Portafortunas

Książki o antyutopijnym państwie wydają się być czymś znanym co najmniej od czasów starożytnych, jednak szczególną popularnością cieszą się od XVIII wieku i, zaznaczmy to bardzo dokładnie, trwa ona nieustannie po dziś dzień. Motyw traktujący o społeczeństwie przyszłości, w którym to wolność jednostki została ograniczona poprzez podporządkowanie się systemowi władzy, zajmował umysły niejednego literata, jak chociażby Jonathana Swifta (Podróże Guliwera), Aldousa Huxleya (Nowy wspaniały świat), Williama Goldinga (Władca much), Kurta Vonneguta (Pianola) czy najpopularniejszego antyutopisty, Georga Orwella (Rok 1984). Collins wyróżnia się na tle swoich poprzedników pod tym względem, iż głównymi protagonistami jej książek są nastolatkowie z całkowicie innymi życiowymi celami, niż w przypadku standardowych postaci antyutopijnych powieści. Na próżno szukać tu wielkich haseł, bohaterskich czynów czy też szerzenia wolności i sprawiedliwości. W świecie rządzonym przez krwawy Kapitol marzy się o pełnym brzuchu, ciepłym ubraniu i spokojnie przeżytym dniu. W pierścieniu ognia wydaje się powielać schemat fabularny pierwszego tomu – i tym razem czytelnik ma do czynienia z ponownym rozegraniem igrzysk Ćwierćwiecza Poskromienia (z okazji 75-lecia rządów w Panem i minięcia 25 lat od poprzednich, jubileuszowych zawodów), problemem wyboru Katniss pomiędzy Peetą a Galem, jak i też sprawą rozwiązywania codziennych kłopotów z wyżywieniem. Pojawia się również kwestia niedopasowania zachowania i…

W 2012 roku na ekrany kin weszła ekranizacja pierwszej części trylogii autorstwa Suzanne Collins – „Igrzyska śmieci”. Producentom filmu udało się to, co okazuje się bolączką większości dzieł opartych na książkach – oddali klimat powieści. Oczywiście wybór aktorów wcielających się w postacie z papierowej wersji również wpłynął na pozytywny odbiór ekranizacji. Rzadko kiedy zdarza się, iż produkcja kinowa tak dobrze odzwierciedla duszę książki, bardzo często filmy gdzieś po drodze tracą cały urok powieści, przez co nie spełniają oczekiwań miłośników papierowej wersji. „Igrzyska śmierci” pokazały jednak, że można połączyć te dwa światy, uświadomiły, iż istnieje coś takiego jak dobra ekranizacja. Nic więc dziwnego, że zdecydowano się na kontynuację filmowej przygody. Katniss i Peeta udają się na tournée po Dystryktach. Bohaterowie nie wiedzą jednak, że w niektórych z regionów, do jakich się udają, wybuchają zamieszki uderzające w rząd prezydenta Snowa. Dzierżący władzę pragnie uspokoić lud, dlatego stawia Katniss ultimatum: albo pokaże światu, że jej miłość do Peety jest prawdziwa, a ona sama nie ma nic przeciwko rządowi, albo ucierpią jej najbliżsi. Niestety w pewnym momencie wszystko wymyka się spod kontroli, bunt mieszkańców dystryktów zaczyna przybierać na sile. Snow postanawia ukarać trybutów, organizując siedemdziesiąte piąte Głodowe Igrzyska, w których do walki staną zwycięzcy…