Portafortunas

Katharina von der Gathen to edukatorka w dziedzinie seksuologii, która postanowiła pomóc rodzicom w walce z trudnymi zapytaniami dorastających pociech. Intymne życie zwierząt ma za zadanie odpowiedzieć na pytania dzieci dotyczące rozmnażania w świecie zwierząt, rywalizacji o partnerki, sposoby rozwijania małych zwierzątek i ich przyjścia na świat, a także pytań dotyczących samej kopulacji. Książka podzielona jest na kilka głównych działów: dotyczą różnych sztuk uwodzenia (wzrokowego, za pomocą tańca, wydzielania zapachów, wydawania różnorodnych dźwięków, a nawet i walk między samcami), sposobów kopulacji (rzadko, często, grupowo, wyczynowo, podstępnie, z bólem), przebiegu ciąży (lub rozwoju jaj), porodu, opiekowaniu się potomstwem oraz życiem rodzinnym („wychowywanie” patchworkowe, samotne, grupowe itp.). Pierwsze zderzenie się z książką może być nieco szokujące, bowiem na kartach Intymnego życia zwierząt pojawiają się sposoby kopulacji, obrazki narządów rozrodczych oraz sposobów porodu. Przystępując do lektury dziecko powinno mieć pewnego rodzaju wiedzę na temat otaczającego go świata, zwłaszcza w kwestii nazewnictwa intymnych części ciała oraz rozumieć, na czym polega stosunek płciowy, zapłodnienie i rozród. Czytając Intymne życie zwierząt Kathariny von der Gathen należy przygotować się na pytania dotyczące kwestii ludzkiej seksualności – nie oszukujmy się, nie sposób ich w żaden sposób uniknąć, kupując omawianą pozycję. Opisy rozmnażania zwierząt nie są w żaden sposób…

Dwójka logopedów przygotowała kolejną publikację skierowaną zarówno dla dzieci, jak i dla dorosłych. Zabawy językowe, które ćwiczą mowę to alfabetyczny zbiór zadań dla dziecka, które mają dwa główne cele: pp pierwsze ćwiczą ruchy języka oraz umiejętność odpowiedniej artykulacji słów, a po drugie promują spędzenie wspólnego czasu rodzica z dzieckiem. To kontynuacja Stu wierszyków atrakcyjnych do ćwiczeń dydaktycznych, jednak znacznie bardziej angażująca samych rodziców.

Można mieć awersję do pani od polskiego, można ze zgrozą wspominać maturę z języka polskiego, można irytować się na liczne memy w sieci nawołujące do dbania o piękno rodzimego języka, jednak nie sposób żywić niechęci do jednego z najpopularniejszych językoznawców w naszym kraju, profesora Jerzego Bralczyka. To obok profesora Miodka jeden z najsławniejszych uczonych polonistów, ceniony nie tylko ze względu na dorobek naukowy, ale przede wszystkim za jemu charakterystyczny dystans do wszelkich językowych nowinek (http://www.bralczyk.pl/), cierpliwość dla tysięcy czytelników codziennie zadających pytania natury językowej oraz za prosty i przystępny sposób tłumaczenia wielkich rzeczy. 1000 słów prof. Jerzego Bralczyka to zbiór tekstów uprzednio opublikowanych na łamach czasopism (m.in. „Temidium” oraz „Kontynenty”) i książek („Świat przez słowa”, „Słownik 1000 tysięcy potrzebnych słów”) oraz na stronie internetowej www.sjp.pwn.pl. Książka zawiera dokładnie 1001 różnorodnych omówień wybranych przez autora leksemów. Wszystkie zostały zgrupowane w kilku pozornie nieprzystających do siebie kategoriach, jak chociażby do słów podrzutków (znalazła się tu Barbie, Brunch, Blog, ale także i Diler, Kebab, Pracoholik i Telenowela), słów niepokojących (bo cóż wywołuje obawy w przypadku Demagoga, Maminsynka czy Populisty?) lub chociażby słów stwarzających świat (Dowcip, Integracja, Pokusa, Sen, Śmiech i Wróżba znalazły się w jednym zestawieniu). Słowa zostały posegregowane wedle tego, do czego…

Wydawać się może, że o twórczości autora trylogii Władca Pierścieni napisano już wszystko: zinterpretowano niemal każdą scenę, stworzono setki książek na temat Śródziemia, zorganizowano szereg spotkań i konferencji poświęconych Tolkienowi. Czy warto sięgać po kolejną pozycję, kiedy rynek został wręcz przesycony tego typu literaturą? Lynette Porter to członek Tolkien Society i US Popular Culture Association. Dlaczego o tym wspominam? Otóż to bardzo ważna kwestia, bowiem najnowsza książka autorki jest efektem ponad dziesięciu lat badań naukowych nad fenomenem tolkienowskich postaci. Hobbici, bohaterowie J.R.R. Tolkiena stanowią ciekawą pozycję popularnonaukową, z którą powinny zapoznać się osoby tworzące prace dyplomowe oraz profesjonalnie zajmujące się tematyką Śródziemia. Pierwsze wrażenie przychodzące na myśl po zapoznaniu się z blurbem, jest bardzo powierzchowne: Porter podjęła się dość prostego zadania, wszak nie tak trudno opisać i scharakteryzować tolkienowską rasę niziołków. I tu czytelnik przełamuje pierwszy stereotyp, jaki zrodził się w umyśle już przed rozpoczęciem lektury. W tym przypadku wydanie omawianej pozycji jest bardzo mylne wobec przedstawianej treści. Otóż książka odkrywa hobbitów, ale w kontekście masowej kultury. Uważna analiza autorki dowodzi, że są oni obecni niemal w każdym aspekcie życia: od paneli na „Comic-Conie San Diego”, poprzez musicale, audycje radiowe, aż po wypowiedzi wpływowych polityków. Warto podkreślić, iż badaczka nie…

Brian Haughton to znany biliofilom autor takich pozycji jak Ukryta historia, Tajemnicze miejsca i Tajemnicze historie. Skarby z przeszłości stanowią kolejną pozycję w jego dorobku przeznaczoną dla osób rozpoczynających swoją przygodę z historią, a konkretniej jej młodszą siostrą – archeologią. Czytelnik w siedemnastu rozdziałach podąża szlakiem najsłynniejszych skarbów: od grobowca Tutanchamona poprzez skarby z hiszpańskiej floty XVII wieku aż po bogactwa brytyjskich ziem Hoxne i Mildenhall. Nie ulega wątpliwości, iż rozwój współczesnej technologii zwiększył popyt i podaż na zaginione artefakty. Okresy wojen i zawirowań politycznych przez wieku ułatwiały nielegalny handel kosztownościami, a obecnie dzięki potędze internetu i, jak się okazuje, pozornej anonimowości, umożliwiono łatwiejszy dostęp do dawnych skarbów. Haughton podaje, iż popyt na nie sięga ponad bilion dolarów rocznie. Lektura książki dowodzi, iż częstokroć pogoń na złodziejami dzieł sztuki i poszukiwanie powiązań między poszczególnymi osobami jest na tyle skomplikowana i intrygująca, iż może stanowić podstawę bardzo dobrego filmu sensacyjnego. Skarby z przeszłości koncentrują się niejako na dwóch rodzajach kosztowności: tych znanych, owianych legendą takich jak grobowiec Tutanchamona, Bursztynowa komnata, Złoto Troi (majątek króla Priama), a także na tych mniej popularnych jak artefakty Karuna, skarb z Bengazi, Kwedlinburga czy Afganistanu (i tragicznie splądrowanego muzeum na początku XXI wieku). Tym, co wyróżnia…

Aby nie było żadnych wątpliwości: Kobiety z Ravensbruck to nie historyczne studium przypadku żeńskiego obozu pracy, lecz głos w sprawie dramatycznej sytuacji kobiet w trakcie II wojny światowej. Zatrważający jest fakt, iż szeroko pojęta opinia publiczna świata Zachodu nie kojarzy w ogóle obozu w Ravensbruck, jedynie niemiecki obóz w Dachau jest im dobrze znany, zaś pomniejsze (jak chociażby Bergen-Bergen, Stutthof czy Mauthausen-Gusen, nie wspominając omawianego obozu w Ravensbrucku) wywołują konsternację i rodzą szereg pytań u rozmówców, o czym przekonała się autorka Kobiet z Ravensbruck. Największe zaskoczenie wywołuje jednak fakt, iż zmarłe tam więźniarki nie były Żydówkami. Bo Ravensbruck był jedynym obozem koncentracyjnym przeznaczonym dla Niemek. Głównym bodźcem do napisania tej pracy historycznej były ogromne braki w materiale naukowym. O ile historycy głównego nurtu skupiali się na opisie obozowego życia z męskiego punktu widzenia, tak przez lata pomijano dzieje kobiet przebywających w obozach. Dopiero od początku lat 90-tych coś zaczęło się zmieniać w tej materii, naukowcy (głównie kobiety-feministki) rozpoczęły badania i zgromadzenie materiałów źródłowych. Powstało kilka opracowań dotyczących samego Ravensbruck, jednak jak podkreśla Sarah Helm, przedstawiały wybiórczo poszczególne zagadnienia tematyczne. W trakcie lektury jednej z książek autorka natrafiła za wzmiankę dotyczącą Księgi Pamięci, co stało się bezpośrednią przyczyną rozpoczęcia własnych badań…

Dzieciaki chemii nie lubią ani fizyki. W ogóle zajęcia przyrodnicze są w szkole traktowane, mówiąc kolokwialnie, po macoszemu. Dlaczego? Winę na równo ponosi i system edukacji (nieprzewidujący dostatecznej ilości czasu na przeprowadzanie naocznych doświadczeń), jak i nauczyciele (nie chcą się wyłamać poza schemat standardowych scenariuszy lekcyjnych). W efekcie uczniowie o eksperymentach dowiadują się wyłącznie z podręcznikowego tekstu i nie są w stanie spamiętać kolejnych etapów doświadczenia ani jego rezultatu. A przecież najlepiej uczyć się poprzez zabawę i właśnie tego dowodzi książka Fascynujące eksperymenty naukowe Thomasa Cavana – autor udowadnia, iż przeprowadzanie domowych prób sprawia, iż poznajemy i przede wszystkim rozumiemy otaczający nas świat i zasady jego działania. W książce opisano eksperymenty z kilkunastu działów nauki: chemii, fizyki, architektury, biologii, astronomii i akustyki. I chociaż pozycja jest w teorii przeznaczona dla dzieciaków powyżej ósmego roku życia, to do lektury i późniejszych eksperymentów przeprowadzanych pod okiem rodzica mogą zasiąść zarówno młodsze, jak i nieco starsze dzieciaki. Jak zrobić plastikowe mleko? Czy można w piekarniku upiec lody? W jaki sposób zbudować własny alarm? Dlaczego na płycie CD można zobaczyć tęczę? To tylko jedne z nielicznych pytań, na które odpowiedzi wymaga przeprowadzenie małego naukowego testu. Każdy eksperyment dzieli się na cztery praktyczne działy: szczegółowy…

Nie ulega wątpliwości, iż samo powstanie państwa Izrael w maju 1948 roku można uznać za ogólnoświatowy precedens. Kraj jednego narodu i odrębnej wiary otoczony państwami, którego obywatele wyznają całkowicie inną religię i system wartości. Jednak uwagę powinien zwrócić nie tyle fakt proklamacji Izraela, ile jego późniejsze działania mające na celu obronienie suwerenności swego kraju w momencie, kiedy wiele krajów na świecie albo nie uznawało państwowości Izraela (kraje arabskie) albo nie posiadały stosunków dyplomatycznych, aby w trudnych chwilach wesprzeć szeroko rozumianą pomocą. Autorzy książki Nie ma zadań niewykonalnych opisali najbardziej śmiałe i brawurowe działania operacyjne Mosadu, Sajjeretu Matkal, Szahetetu 13m Szaldagi, Szimszona i Szin Betu. Szczegółowe przedstawienia najważniejszych bitew i walk  stoczonych w imię obronny wolności kraju zawierają nie tylko drobiazgowe deskrypcje niesamowitych operacji komandosów na terytorium nieprzyjaciela, ale także nadają całej książce charakteru thrillera z wybranymi elementami powieści sensacyjnych. Zawiera także wiele nieznanych dotychczas opisów akcji militarno-szpiegowskich oraz tych wydarzeń, które oficjalnie nigdy nie zaistniały. Spośród licznych opowieści warto przywołać zdobycie wzgórza amunicyjnego w Jerozolimie i odbiciu go z rąk Jordańczyków podczas wojny 6-dniowej. Zostało ono okupione ogromnymi stratami po stronie izraelskiej spośród dwóch kampanii spadochroniarzy (jedna kampania liczy od 60 do 11 żołnierzy) jedynie dwóch uszło bez szwanku, reszta…

Czy nauka informatyki w szkole podstawowej i liceum ma jeszcze w ogóle sens? Wydawać się może, że to całkowicie zbędny przedmiot, ponieważ dzisiejsze dzieciaki często o wiele lepiej posługują się smartfonami, tabletami oraz komputerami niż nauczyciele. A jednak, jeśli poruszyć kwestie teoretyczne to okazuje się, że młodzież bardzo niewiele, a wręcz nic nie wie o przeszłości komputerów. Wystarczy nawet pobieżnie przejrzeć kilka witryn z memami by przekonać się, jak wiele czytelników nie ma pojęcia o przedmiotach, jakie są przedstawione na grafikach, np. o urządzeniach Atari, Commodore, nie wspominając o tym, że postać Alana Turinga jest całkowicie nieznana! Naprzeciw takim brakom wiedzy wychodzi najnowsza publikacja wydawnictwa Prószyński i S-ka zatytułowana Szalona historia komputerów. Autor książki – Marcin Kozioł – to zapalony informatyk i miłośnik elektronicznego sprzętu. Kolekcjonuje stare komputery, które niegdyś cieszyły się ogromna popularnością, a dziś mało kto o nich pamięta. Twórca Wombata Maksymiliana oraz Skrzyni Władców Piorunów. Prowadzi autorską stronę, jego najnowsza Szalona historia komputerów posiada dedykowaną witrynę dostępną pod adresem Docent5procent. To książka przeznaczona dla ciekawostkach dzieciaków, które uwielbiają się o wszystko wypytywać. Główny bohater – Docent Pięć Procent oraz jego pies πes dają się wciągnąć do wirtualnej rzeczywistości i teraz z poziomu cyberprzestrzeni rozpoczynają swa opowieść powstania…

Podzielona na siedem części i licząca dziewiętnaście esejów książka Igrzyska śmierci i filozofia stanowi nieoficjalny dodatek do trylogii Susanne Collins i filmu o tym samym tytule na podstawie bestsellerowej serii. To już druga pozycja redakcji Williama Irwina, z jaką przyszło mi mieć do czynienia. Gra o tron i filozofia okazała się przyjemną lekturą znacznie poszerzającą różnorodne motywacje i interpretacje świata Martina. Czy Igrzyskom śmierci udało się wyjść zwycięsko z tego mariażu popkultury i wiekowej dziedziny nauki? Książka posiada siedem połączonych ze sobą rozdziałów, w których autorzy (naukowcy i wysoko cenieni w swojej dziedzinie myśliciele) starają się uwypuklić elementy filozoficzne zawarte w powieściach Collins. Pierwsza część zawiera rozważania na temat mimetyzmu oraz roli sztuki w totalitarnym świecie Kapitolu. Kolejna opowiada o źródłach braku moralności, trzeci rozdział podejmuje próby interpretacji darwinizmu oraz reprezentuje zdroworozsądkowe podejście do międzygatunkowych chimer występujących w trylogii. Następny fragment skupia się na zagadnieniu uczucia miłości i roli płci kulturowej głównych bohaterów. Filozofia teorii gier i metody prowadzenia zwycięskich wojen obejmują piąty i szósty moduł książki. Ostatni, siódmy rozdział, porusza problematykę polityki i władzy, jaka spoczywa w rękach rządzących. Podczas lektury nie mogłam pozbyć się wrażenia, że niektóre artykuły były pisane schematycznie, niekiedy na siłę, ponieważ autorzy do mniej…