Portafortunas

Wilcze dzieci Wioletty Sawickiej to reportaż poruszający przemilczaną przez media tragedię niemieckich dzieci, którym udało się zbiec przed Armią Czerwoną. Osierocone, często latami włóczyły się po lasach i wsiach, szukając pomocy. Większość z nich zapewne nie przeżyła, ocaleli zamilkli. Nieliczni postanowili dać głos, by przypomnieć światu o ich zapomnianej historii.

Nie nazywaj tego kultem Sary Berman to opis dziennikarskiego śledztwa o początku i końcu grupy NXIVM. O jej organizacji, założycielu i o elitach amerykańskiego show-biznesu, która to swoimi nazwiskami uwiarygodniała działalność sekty.

Anna Bikont w Cenie. W poszukiwaniu żydowskich dzieci po wojnie odkrywa przed czytelnikiem prawdziwe oblicze polsko-żydowskiej historii. Gorzka dla wielu prawda o tym, jak były traktowane żydowskie dzieci pod pieczą Polaków może wywołać oburzenie u wielu czytelników, jednak zupełnie niepotrzebnie.

Eichmann w Jerozolimie Hanny Arendt już przed publikacją wzbudzał ogromne kontrowersje. W podtytule autorka użyła określenia, iż jest to „rzecz o banalności zła” i właśnie owo zdanie wywołało wielką dyskusję, a jej echa nie milkną do dziś.

Małgorzata Sidz w Kocich chrzcinach odkrywa przed nami rąbek tajemnicy finlandzkiego narodu. Reportaż pisany z perspektywy obcokrajowca zamieszkującego skandynawski kraj odsłania cienie i blaski krainy Muminków, Nokii 3310, gry Angry Birds i nożyczek Fiskars. I wódki, nie zapominajmy o wódce Finlandia.

Aneta Pawłowska-Krać w Głośniku w głowie. O leczeniu psychiatrycznym w Polsce odkrywa przed czytelnikiem dwojaki obraz polskiej psychiatrii: z jednej strony wołające o pomstę do nieba, zaś z drugiej dający nadzieję, iż chorzy naprawdę otrzymają fachową pomoc. Jedno jest pewne – dzięki poświęceniu personelu ta gałąź medycyny nadal funkcjonuje.

Masowi mordercy i szaleńcy napisana przez Christophera Berry-Dee’ego to książka, która wywołuje we mnie mieszane uczucia.

Halo, czy to Ziemia autorstwa Tima Peaka to zachwycający pod względem wizualnym album o naszej rodzimej planecie ukazujący jej majestatyczne, zachwycające i zarazem kruche piękno.

Druga książka Nahlan Saimeh, doktor medycyny z specjalizacji psychiatrii i psychoterapii, zatytułowana Morderczynie i psychopatki. Szokujące historie z praktyki psychiatry sądowego nie koncentruje się na samych wstrząsających zbrodniach, jakich dopuściły się opisywane przez nią bohaterki. Autorka skupia się na tym, co takiego stało się w życiu kobiet, iż postanowiły bez żadnych skrupułów zabić drugiego człowieka.

Przedstawiona w formie dziennikarskiego reportażu tematyka ludzkiej śmierci porusza trzy główne obszary dotyczące umierania: tego, co dokładnie dzieje się z ciałem człowieka, jak przebiega proces przygotowywania ciała do ułożenia w trumnie i sam pogrzeb, a także tego, jak odchodzimy biorąc pod uwagę kwestie urzędowe oraz ludzką pamięć. Jak umieramy? niemieckiego dziennikarza Rolanda Schulza w prosty i jednocześnie pozbawiony patosu i mitologizowania sposób opisuje to, jak wiele wysiłku trzeba włożyć w to, by umrzeć.