Portafortunas

Pocałunek stali Jeffrey’a Deavera jest tylko dowodem na mistrzostwo autora w wodzeniu za nos czytelnika w rozwiązaniu zagadki. Po raz kolejny mamy ukazanych wiele tajemnic pozornie niemających ze sobą nic wspólnego, które rozwikłać musi para policyjnych detektywów. Amelia Sachs, piękna rudowłosa pani detektyw oraz Lincoln Rhyme, sparaliżowany intelektualista na wózku tworzą idealny duet w rozwiązywaniu kryminalnych zagadek. Po raz pierwszy czytelnik mógł ich spotkać w Kolekcjonerze kości, sfilmowanej w 1999 roku w reżyserii Philipa Noyce’a, z Angeliną Jolie i Denzelem Washingtonem w rolach głównych. Akcja Pocałunku stali rozpoczyna się w centrum handlowym na Brooklynie, gdzie Sachs podąża tropem mężczyzny podejrzanego o zabójstwo. Pościg niestety zostaje przerwany wskutek tragicznego wypadku. Do układu napędowego ruchowych schodów wpada na pozór przypadkowy mężczyzna, który ginie w straszliwych męczarniach. Amelia przerywa akcję, by ruszyć na pomoc poszkodowanemu, dzięki czemu zbiegowi udaje się uciec. Policja wystawia za nim list gończy, a pani detektyw angażuje do pomocy eksperta kryminalistyki i zarazem swojego życiowego partnera, Lincolna Rhyme’a, który niedawno zakończył współpracę z policją. Po wnikliwej analizie danych z miejsca wypadku okazuje się, ze cała intryga została ukartowana, a ofiara była pierwszą z wielu, bowiem na terenie Nowego Jorku dochodzi do wielu dziwnych morderstw. Przedmioty codziennego użytku zamieniają się…

Trylogia Rozbite Imperium okazała się naprawdę udanym, wciągającym cyklem pełnym zwrotów akcji, brutalności, przemocy i wyrazistych, chociaż nieco przerażających bohaterów. Świat Księcia Cierni był mroczny, rządził w nim strach, bezwzględność, egoizm, brak moralności i etyki. Autor wypełnił karty powieści morzem krwi, wulgarności i przemocy. Udało mu się stworzyć dobre dark fantasy, w którym bardzo ważne dla rozwoju postaci były często miażdżące ludzką duszę barbarzyńskie wydarzenia. I właśnie do tego pozbawionego jakiejkolwiek empatii i litości uniwersum powraca w nowej trylogii zatytułowanej Wojna Czerwonej Królowej. Otwierający cykl Książę Głupców pozornie może kojarzyć się ze wspomnianym już Księciem Cierni i dotyczyć tej samej postaci – Jorga Ancratha – jednak nic bardziej mylnego! Tym razem zamiast bestialskiego, balansującego na granicy sadyzmu i zwyrodnienia nastolatka mamy do czynienia z pijakiem, hazardzistą i nałogowym kłamcą (dzięki temu przynajmniej udaje mu się zaliczyć spore grono panienek). Dziesiąty w kolejne do tronu wnuk Czerwonej Królowej niewiele robi, by zachować honor i dobre imię wśród społeczności Rozbitego Imperium. Jednak w tym świecie nic, co dobre, nie trwa długo, dlatego kiedy nadciąga widmo kolejnej wielkiej wojny, książę Jalan Kendeth wyrusza u boku tajemniczego wojownika Snorra (swoją drogą to prawdziwy wiking potężnej postury wyposażony w dwa duże topory) w głąb Imperium, spotykając na swojej drodze nikogo innego jak żądnego krwi…

Jednym ze społecznych tematów tabu jest los porzuconych sierot – wychowywane w domu dziecka, niekochane przez kogokolwiek, bez przyjaciół i wsparcia ze strony dorosłych, są praktycznie wyrzucane na ulicę po osiągnięciu pełnoletności. Z drugiej, całkowicie odmiennej strony, mamy świat zawodowych zabójców, wyszkolonych do likwidowania niewygodnych ludzi na zlecenie wpływowych i bogatych osób – polityków, biznesmenów, członków różnych gangów i mafii. Morderców, którzy wybrali ten zawód z własnej woli, pozbawiając innych tego, co dla nich najcenniejsze – rodziców dzieci, wnuków, przyjaciół i życiowych partnerów. Co łączy z pozoru tak dwie różne kwestie? Oba te wątki są uwypuklone w powieści Jacka Skowrońskiego Zabić, zniknąć, zapomnieć. Młody, zaledwie 18-letni chłopak późnym wieczorem wsiada do tramwaju i jedzie do domu dziecka. Tam, dzięki pewnym sztuczkom, a raczej wiedzy wyniesionej z dzieciństwa, niezauważalnie włamuje się do ośrodka i dyskretnie morduje dyrektora bidula. Wychodząc, zmienia ubranie i tą samą drogą wraca do małego, ciasnego mieszkania, jakie dostał od rządu kilka tygodni temu, by tam w spokoju zaczekać na przyjazd policji. Tygodnie mijają i mężczyzna zaczyna pogrążać się złym towarzystwie, co znacznie odbija się na jego psychice. Nieoczekiwanie odwiedza go tajemniczy Alfred, sugerując, że zna jego tajemnicę oraz insynuując, iż chłopak może mieć ogromny wpływ na swoją…

Nadeszła wiekopomna chwila – po latach odkładania lektury cyklu Sapkowskiego wreszcie mam okazję zapoznać się z jego twórczością. Złożyło się na to kilka czynników: coraz bardziej nużące, chłodne jesienne wieczory, skompletowany łącznie z dodatkową książką Sezon Burz cały cykl siedmiu tomów oraz plany zagrania w Wiedźmina 3 wraz ze wszystkimi dodatkami. Tak naprawdę książka otwierająca cały cykl – Ostatnie życzenie – wraz z drugim tomem (czyli Mieczem przeznaczenia) stanowią jedynie zbiór opowiadań rozgrywanych w wiedźmińskim świecie. Nie ma jednego wątku fabularnego, na kartach przewijają się postacie z fantastycznego uniwersum, przeżywające mniej lub bardziej niebezpieczne przygody. A to wszystko w słowiańskiej rzeczywistości pełnej strzyg, wampirów, brux, gnomów i innych rodzimych potworów. Ostatnie życzenie zawiera sześć opowiadań, które łączy postać Geralta (i nie z Rivii, jeszcze nie zasłużył na ten przydomek). Otwierający Wiedźmin jest jednocześnie debiutem Sapkowskiego, który ukazał się na łamach „Nowej Fantastyki” w 1986 roku, zaś Mniejsze zło otrzymało w 1990 roku nagrodę Janusza A. Zajdla. Wszystkie historie zostały przeplecione główną opowieścią pod tytułem Głos rozsądku, w którym ukazano kluczowe dla dalszych wydarzeń sceny (m.in. kapłanka świątyni Melitele miała wizję śmierci Geralta, jednak z racji złożonych ślubów milczenia nie mogła o nich nikomu wspomnieć), ponadto opowiadanie wyjaśnia najważniejsze informacje dotyczące…

Kino było, jest i będzie drogie, w związku z czym młody człowiek musi podejmować dość mocną selekcję tytułów, na które wybierze się do kina oraz tych, które obejrzy w sposób „legalny inaczej” 😉 Tym razem uwzględniam kilka tytułów spoza gatunku fantastyki – mam słabość do Christophera Nolana, czasami warto też oderwać się i zaznajomić z innymi filmami. Krótko i bez zbędnego komentarza – to polecam! Spider-Man: Homecoming –lipiec 2017 Ile razy można od nowa kręcić kolejne serie filmów o Spidermanie? Odpowiedź jest prosta – dopóki jest publika. Uwielbiam animowany serial, lubię trylogię z Tobym Maquirem, za to kolejne odsłony uważam za coraz słabsze, zarówno pod względem fabularnym, jak i gry aktorskiej. Jednak Pajączek z Avengersów wniósł jakoś odsłonę świeżości do cyklu. Dodatkowym atutem jest Robert Downey Jr, dla którego niemal zawsze warto wydać te 20zł na bilet (swoją drogą, kiedy wyjdzie kolejna część Sherlocka z jego udziałem?) Ukąszony przez pająka licealista Peter Parker zyskuje nadludzkie umiejętności. Gdy jego wujek zostaje zamordowany, chłopak obiecuje sobie, że będzie chronić niewinnych, stając się Spider-Manem. Dunkierka – 21 lipiec 2017 Nolan *-* Każdy jego film jest lepszy od poprzedniego. Uwielbiam jego sposób reżyserowana, budowania napięcia, podnoszenia ważkich dla społeczeństwa kwestii ukrytych w często prostych,…

Ona marzy o zobaczeniu miejsc, o których czytała w książkach, on musi zmagać się z rzuconą na niego i jego poddanych klątwą. Oto historia, którą zna większość z nas, opowieść pełna piękna, miłości, dzieje poszukiwania swojego miejsca w świecie i poświęcenia. Bo wielkie uczucie to nie tylko patrzenie sobie prosto w oczy i wyśpiewywanie miłosnych sonetów na cześć obiektu naszych westchnień, czasami samo spojrzenie nie wystarczy, by komuś mocniej zabiło serce. Często na miłość trzeba sobie zapracować. Bajka Piękna i Bestia, adaptacja XVIII-wiecznej francuskiej baśni, to niewątpliwie jedna z najpiękniejszych produkcji Disneya. To także jedna z najciekawszych ludowych historii, o czym może świadczyć liczba jej ekranizacji  francuskich, amerykańskich, włoskich, niemieckich. Za każdym razem opowieść o zakochanej w książkach Belli i zaklętym w bestię księciu oczarowuje i zachwyca, to ponadczasowa baśń, której przesłanie znajduje swój wydźwięk także w współczesnych nam czasach. Tym razem Disney, który w ostatnich latach przerabia swoje animacje na filmy z prawdziwymi aktorami, postanowił ożywić historię o Pięknej i Bestii. Studio wybrało znanych aktorów, przeznaczyło na oprawę odpowiednio wysoki budżet, zadbało także o tło muzyczne. Czy jednak kolejne odgrzewanie starej historii może okazać się czymś wartym obejrzenia? Czy jest w stanie zachwycić i wzbudzić podziw u osób, które kochają baśń czy jej animowaną wersję z 1991 roku? Oto niewielkie francuskie miasteczko. Jego mieszkańcy są zajęci codziennym, monotonnym życiem – pracą, rozmowami z sąsiadami. Wszystko, co inne, odbiegające od rutyny, jest…

Ekranizacja trylogii Veroniki Roth „Niezgodna” nie ma szczęścia. O ile pierwsza część przypadła widzom do gustu, o tyle odbiór kolejnych filmów był zdecydowanie mniej przychylny. „Zbuntowana” okazała się bardzo przeciętną produkcją, nic więc dziwnego, że do „Wiernej” widzowie podeszli z tak małym zaufaniem. W tym wypadku film okazał się lepszy niż książka, a przynajmniej pierwsza część ekranizacji, gdyż „Wierna” miała pierwotnie składać się z dwóch obrazów, o czym za chwilę. Finał cyklu „Niezgodna” to jedno wielkie nieporozumienie, o czym może świadczyć reakcja miłośników trylogii – niektórzy grozili Roth, ponieważ ta zrobiła według nich coś niewybaczalnego. Oczywiście zakończenie powieści jest dalekie od ideału, ale nawet to nie tłumaczy takiego zachowania. Wróćmy jednak do filmu, gdyż trzecia odsłona okazała się dobra, lecz nie na tyle, by powstała jej druga część. Twórcy postanowili bowiem, śladem „Igrzysk śmierci” czy „Harry’ego Pottera”, rozbić finał na dwa obrazy. Jednak powstał tylko pierwszy z nich. Możliwe, że zakończenie zostanie zrealizowane w formie filmu telewizyjnego, ale to jeszcze nie jest pewne, gdyż kinowi aktorzy nie chcą wziąć udziału w tym przedsięwzięciu. Czy jednak „Wierna” zasługuje na porzucenie? Rządy Jeanine zostały obalone. Teoretycznie, po zniesieniu podziału na grupy, w Chicago powinien zapanować spokój. Ale tylko teoretycznie. Evelyn nie ma…

To był jeden z najbardziej oczekiwanych filmów tego roku. Starcie Kapitana Ameryki z Iron Manem budziło spore emocje, i nie chodzi tylko o wybór, jaki musieli podjąć widzowie, Team Cap czy Team Iron, ale o przyczynę i zakończenie konfliktu. Oraz o to, jaką stronę wybiorą ulubione postaci odbiorców. Od niedawna produkcja jest już dostępna na DVD. A co znajdziemy na niej poza samym filmem? Zwiastun innego obrazu Marvela, który właśnie zagościł na ekranach polskich kin, czyli „Doktora Strange’a”, bardzo krótki filmik, dosłownie parominutowy, typu making of oraz menu. A w menu znajdziemy wybór języka, napisy, w tym oczywiście polskie, albo dubbing. Zabrakło jakiś scen dodatkowych, wersji rozszerzonej produkcji. Krótki filmik making of to zdecydowanie za mało. Nie samymi dodatkami jednak widz żyje, najbardziej liczy się film. A już zwłaszcza taki, na który czekało się z takim utęsknieniem i miało się wobec niego wysokie wymagania. Czy bracia Russo sprostali oczekiwaniom widzów i miłośników przygód Kapitana Ameryki oraz innych Avengersów? Tak i nie. W tej części „Kapitana Ameryki” dochodzi do podziału w grupie Avengers spowodowanym próbą kontrolowania działań grupy. Po nieudanej misji drużyny, która skończyła się śmiercią paru cywilów, rządy państw świata postanowiły ukrócić samowolę Avengers. I o ile Tony nie ma…

Muszę przyznać, że po tej komedii spodziewałam się czegoś więcej. Spodziewałam się choćby komedii, a nie lekkiego filmu sensacyjnego z humorem w tle. Bo prawda jest taka, że te śmieszne momenty można policzyć na palcach jednej ręki. Choć, nie powiem, sceny walk Sama Rockwella były bardzo ciekawe. Ale potyczki nie wystarczą, by film można było uznać za ciekawy. Ani nawet wart polecenia.

Zac Efron polubił ostatnio komedie. Każdy nowy film z jego udziałem to właśnie komedia – wystarczy wspomnieć „Sąsiadów 2”, „Co ty wiesz o swoim dziadku?”, „We Are Your Friends” i teraz „Randkę na weselu”. Niektóre z filmów rzeczywiście były zabawne, ale inne bardzo szybko odchodziły w zapomnienie. Jak się sprawa przedstawia z najnowszą produkcją z Efronem? Mike i Dave to bracia, lekkoduchy, które żyją z dnia na dzień i lubią rozkręcać rodzinne imprezy. Nie podoba się to jednak ich rodzicom, bo każda taka impreza kończy się zawsze źle – wybuchem, podpaleniem albo urazem u kogoś. A właśnie zbliża się ślub siostry bohaterów. Rodzice protagonistów stawiają im ultimatum: albo będą się dobrze zachowywać na weselu i przyprowadzą odpowiednie partnerki, albo koniec z byciem tolerancyjnymi rodzicielami. Chłopcy chcą zrobić wszystko, by najważniejszy dzień w życiu ich siostry, taki właśnie był. I szukają partnerek – ułożonych, mądrych, których polubi ich rodzina. Ale czy takie znajdą? „Randka na weselu” to kolejna komedia, jakich wiele. Mamy niesfornych braci, którzy próbują się zmienić, przynajmniej na krótko. Mamy nadchodzącą ważną rodzinną uroczystość, która, jak wiadomo, musi ostać jakoś zepsuta, to po prostu wiadomo już na samym początku. Mamy wreszcie dwie damy, a przynajmniej dziewczyny udające takowe, by…