Portafortunas

Wilcze dzieci Wioletty Sawickiej to reportaż poruszający przemilczaną przez media tragedię niemieckich dzieci, którym udało się zbiec przed Armią Czerwoną. Osierocone, często latami włóczyły się po lasach i wsiach, szukając pomocy. Większość z nich zapewne nie przeżyła, ocaleli zamilkli. Nieliczni postanowili dać głos, by przypomnieć światu o ich zapomnianej historii.

Sam Stephen King był ciekaw, co stało się z bohaterami książki Lśnienie. To uczucie było tak silne, ze postanowił napisać kontynuację i w ten oto sposób powstał Doktor Sen.

Kontynuacja historii rodu Forsyte’ów, która naznaczona jest klimatem śmierci, przemijania oraz refleksji nad utraconym życiem.

David Cesarani w młodości należał do izraelskiego, pacyfistycznego ruchu i pracował w jednym z kibuców. Swą karierę rozpoczął na brytyjskich uniwersytetach, poświęcając czas pracom nad badaniem historii Żydów oraz nad Holokaustem. Dzięki swej ciężkiej pracy, wytrwałości i skrupulatności został doradcą premiera Gordona Browna do spraw pamięci o Holokauście i historii najnowszej. Wśród jego prac znajdują się książki poświęcone Eichmannowi, Arthurowi Koestlerowi oraz dziejom Żydów anglosaskich. Ostatnią pracę stanowi bardzo obszerne, liczące ponad tysiąc stron opracowanie poświęcone zagładzie zatytułowane Ostateczne rozwiązanie. Losy Żydów w latach 1933-1949. Już na samym wstępnie David Cesarani podkreśla, jak wielką przepaść dzieli powszechne rozumienie historii a aktualny stan wiedzy. Wielu ludzi czerpie lekcje przeszłości z książek, filmów oraz ze szkolnych lekcji, jednak łączy ich wspólny mianownik- zawierają wiele błędów, niedomówień, są fragmentaryzowane oraz często oparte na przestarzałych opracowaniach. Ostateczne rozwiązanie. Losy Żydów w latach 1933-1949 to nie tylko Auschwitz i Birkenau, Treblinka i Majdanek, ale również, jak podkreśla Brytyjczyk, liczne, często nieznaczone miejsca kazi ponad półtora miliona Żydów na Białorusi i Ukrainie, a także w innych miejscach Europy: we Francji, Belgii, Holandii, Czechach i Norwegii. Opracowanie stanowi kompendium wiedzy akademickiej oraz odkryć naukowych z innych dziedzin, zaś jej głównym celem jest edukacja i naprostowywanie wiedzy skrzywionej…

Oto idealna propozycja dla miłośników wielkich powieści obyczajowych XIX wieku. Saga rodu Forsythe’ów pióra Johna Galsworthy’ego to przepiękna, wielopokoleniowa opowieść o trzech pokoleniach bogatej, mieszczańskiej rodziny Forsythe’ów, która rozpoczyna się w latach 80. XIX wieku i kończy w okresie tuż przed drugą wojną światową.

Przed wieloma laty znana amerykańska aktorka śpiewała, że najlepszym przyjacielem kobiety są diamenty. No cóż, czasy się zmieniły, ludzie się zmienili, a diamenty stały się jeszcze bardziej pożądanym towarem. Pierścionek z brylantem jest najpiękniejszą ozdobą kobiecej dłoni i wyrazem miłości mężczyzny, który pragnie swoją wybrankę pojąć za żonę. Niestety, życie bywa czasami bardzo nieprzewidywalne, a zwłaszcza w Nowym Jorku na 47 ulicy na środkowym Manhattanie. W pewne sobotnie popołudnie w salonie znanego jubilera dochodzi o potrójnego morderstwa: zostają zabici narzeczeni chcący kupić pierścionek zaręczynowy oraz właściciel sklepu. Ślady na ciele jubilera wskazywały, że przed śmiercią był on torturowany. Plądrującego mordercę przyłapał młody i zdolny szlifierz diamentów, Vimal Lahori, który pracował dla zamordowanego jubilera. Przestępca próbuje zabić także świadka, ale temu udaje się uciec. Zawiadamia policję i znika, zacierając wszystkie ślady, które mogłyby do niego doprowadzić. Śledztwo zostaje przydzielone Amelii Sachs i Lincolnowi Rhymowi. Niespodziewanie w mieście dochodzi o serii tajemniczych katastrof, które nie powinny mieć miejsca. Nikt nie wie, czy są naturalne, czy też ktoś lub coś je wywołuje. Ślady prowadzą do firmy budującej instalacje geotermalne na Brooklynie. Walkę z ich projektem prowadzą ekolodzy pod przewodnictwem Ezekiela Shapiro, który nagle popełnia samobójstwo.  Tylko Sachs jest w stanie odnaleźć dowody wskazujące,…

Nie ulega wątpliwości, że Smętarz dla zwierzaków to jedna z najbardziej rozpoznawalnych powieści Stephana Kinga i jednocześnie literacka klasyka horroru. Napisana w 1983roku książka została dwukrotnie zekranizowana: w 1989 roku i w 2019.  Smętarz dla zwierzaków to już coś więcej niż tylko zwykła fantastyka. Proza odbiła się szerokim echem w świecie popkultury: BBC wyemitowało dwukrotnie radiowe adaptacje powieści, zespół The Ramones i raper Cage stworzyli piosenki inspirowane prozą Kinga. Jednak dopiero teraz, dzięki wznowieniu druku przez wydawnictwo Prószyński, nadarzyła się okazja, aby zapoznać się z tym tytułem. Na początek kilka słów o fabule. Louis Creed wraz z żoną Rachel, córką Ellie, synkiem Gage’m i kotem Winstonem Churchillem nabywają stary dom w Ludlow w stanie Maine. Rodzina lekarza wiodła do tej pory spokojny żywot i wydaje się, że również tutaj uwiną wymarzone gniazdko. Za sąsiadów mają parę sympatycznych staruszków, Juda Crandalla i jego schorowaną żonę, którzy wprowadzają rodzinę Creedów w świat małego miasteczka. Niedaleko ich domu, idąc ścieżką w głębi lasu, znajduje się cmentarz dla zwierzaków – miejsce, w którym pogrążone w żałobie po stracie ukochanych pupili dzieciaki wyprawiały im pogrzeby i wypisały (z błędami) krótkie tabliczki poświęcone zwierzakom. Pierwsze dni w Ludlow wydają się być niemal rajem – przyjemnie spędzony…

Za każdą wielką fortuną kryje się zbrodnia Honore De Balzac Jeffrey Deaver jest niewątpliwie pisarzem, który w swoich powieściach kryminalnych mierzy się z wieloma aspektami życia Amerykanów. Chociaż Lincoln Rhyme i Amelia Sachs to bohaterowie całej serii książek o parze błyskotliwych kryminalistów, to zbrodnie, z którymi się mieszą, są odbiciem problemów mieszkańców Stanów Zjednoczonych. I niekoniecznie są to zbrodnie wymyślone wyłącznie przez autora Kolekcjonera kości, gdyż Deaver jest błyskotliwym obserwatorem życia Nowego Jorku, które przenosi na karty powieści. I właśnie w tym mieście, w czytelni Muzeum Afroamerykańskiego zostaje podjęta próba morderstwa. Zaatakowano 16-letnią Geneva Settle, a wszystkie ślady wskazują na próbę gwałtu. Do śledztwa przydzielono Lincolna i Amelię, którzy nie uwierzyli w zwykłą napaść i zaczęli drążyć temat. Okazało się, że dziewczynie wychowanej w Harlemie udaje się uciec i na szczęście wyjść bez szwanku. Według jej relacji zbrodniarz, Thompson Boyd, nieomal nie oszalał z wściekłości, gdyż jego celem było pozbawienie życia ofierze, a dowody świadczące o napaści seksualnej miały jedynie zmylić trop, podobnie jak pozostawiona dwunasta karta tarota z wizerunkiem wisielca. I wszystko wskazuje na to, iż nie ustanie w swoich dążeniach zabicia dziewczyny. Czy Rhyme’owi i Sachs uda się uchwycić zamachowca zanim dopnie swego? Geneva to wyjątkowo ambitna, zdolna…

Zmarła w styczniu 2018 roku Ursula Le Guin niemal do końca swoich dni aktywnie uczestniczyła w życiu literackim, również prowadząc blog internetowy. Pod adresem http://www.ursulakleguin.com/Blog2017.html można znaleźć wpisów, spośród których zostało wybranych kilkanaście najważniejszych wpisów z lat 2010-2015, które opublikowano w książce zatytułowanej Nie ma czasu. Myśli o tym, co ważne. Autorka cyklu Ziemiomorze mierzy się z nowym medium, konfrontuje swoje poglądy z nowymi trendami polityczno-społecznymi oraz opisuje historię nowego, futrzastego towarzysza Nie ma tu miejsca na wzniosłe konkluzje lub też odważne deklaracje. Ursula Le Guin z rozbrajającą szczerością stwierdza, że starość to okropny czas w życiu człowieka i trzeba mieć odwagę, aby ją przetrwać. Nie ma czasu. Myśli o tym, co ważne zostały podzielone na cztery główne działy tematyczne (rozważania o starości, o literaturze, o radościach oraz różnorodne myśli związane z wiarą, polityką oraz ogólnym stylem życia), które zostały przeplecione z Kronikami Parda, adoptowanego kota Le Guin. Autorka śmiało, ale jednocześnie stanowczo i bezkompromisowo zajmuje stanowisko wobec religii, gospodarki oraz promowanego niemal na całym świecie weganizmu. Ma swoje zdanie, nie zamierza go zmieniać ani tez łagodzić jego wymowy pod wpływem trendów oraz źle pojętej poprawności politycznej. Myśli ostre, błyskotliwe i, w przeciwieństwie do ciała pisarki, nietknięte naleciałościami minionych dekad….

Dziewczyna z kabiny numer 10 okazała się naprawdę świetnym debiutem angielskiej pisarki Ruth Ware. I chociaż sama kreacja na bohaterkę nie była zaskakująca (kobieta z problemami psychicznymi i alkoholowymi), to jednak nadrabiała te braki fabuła, inspirowana silnie powieściami Agathy Christie. Niestety, kolejna książka – Gra w kłamstwa – nie utrzymuje poziomu swojej poprzedniczki. Sama fabuła przypomina bardzo Jedno z nas kłamie, z tym, że tutaj mamy do czynienia z dorosłymi kobietami skrywającymi mroczny sekret sprzed lat. Cztery przyjaciółki ze szkoły z internatem w Salten połączyła jedna z obietnic, która na zawsze związała je ze sobą, tajemnica, która przewróciła ich życie do góry nogami. Isa Wilde, Kate Atagon, Thea West i Fatima Chaudhry zaledwie jednym kłamstwem splotły swoje losy na całe życie. Narratorką Gry w kłamstwa Ruth Ware jest Isa Wilde, mama malutkiej Freyi i prawniczka służby publicznej. Siedemnaście lat temu cztery nastolatki w Salten House rozpoczęły grę w kłamstwa, która uczyniła z nich mistrzynie w mówieniu nieprawdy. Niemal każdy weekend spędzały w posiadłości Ambrosa Atagona, ojca Kate i nauczyciela malarstwa w liceum, do którego uczęszczały. Razem z Atagonem i Kate w pobliskim młynie mieszkał Luc Rochefort, którego Ambrose uważał za syna,. Kąpiele w rzece, opalanie się na pomoście i ogólna…