizofrenię Thomasowi Kilbride’a obserwacje zewnętrznego świata. Mężczyzna posiada unikatowy dar, jakim jest niezwykła pamięć fotograficzna: jest w stanie zarejestrować najdrobniejsze szczegóły zza okiennej rzeczywistości, zarówno drobiazgi natury topograficznej, jak i twarze ludzi uchwyconych przez miejskie kamery. Kiedy podczas wirtualnego spaceru po Nowym Jorku staje się świadkiem morderstwa (a przynamniej tak mu się wydaje), zwraca się o pomoc do swego brata, Ray’a, jedynego łącznika z zewnętrznym światem i zarazem prawdziwego przyjaciela. I chociaż Kilbride początkowo lekceważąco podchodzi do nowej teorii Thomasa (a któż by miał odwagę z miejsca uwierzyć schizofrenikowi), tak w miarę wgłębiania się w sprawę dostrzega, iż jego brat miał rację i przypadkowo oboje wpadli w pułapkę mordercy. Fabuła powieści nie ogranicza się jedynie do rozwiązania zagadki morderstwa. Oprócz wiodącego motywu, na kartach książki pojawia się między innymi trop dotyczący dziwnej śmierci ojca braci Kilbride’ów oraz problem braku przystosowania społecznego chorych psychicznie osób do walki o własne przekonania i racje. Wielowątkowość powieści w przypadku tej pozycji jest jej zaletą, ponieważ autor nie gubi odpowiednich proporcji między poszczególnymi tematami, zachowując umiar, konsekwentnie wprowadzając czytelnika w koszmarny świat schizofrenika (wszak niecodziennie zamknięta w czterech ścianach osoba stwierdza,…

Siedem minut po północy Patricka Nessa to pozycja wyjątkowo krótka (licząca ledwie ponad dwieście stron) i zarazem wybitna. To historia zapewniająca szeroką skalę emocji podczas lektury: od irytacji poprzez gniew, smutek i skończywszy na szczęściu, ale takim szczęściu przez łzy, uzdrawiającym, dotykającym duszy. Prawdziwa perełka dla każdego, kto posiada choć odrobinę empatii. Książka niewielkich rozmiarów, za to niezwykle bogata w swojej wymowie. Fabuła powieści ogranicza się do opisu kilkunastu dni z życia trzynastoletniego Conora, którego matka umiera na raka. Od momentu, kiedy chłopiec dowiedział się o chorobie, każdej nocy przeżywa senne koszmary z tajemniczym Potworem w roli głównej. Pewnego razu, dokładnie siedem minut po północy, przychodzi do niego Potwór, ale nie ten ze snów, tylko w postaci rosnącego w ogródku cisu, starszy niż wszystkie inne rzeczy na świecie. Okazuje się, że dla chłopca to początek drogi do pokonania swoich wewnętrznych lęków (chociaż ścieżki niezwykle ciernistej i bolesnej) oraz odnalezienia wewnętrznego spokoju. Tak naprawdę Siedem minut po północy to komplikacja pomysłu zmarłej przedwcześnie na raka brytyjskiej pisarki  Siobhan Dowd oraz amerykańskiego pisarza, twórcy literatury science-fiction w wersji young adult, Patricka Nessa, autora opublikowanego w Polsce Na ostrzu noża. Literackie połączenie fantastycznych wizji z przejmującymi, wręcz dramatycznymi losami nastoletniego bohatera okazało się…

Mamy dwa wątki: pierwszy z nich dzieje się w piętnaście lat wstecz od właściwych wydarzeń powieści Paula Tremblay’a. Czternastoletnia córka Barretów (Marjorie) zaczyna zdradzać pierwsze symptomy schizofrenii. Histeryczne, nerwowe, stopniowo coraz bardziej psychiczne i niemal obłąkane zachowanie dziewczyny zamienia spokojne życie w piekło. Ojciec rodziny, John, postanawia wezwać na pomoc księdza Wanderly, który ma wygonić demona, jaki rzekomo opętał ich starsze dziecko. Pozornie wszystko się udaje, jednak Barret nie ma pieniędzy na dalsze leczenie córki – postanawia skorzystać z propozycji producentów reality show i nagrać serię odcinków pod tytułem Opętanie. Finał telewizyjnego show przechodzi oczekiwania wszystkich, zarówno telewidzów, jak i samych bohaterów. Jest mroczny, okrutny i nader wstrząsający. Drugi wątek koncentruje się na Merry, młodszej siostrze Marjorie, która w czasie kręcenia odcinków miała niecałe osiem lat. Znana blogerka Karen przeprowadza z nią wywiad-rzekę, w którym to odkrywa kolejne, mroczne sekrety rodziny Barretów o życiu na wizji i w towarzystwie opętanej siostry. Okazuje się, że kamera nie była w stanie nakręcić wszystkiego, co faktycznie miało miejsce w niewielkim domku na przedmieściach Nowej Anglii. To pierwsza opublikowana w Polsce powieść Paula Tremblay’a, amerykańskiego pisarza i miłośnika horrorów, dark fantasy oraz science-fiction urodzonego w Colorado w 1971 roku. Był dwukrotnie nominowany do nagrody…

Lubię kilkuczęściowe powieści, bowiem pozwalają na porządne rozwinięcie pobocznych wątków, przedstawienie ciekawych postaci i przede wszystkim wciągnięcie czytelnika w świat zawiłej fabuły. Oczywiście najlepiej sięgnąć po sprawdzonych autorów, na których twórczości się nie zawiedziemy. Na rynku wydawniczym jest wiele tematycznych trylogii, od romansów paranormalnych (Efemera Anny Bishop, Halo Alexandry Adornetto) po powieści traktujące o płatnych zabójcach (Assassin’s Creed Oliviera Bowdena, Nocny Anioł Brenta Weeksa).  Ciężko jest wybrać spośród nowości kolejny tytuł do domowej kolekcji, jednak kiedy książka jest uznana za „numer dwa w kategorii najlepszy debiut fantasy roku”, to czy można koło niej przejść obojętnie? Głównym bohaterem Syna Cienia jest łotrzyk, który za odpowiednią opłatą jest w stanie załatwić wiele niewygodnych rzeczy (w tym zabójstw), które nie przystoi wykonywać wpływowym osobom na wysokim stanowiskach. Caim nie miał łatwego życia, był świadkiem śmierci ojca i uprowadzenia matki. Wydarzenia te znacząco odbiły się na życiu młodego człowieka, którego głównym celem stała się zemsta na oprawcach rodziców. Podczas jednego ze zleceń słynny Nożownik poznaje młodą szlachciankę Josephine, która oskarżywszy go o śmierci egzarchy, pragnie unicestwienia Caima. Poznana kobieta jest niczym puszka Pandory, wraz z nową znajomością na mężczyznę spadają kolejne kłopoty, nieświadomie wpada w bagno intryg, polityki, spisków i zdrad. Jak można się…

Kiedy już się wydawało, że Oldze udało się ułożyć życie, przynajmniej pozornie (naprawdę, ubieranie spódnicy do kostek, noszenie czepka i zmaganie się z nieustannie kopczącym piecem to nic w porównaniu z próbą znalezienia miłości swego życia i walki ze stereotypami dotyczącymi płci), nagle na jej barki spada brzemię walki z klątwą martwego małżonka i starcia ze smokiem. I chociaż protagonistka nie jest w tym osamotniona – wszak ma do dyspozycji pomoc wojowniczo nastawionych dam dworu – to jednak sami przyznajcie, iż to niezbyt wielkie pole do popisu, wszak wątpliwe, iż taką bestię da się pokonać zwykłym karabinem oraz mocą modlitwy. Bohaterki nie mogą też liczyć na wsparcie ze strony króla Szellara III, bowiem walczy on z wewnętrznym buntem oligarchów pragnących przeobrazić królestwo Ortanu w republikę konstytucyjną. Do gry wkracza też tajemniczy Kantor, dla którego dziewczyna wydaje się być realnym ucieleśnieniem wszystkich erotycznych fantazji, pragnień i fantasmagorii, zaś zagadka zniknięcia legendarnego barda El Draco nadal pozostaje niewyjaśniona. W przeciwieństwie do Przekraczając granice, drugi tom zatytułowany Pierwszy dzień wiosny obfituje w o wiele bardziej rozbudowaną akcję – jednym słowem nareszcie coś zaczyna się dziać! Zniknięcie króla, próba zwalczenia klątwy… dużo by wymieniać. I tak w przypadku samych dziejów Dziwnego Królestwa aż tak…

Rodzice Lavinii postanawiają sprzedać wszystko co mają i wyruszyć z Irlandii w podróż do Ameryki, by tam od nowa ułożyć sobie życie. Jest rok 1791, kiedy dziewczynka trafia do domu państwa Pyke’ów jako pomoc domowa. Jej rodzice zmarli w trakcie drogi, zaś młodszy brat zaginął w niewiadomych okolicznościach. Lavinia trafia pod opiekę Belli, nieślubnej córki właściciela plantacji tytoniu w Wirginii, kapitana Jamesa Pyke’a, oraz jego ciemnoskórej pracownicy. Wraz z pozostałymi pracownikami mieszka w tak zwanym domu kuchennym (oryginalny tytuł powieści brzmi The Kitchen House), czyli w owym budynku służby, wokół którego skupiają się główne wydarzenia. Kolejne lata ukazują zmiany, jakie zachodziły w posiadłości Pyke’ów, w tym życiowe tragedie zarówno właścicieli, jak i ich ciemnoskórych pracowników. Akcja rozgrywa się na przestrzeni kilkudziesięciu lat i daje sposobność zapoznania się z biografiami kilkunastu osób. Fabuła została ukazana z dwojakiej perspektywy: z jednej strony świat bogaczy widziany oczami początkowo 7-letniej Lavinii, która nie zauważa wielu dramatycznych wydarzeń i zajść między poszczególnymi mieszkańcami plantacji, zaś z drugiej – jest uzupełniana narracją Belli, odkrywającej kolejno tajemnice i głęboko skrywane sekrety. Dom służących to powieść realistyczna, nie sposób uświadczyć w niej brutalnych i wstrząsających opisów traktowania czarnoskórych osób, a jednocześnie nie pozbawia często dramatycznej i zatrważającej krew…

Leila zakochała się po uszy w Księciu Ciemności i swoje szczęście okazuje na każdym kroku. Dużo rozmawia z Vladem, spędzają czas na gorących dyskusjach na temat wampirzej natury, romantycznych kolacjach i namiętnych wieczorach. Dziewczyna na każdym kroku ma do dyspozycji liczną służbę gotową spełnić jej każde życzenie. Ojciec i siostra mieszkają razem z nią w ogromnym zamku w Rumunii, nie zagraża im już żadne niebezpieczeństwo ze strony Mihaila Szilagyi, którego Vlad pokonał w uczciwej walce (czym zakończył się Pierwszy dotyk ognia). Jednak mimo tego wszystkiego czegoś Leili brakuje – marzy o pierścionku, dzięki któremu stałaby się panią Tepesh. W wyniku niefortunnej pomyłki podczas jednej z kolacji postanawia opuścić posiadłość i wrócić do rodzinnego kraju. W podróż udaje się razem z zakochanym w niej Maximusem. Po przybyciu do Stanów Leila pada ofiara ataku, który z całą pewnością miał na celu pozbawienie jej życia. Kto za tym wszystkim stoi? Czyżby to zemsta Vlada za publiczne upokorzenie, jak podpowiada jej Maximus? Wszak wampirzy władca nie raz udowodnił, iż jego serce nie zna litości i zemści się na każdym, kto rzuci cień na jego wizerunek. Czy jednak byłby skłonny posunąć się do tak strasznego czynu wobec kobiety, która tak bardzo zawróciła mu w głowie?…

Tym razem panna Davidson musi odnaleźć zaginioną żonę pewnego lekarza, który w ogóle nie przejmuje się faktem zniknięcia współmałżonki. Podobnie jak w poprzednich tomach, jak i w Trzecim grobie na wprost Charley korzysta z pomocy żyjących i umarłych, pieczołowicie zbierając kolejne fragmenty układanki mające pomóc w rozwiązaniu sprawy. Kostucha zakłada, że w przypadku śmierci lub zaginięcia małżonków, winny jest zawsze jeden z nich, dlatego postanawia zrobić wszystko, by dowieść winy mężczyzny i przy pomocy FBI zamknąć go na wiele lat do więzienia. Czy słusznie? Wieści ze świata duchów głoszą, iż kobieta żyje, ale pozostało jej mało czasu, zanim przejdzie na zawsze na drugą stronę. Czy bohaterce uda się rozwikłać kolejną zagadkę? A Charley, jak to Charley, wykorzystuje do tego hektolitry kawy, by móc dłużej pracować i dodatkowo wywołać bezsenność. Dlaczego? Otóż nie chce spotkać się z Reyesem, którego spętała na wieczność, wywołując u niego ogrom wściekłości i nienawiści skierowanej do dziewczyny. Mężczyzna chce dokonać okrutnej zemsty na człowieku, przez którego trafił do więzienia, co dodaje Charley nadmiernych kłopotów. Mija trzynasty dzień odkąd dziewczyna nie zmrużyła oczy, sprawa zaginięcia młodej kobiety stoi w miejscu, a na dodatek Farrow próbuje uprowadzić Kostuchę. Na szczęście dziewczyna może liczyć na swoją najlepszą przyjaciółkę Cookie,…