Portafortunas

Książę Griffin nadal nie jest do końca przekonany, czy jeden z jego najlepszych przyjaciół, Jasper Renn, mógł dopuścić się tak haniebnego czynu, jakim okazuje się morderstwo. Wraz z Samem, Emily i Finley udaje się w podróż, by znaleźć chłopaka i dowiedzieć się całej prawdy o jego przeszłości. Bohaterowie nie mają pojęcia, że Jaspera porwał okrutny Dalton, pragnący dostać w swoje ręce znane z pierwszej części tajemnicze urządzenie i otrzymać zwrot wcześniejszej „zaliczki”. Jako „gwarancję bezpieczeństwa” i spełnienia własnych zachcianek trzyma w zamknięciu swojej rezydencji dawną ukochaną Jaspera, Mei, noszącą na szyi tytułowy mechaniczny kołnierz (który przy najmniejszej próbie zdjęcia zaciska na dziewczynie swe śmiertelne szczęki). Na dodatek po piętach Renna depcze również szeryf Whib Kirby. Rozpoczyna się gra z czasem, której stawką jest życie kilku protagonistów. A jeśli do tego wszystkiego dołączyć postać Nikoli Tesli (mającą do odegrania dość ważną rolę), to wychodzi naprawdę interesująca i wciągająca mieszanka! Dziewczyna w mechanicznym kołnierzu to drugi tom cyklu Kronik steampunku. Podobnie jak w przypadku otwierającej serię Dziewczyny w stalowym gorsecie, tak i tutaj czytelnik znajdzie szereg odwołań do wspomnianego fantastycznego gatunku: powietrzne poduszkowce wykorzystujące eter, koegzystencję maszynowych elementów w ciele bohatera, jak również mnogość nawiązań do stylu wiktoriańskiej Anglii, lecz tym razem…

Czy może by coś gorszego niż mieszkanie w wiosce na odludziu? Owszem, ta wioska może znajdować się na pustyni Miraji: wszędzie piasek, piach, piaszczysko i powszechnie panująca beznadzieja. Amani Al’Hiza, nastoletnia bohaterka marzy o tym, aby wyrwać się z Dustwalku i spod ciężkiej ręki swego wuja, tyrana i despoty niepozwalającego jej decydować o własnym losie. Kraj rządzony jest przez Sułtana, która zajął i po części okupuje ziemię z armią Gallanów. Na dodatek w zakamarkach czają się rebelianci. To świat stosunkowo brutalny, bezwzględne. Liczy się posłuszeństwo jako najwyżej ceniona wartość. Wszelkie próby przeciwstawienia woli rządzących okazują się śmiertelnie niebezpieczne. Na szczęście wątek główny nie koncentruje się na walkach między uzurpatorem i lokalną ludnością, lecz na losach młodej, zadziornej i w gruncie rzeczy bardzo pyskatej nastolatki. Dziewczyna chce znaleźć swój kąt na ziemi w Izmanie (stolicy Miraji) i aby to spełnić potrzebuje tylko trochę gotówki. Jak 17-latka może w szybki i dyskretny sposób zdobyć pieniądze? Biorąc udział w nielegalnym konkursie strzelniczym w chłopięcym przebraniu! Jej misterny plan legł w gruzach, kiedy na jej drodze pojawił się przystojny Jim – po części sprzymierzeniec, a po części i wróg, który wraz z Amani postanawia przebyć pustynię. Przy okazji okazuje się, że oboje zostali oskarżeni…

Podsumujmy najważniejsze wydarzenia poprzednich trzech części: hiszpańska filolog, 22-letnia Olga trafia do tytułowego Dziwnego Królestwa Ortanu rządzonego przez króla Szellara. Na początku wszystko wydaje się być dość zabawne: po włościach oprowadza ją Elmar, lokalny bohater, książę –bastard i naprawdę zabawny facet, o podobnym poczuciu humoru jak błazen Żak wieczorami topiący smutki w butelce dobrego trunku. Także młody zabójca na zlecenia i partyzant Cantor ma swoje pięć minut i zyskuje uwagę Olgi. Do czasu, aż bohaterka dowiaduje się o klątwie, wedle której musi poślubić króla Szellara. I to było głównym punktem centralnym całej fabuły, która skupiała się na królewskim ożenku i wywołanej przez to wśród dam dworu panice. Do czasu. Nad Ortarem ciągnie się także widmo przerażającego proroctwa, wedle którego odmowa poskutkuje prawdziwą zagładą Królestwa. I w tym momencie nacisk z warstwy obyczajowej przeniósł się na tematy stricte polityczne. A potem to już akcja rusza z przysłowiowego kopyta: pojawiają się zdrady, dworskie intrygi, waleczni mężczyźni, groźne smoki, a między nimi spore ilości procentowych trunków, przygodne romanse, spontaniczne stosunki seksualne oraz słowne utyczki, a to wszystko skąpane w sosie słowiańskiej fantastyki. Szeller ponownie żeni się z pozbawioną oka Kirą (które straciła w wyniku walki ze smokiem, u boku z Olga i Teresą),…

Oto jedna z powieści dla młodzieży, w której bardzo ważną rolę pełnią metafory, symbole oraz znaki pojawiające się na niebie. Największy nacisk został położony na poetyckość i baśniowość przedstawione świata, dzięki czemu debiutancka książka Lisy Lueddecke Gdzie niebo mieni się czerwienią okazuje się czymś więcej niż kolejną opowieścią fantasy dla dorastających czytelników. Niewątpliwie jednym z największych atutów debiutu Lisy Lueddecke jest malownicze oddanie wierzeń mieszkańców północnej wyspy Skane. To miejsce pełne chłodu, całkowicie odizolowane od cywilizacji, gdzie ludność żyje w swoim tempie i przestrzega niemal odwiecznych tradycji. Ludzie żyją w rytmie praw wyznaczonych przez naturę oraz Bogini. Poprzez światła na niebie przypomina im o swojej obecności oraz opiece, także w momencie, kiedy na niebie pojawia się tytułowa niebezpieczna czerwień (zieleń oznacza błogosławieństwo, zieleń spokój i harmonię, a błękit zwiastuje nadchodzącą śnieżycę). Kiedy siedemnaście lat temu niebo rozbłysło czerwienią, a zaraza zdziesiątkowała lokalną ludność, urodziła się mała Ósa, główna bohaterka powieści. Teraz ponownie na niebieskim sklepieniu pojawia się owa barwa zapowiadająca nadchodzącą apokalipsę. Lud Löska przygotowuje się na nadchodzącą zagładę, a dziewczyna postanawia zrobić wszystko, aby zatrzymać. Skąd wynika tak silna determinacja bohaterki? Czuje się winna śmierci swojej matki (co potęguje także oskarżenie ojca i siostry), a także częściowo wierzy w…

Po uratowaniu Ciri Geralt zabiera ją w jedyne bezpieczne dla niej miejsce – Kaer Morhen, legendarnej siedziby wiedźminów. To właśnie tam postanawia przeszkolić dziewczynkę na wiedźminkę, jednak nie w pełni, bowiem rezygnuje z postawienia jej przez Próbą Traw (chłopcom podaje się specjalny eliksir, na bazie ziół rosnących wokół zamku w górach Kaedwen, powodujący nieodwracalne zmiany w organizmie dziecka). Za radą Vesemira oraz pozostałych wiedźminów Geralt postanawia wezwać czarodziejkę Triss Merigold, aby pomogła rozwikłać zagadkowe mediumiczne stany Lwiątka z Cintry. Cała trójka postanawia opuścić Wiedźmińskie Siedliszcze i udać się do siedziby czarodziejek, ponieważ dziewczynka posiada wyjątkową, bardzo rzadko spotykaną moc. Po drodze dołączają do konwoju krasnoluda Yarpena Zigrina, jednak szybko zostają napadnięci przez bandy elfów i krasnoludów zwanych Wiewiórkami (Scoia’tael). W obliczu walki między cesarstwem Nilfgaardu na czele z Emhyrem van Emreisem a królestwem Nordlignów, Wiewiórki próbują wywalczyć własne niepodległe państwo. Władcy królestw Redanii, Temerii, Kaedwenu, Aedirnu oraz Lyrii próbują ustalić plan działania na wypadek ataku Nilfgaardu. Vizimir, Foltest, Henselt i Meve rozważają różnorodne opcje, m.in. złamanie pokoju i stłamszenie partyzantki Wiewiórek. Okazuje się, że półtora roku separacji w Kaer Morhen skutecznie odizolowało wiedźmina od najważniejszych informacji: Ciri jest jedną z najbardziej poszukiwanych osób, podobnie jak i Geralt. Jakiekolwiek wieści o…

Znajomość drugiego tomu opowiadań o Wiedźminie jest niezbędna do rozpoczęcia lektury właściwej sagi pióra Sapkowskiego. Przede wszystkim zarysowuje najważniejsze wątki fabularne oraz przedstawia często skomplikowane relacje między bohaterami, które będą rzutować na dalsze wydarzenia. Na sześć opowiadań kluczowe okazują się dwa: tytułowy Miecz Przeznaczenia oraz Coś więcej. W Granicy możliwości Geralt romansuje z Triss Merigold, w Okruchu lodu pojawia się wątek Dzikiego Gonu (w tym opowiadaniu bardzo wyraźna jest inspiracja baśniami Andersena), Wieczny ogień umożliwia dokładne poznanie funkcjonowania Novigradu, zaś Trochę poświęcenia stanowi świetną, słowiańską wersję opowieści o jeziornej syrenie Sh’eenaz. Niektóre historie nie wnoszą nic zaskakującego ani ważnego dla całościowej fabuły, a mimo to czyta się je bardzo przyjemnie. Bardzo wiele się dzieje w tym zbiorze: Wiedźmin walczy ze smokami, ma do czynienia z podstępnymi syrenami, mota się z krasnoludami, musi stawić czoła możnych i zadufanym władcom, a nade wszystko rozwiązać swoje miłosne zagwozdki z Yennefer. I to właśnie ta relacja jest punktem wspólnym wszystkich opowiadań. Jednak prymarnym wątkiem fabularnym okazuje się wprowadzenie postaci księżniczki Ciri, której to rodzice przyrzekli oddać swoje potomstwo dla białogłowego pogromcy bestii (historia Pavetty i Duny’ego jest przedstawiona w pierwszym tomie Ostatnie życzenie). I chociażby dlatego warto zapoznać się z lekturą Miecza Przeznaczenia, bowiem…

W 1938 roku w Europie Zachodniej miały miejsce poważne miały geopolityczne i cały kontynent przygotowywał się do wojny, chociaż politycy uspokajali, że szybko nie wybuchnie. Kraje zawierały między sobą wątpliwe pakty o nieagresji i sojusze o wzajemnej pomocy, które w niedalekiej przyszłości okazały się nic nie warte.  Cały świat szykował się do zmian militarnych i gospodarczych, gdy w Poznaniu na żydowskim cmentarzu o nazwie Musza Góra w jednym z  grobowców odkopano Mahrala, słynnego rabina z Pragi i jednocześnie twórcy Golema, glinianego wyzwoliciela prześladowanego narodu. Nagrobek kabalisty Jehudy Ben Bezalela, zwanego Mahralem, zamiast zwłok skrywał kufer z manuskryptem opatrzonym pieczęcią z wyrytą klątwą. Oficerowie polskiej defensywy pod dowództwem legendarnego majora Zygmunta Prażyńskiego przystąpili do próby odszyfrowania tajemniczego tekstu i wykorzystania zawartej w nim wiedzy ezoterycznej do celów militarnych. Jednak wszyscy zlekceważyli pieczęć z klątwą, a ta posiada ogromną moc, która zmieniła losy wszystkich bohaterów Muszej Góry. Druga część przygód o odkrywania tajemnic Ślepych ryb jest lekturą pełną intryg i tajemnic. Autor – Bohdan Głębocki – z niezwykłą lekkością połączył w całość powieść szpiegowską, thriller i elementy fantasy, tworząc opowieść balansującą na granicy prawdy i fantazji. Ale taki właśnie jest Poznań w październiku 1938 roku: jego mieszkańcy mijają na ulicy szpiegów, czarnoksiężników,…

Seria Następcy to nie tylko trzy tomy książek autorstwa Melissy De La Cruz, to także dwa filmy. Ci sami bohaterowie, po prostu telewizyjne produkcje opowiadają inne przygody niż te zamieszczone na kartach powieści. Wszystkie historie  przeplatają się ze sobą i wzajemnie uzupełniają. Jeżeli chcecie rozpocząć zaznajamianie się z filmowo-książkową serią, najpierw musicie sięgnąć po Wyspę Potępionych, następnie obejrzeć Następców, później przeczytać Powrót na Wyspę Potępionych oraz recenzowany Bunt na Wyspie Potępionych i dopiero na końcu wziąć na tapet Następców 2. Nieco to skomplikowane, ale bez zachowania wspomnianej chronologii sporo elementów związanych z fabułą może wam po prostu umknąć. Zło jest we krwi Mal, Carlos, Evie i Jay powoli przyzwyczajają się do zasad panujących w ich nowym domu – Auradonie. Córka Diaboliny spotyka się z Benem, który ma ostatnio sporo na głowie, i nie mam tutaj na myśli tylko korony. Musi dbać o swoich poddanych, opiekować się nimi, ale także nie dopuścić do wybuchu konfliktu między podległymi mu królestwami. A Mal… Dziewczyna spędza czas ze swoimi przyjaciółmi i próbuje nie robić nic, za co może ją spotkać kara. Od czasu do czasu wykorzysta swoją księgę zaklęć, ale przecież nikt przez to nie cierpi. Spokój i sielanka nie trwają jednak długo – Ben…

Wieść głosi, iż wnuk Czyngis-chana (Mongke-chan) został pochowany w grobowcu wraz z fragmentem Trójzębu z Edenu, którego poszukują zarówno członkowie Bractwa Asasynów, jak i Zakonu Templariuszy. W wyścig o artefakt wyrusza Owen i Javier, zaś naprzeciw im stoją pozostali bohaterowie znani z pierwszej odsłony cyklu Ostatni Potomkowie. Czy nastolatkowie z powrotem się pojednają, czy jednak zdecydują już do końca trwać w dwóch zwalczających się grupach? Uda im się zdobyć jeden z odłamków trójzęba, a może znowu jedynie otrą się o wygraną? Aby móc sięgnąć po Ostatnich potomków. Grobowiec Chana należy znać pierwszą część cyklu, a także jego postacie oraz cel całej wyprawy i przenoszenia w czasie. Tym razem akcja dzieje się w średniowiecznych Chinach, a bohaterowie pokonują kolejne przeszkody, chcąc jak najszybciej wejść w posiadanie magicznego artefaktu. Główne wydarzenia historyczne koncentrują się wokół oblężenia twierdzy Song przez mongolskie wojska pod dowództwem Mongke-chana. Jednak nie należy się nastawiać na interesujące detale historyczne, całość skupia się zaledwie wokół bardzo pobieżnego zarysowania konfliktu i kilku głównych starć militarnych. Problem Grobowca Chana jednak polega na tym, iż jego protagoniści są niezwykle sztampowi i przewidywalni w swoim zachowaniu. W drugiej części na pierwszy plan wysuwają się dziewczyny, co oznacza, iż ich decyzje są często podejmowane…

Nie dane im było zaznać sielskiego życia w wiejskim domku. Na Alka, Ryskę i Żara poluje grupa morderców, którzy weszli w posiadanie tajemniczego listu – to od informacji w nim zawartych zależą dalsze losy dwóch krajów. Protagoniści wpadają w spore tarapaty i nic nie wskazuje na to, by tym razem mogli wyjść z nich bez szwanku. Dodatkowo nasila się spór pomiędzy mieszkańcami Rintaru i Sawrii – zwrócenie uwagi na ten wątek pozwoliło autorce na znaczne rozszerzenie akcji, pojawia się wiele informacji dotyczących podziału władzy oraz kwestii wysoko postawionych rządzących. A żeby nie zabrakło odpowiedniej dawki grozy, to zdradzę, że za Alkiem podąża obłąkany Wędrowiec! Finał trylogii przynosi drobne zmiany w samej kreacji warstwy fabularnej: bohaterowie rzadziej się przekomarzają i mniej sobie docinają , pojawia się zaś więcej akcji i ważnych dla rozwoju postaci wydarzeń. Muszą podejmować brzemienne w skutkach decyzje. Szczur Alk pragnący zmienić się z powrotem w człowieka, bezczelny, sarkastyczny snob pragnący władzy, Ryska, czyli wiejska dziewczyna z darem prorokowania, czasami zbyt naiwna oraz Żar, złodziejaszek z ogromnym poczuciem humoru – każde z nich stanie przed ważką decyzją. Jednak tym razem mają jasno sprecyzowane cele i wiedzą, co chcą osiągnąć. Rok szczura: Świeca to fantasy w wersji wiejsko-ludowej: nie ma…