Portafortunas

Małe ogniska – powieść Celeste Ng, pisarki urodzonej w 1980 roku w Pensylwanii w rodzinie naukowców, najważniejsze lata swego dzieciństwa spędziła w Shaker Heights. To właśnie tutaj, do tego amerykańskiego miasteczka, przenosimy się do roku 1998, kiedy to życiem lokalnej społeczności wstrząsnęła rodzinna tragedia. Nie sposób uciec od porównań do Wielkich kłamstewek: historia rozpoczyna się od opisu wielkiego pożaru, a następnie cofa do poprzedzających go wydarzeń, gdzie splatają się losy rodzin Warrenów i Richardsonów. Jednak nie tylko typ narracji przywodzi na myśl świetną powieść Liane Moriarty. Także w Małych ogniskach czytelnik staje się cichym świadkiem życia przedstawicieli średniej klasy społecznej, które zostało zakłócone przez przyjazd do miasteczka nowych mieszkańców. A wszystko zaczyna się bardzo niepozornie: do Shaker Heights przybywa artystka Mia Warren, samotnie wychowująca córkę Pearl. Wynajmuje dom u państwa Richardsonów, Eleny i Billa, mających czwórkę dzieci: Lexie, Trip, Moddiego i Izzy. Ta ostatnia uchodzi za czarną owcę, ponieważ jawnie gardzi społecznymi przywilejami swojej rodziny i często staje w obronie słabszych i mniej zamożnych. Bardzo szybko zaprzyjaźnia się z Mią, której córka stała się bliską osobą dla Lexie i jej krewnych. Jednak takie znajomości nie mogą wyjść nikomu na dobre – różnica światopoglądów i zachowań wpływa na harmonijne życie Richardsonów…

Trylogia Rozbite Imperium okazała się naprawdę udanym, wciągającym cyklem pełnym zwrotów akcji, brutalności, przemocy i wyrazistych, chociaż nieco przerażających bohaterów. Świat Księcia Cierni był mroczny, rządził w nim strach, bezwzględność, egoizm, brak moralności i etyki. Autor wypełnił karty powieści morzem krwi, wulgarności i przemocy. Udało mu się stworzyć dobre dark fantasy, w którym bardzo ważne dla rozwoju postaci były często miażdżące ludzką duszę barbarzyńskie wydarzenia. I właśnie do tego pozbawionego jakiejkolwiek empatii i litości uniwersum powraca w nowej trylogii zatytułowanej Wojna Czerwonej Królowej. Otwierający cykl Książę Głupców pozornie może kojarzyć się ze wspomnianym już Księciem Cierni i dotyczyć tej samej postaci – Jorga Ancratha – jednak nic bardziej mylnego! Tym razem zamiast bestialskiego, balansującego na granicy sadyzmu i zwyrodnienia nastolatka mamy do czynienia z pijakiem, hazardzistą i nałogowym kłamcą (dzięki temu przynajmniej udaje mu się zaliczyć spore grono panienek). Dziesiąty w kolejne do tronu wnuk Czerwonej Królowej niewiele robi, by zachować honor i dobre imię wśród społeczności Rozbitego Imperium. Jednak w tym świecie nic, co dobre, nie trwa długo, dlatego kiedy nadciąga widmo kolejnej wielkiej wojny, książę Jalan Kendeth wyrusza u boku tajemniczego wojownika Snorra (swoją drogą to prawdziwy wiking potężnej postury wyposażony w dwa duże topory) w głąb Imperium, spotykając na swojej drodze nikogo innego jak żądnego krwi…

Nie dane im było zaznać sielskiego życia w wiejskim domku. Na Alka, Ryskę i Żara poluje grupa morderców, którzy weszli w posiadanie tajemniczego listu – to od informacji w nim zawartych zależą dalsze losy dwóch krajów. Protagoniści wpadają w spore tarapaty i nic nie wskazuje na to, by tym razem mogli wyjść z nich bez szwanku. Dodatkowo nasila się spór pomiędzy mieszkańcami Rintaru i Sawrii – zwrócenie uwagi na ten wątek pozwoliło autorce na znaczne rozszerzenie akcji, pojawia się wiele informacji dotyczących podziału władzy oraz kwestii wysoko postawionych rządzących. A żeby nie zabrakło odpowiedniej dawki grozy, to zdradzę, że za Alkiem podąża obłąkany Wędrowiec! Finał trylogii przynosi drobne zmiany w samej kreacji warstwy fabularnej: bohaterowie rzadziej się przekomarzają i mniej sobie docinają , pojawia się zaś więcej akcji i ważnych dla rozwoju postaci wydarzeń. Muszą podejmować brzemienne w skutkach decyzje. Szczur Alk pragnący zmienić się z powrotem w człowieka, bezczelny, sarkastyczny snob pragnący władzy, Ryska, czyli wiejska dziewczyna z darem prorokowania, czasami zbyt naiwna oraz Żar, złodziejaszek z ogromnym poczuciem humoru – każde z nich stanie przed ważką decyzją. Jednak tym razem mają jasno sprecyzowane cele i wiedzą, co chcą osiągnąć. Rok szczura: Świeca to fantasy w wersji wiejsko-ludowej: nie ma…

Już wszystko miało być dobrze, ale na horyzoncie pojawiają się kolejne kłopoty: romans Elwiry staje się źródłem poważnych problemów, prorocze sny Mafieja wskazują na rychłą śmierć kilku bliskich mu osób, zaś Diego wchodzi w konflikt z samym Szellarem. Tym razem główny nacisk został przeniesiony z postaci Olgi i wydarzeń dotyczących samego dworu na buntowników skrywających się głęboko w górach. Fabuła trzeciego tomu serii Kroniki Dziwnego Królestwa dotyczy także poszukiwania narzeczonej i na przygotowaniach do ślubu władcy Ortatu. Jednak tym razem nie Olga, a Kira jest na oku Szellara. Ponadto prorocy wieszczą, iż przez brak małżeństwa spadnie na Dziwne Królestwo ogromna tragedia, po której diametralnie zmieni się polityczne położenie państwa (wszak wrogowie nie śpią!). Pojawia się groźny smok, lubujący się w grzybkach i wysoko wyskokowych alkoholach,  Olga traci cnotę z Cantorem, a Mafiej miewa coraz bardziej przeraźliwe wizje. Podobnie jak w przypadku Przekraczając granice oraz Pierwszego dnia wiosny, tak i tutaj pojawiają się te same znane motywy eksperymentowania z rzeczywistością – przypadkowy seks, spożywanie nadmiernej ilości alkoholu oraz odurzających substancji. Niby ma być wesoło, ale czytanie po raz wtóry o podobnych lekkomyślnych decyzjach i ich zgubnych konsekwencjach może okazać się nieco nużące. Wiele do życzenia pozostawiają także sami bohaterowie, ponieważ nie wyciągają wniosków z popełnionych błędów….