Portafortunas

Celowo nie sięgałam po Hel 3 Jarosława Grzędowicza w roku premiery, czyli zimą 2017 roku, ponieważ chciałam się całkowicie odciąć od opinii recenzentów i krytyków literackich, i bez żadnych uprzedzeń/nastawień zasiąść do lektury mojego ulubionego polskiego pisarza. Jarosława Grzędowicza bardzo wysoko cenię za trzy rzeczy: kreślenie fantastycznych, chociaż opartych na realistycznych przesłankach wizji przyszłości, dotykanie tego, co nas boli w głębi serca, poruszanie trudnych tematów oraz odwagi w głoszeniu prawicowych poglądów przez bohaterów powieści. I wszystkie trzy elementy odnalazłam w jego najnowszej książce. Hel 3 rozpoczyna się od mocnego uderzenia: jesteśmy świadkami wydarzeń na Bliskim Wschodzie i śledzimy początek społecznych rozruchów. Główny bohater chce nagrać filmik u udostępnić w sieci w nadziei, iż zdobędzie wielu widzów i tym samym zarobi trochę więcej gotówki. Później akcja nieco zwalnia: czytelnik ma okazję poznać zasady i reguły rządzące naszym kraje w 2058 roku i tego, jak postęp technologiczny wpłynął na życie i wolność jednostek. A trzecia część powieści? Znowu mamy do czynienia z bardzo interesującymi, pobudzającymi do refleksji wydarzeniami rozgrywającymi się na Księżycu. Rok 2058 to pastisz roku 2017:  kultura obrazkowa wyparła kulturę słowa, czytelników, a raczej widzów MegaNetu interesują wyłącznie szokujące nagłówki, brutalne nagrania i liczba lajków na konkretnych kanałach. Bez nich…

Kim jest Salomon Creed? Nikt tego nie wie, on sam nie zna swojego pochodzenia i miejsca urodzenia. Tylko metka z dedykacją, wszyta w garnitur, jest dowodem tego, że tak się nazywa. Jego umysł przetwarza tysiące informacji, ale żadna z nich nie dotyczy jego tożsamości. W Chłopcu, który widział, drugiej części pięciotomowej opowieści o tajemniczym albinosie, Simon Toyne umieszcza akcję wydarzeń na francuskiej prowincji i prowadzi bohatera na kręte drogi zemsty i poszukiwania sprawiedliwości. Pragnący rozwiązać zagadkę własnego pochodzenia Salomon wędruje z Arizony w USA do miasteczka Cordes sur Ciel, gdzie chce spotkać się z ludźmi, którzy uszyli jego garnitur. Musi też uratować chłopca o imieniu Leo, syna Marie-Claude i wnuczka brutalnie zamordowanego krawca, Josefa Engela. Śmierć starca wskazuje na akt zemsty, co początkowo nie zwraca uwagi mężczyzny. Przykuwa ją co innego – okazuje się, że ubranie Salomona zostało uszyte przez czterech mężczyzn w podzięce za uratowanie ich życia. I tu tkwi cała tajemnica, ponieważ akcja dzieje się w czasach współczesnych, a historia uratowania życia krawców sięga czasów II wojny światowej i obozu koncentracyjnego Mulhouse (znanego jako Schneider Lager, z jidysz „obóz krawców”). A przecież Creed jest młodym mężczyzną, więc jakim cudem mógł żyć w tamtych czasach? Jednak metka przeczy zdrowemu…

Włóczykij Agnieszki Taborskiej pozostawia czytelnika z jedną, ale to bardzo ważną nauką: psie życie zaczyna się od wyciagnięcia losu na loterii i tylko od nas, ludzi, zależy, czy zwierzaki zaznają w życiu odrobiny szczęścia. To opowieść o psiej wędrówce przez życie: tej dosłownej i tej metaforycznej. Nigdy nie wiadomo, kiedy pewnego dnia odmieni się psi los i zwykły przybłęda stanie się kochanym domowym pupilem lub też kundelek-zabawka wyląduje na bruku. Włóczykij wędruje i opowiada, co spotkał w swoim psim życiu i muszę przyznać, ze są to w większości smutne historie: o porzuconej suce z małymi szczeniakami, przeżartych i otyłych psiakach leżących całymi dniami na kanapie i tych pracujących w cyrku (ale tylko z powodów finansowych, bo tak naprawdę nie lubią swojej pracy). Najsmutniejszy jest jednak obraz psa czytającego ogłoszenia o zagonionych zwierzętach, który z łzami w oczach szuka swego właściciela i liczy, że to właśnie o nim jest ów papierowy anons na słupie. Są też pozytywne aspekty psiej wędrówki: to niczym nieokiełznana wolność, możliwość podążania swoimi drogami, obserwacji świata. Nie znajduje się pod ciągła obserwacją jak jego psi koledzy na wystawie i  nie musi całymi dniami przebywać w psich hotelach.  Opowieść o szukaniu szczęścia i pokonywaniu samotności nie jest w…

Puste krzesło Jeffery’ego Deavera, kolejna odsłona kryminalnej opowieści duetu w wykonaniu Lincolna Rhyme’a i Amelii Sachs., tym razem przenosi czytelnika na ulice Avery w Karolinie Północnej. To tu w centrum medycznym Uniwersytetu Karoliny Północnej doktor Cheryl Weaver ma przeprowadzić nowatorską operację kręgosłupa u kryminalistyka. Zanim jednak do niej dojdzie, Rhyme i Sachs zostaną poproszeni przez szeryfa Jima Bella i pomoc w ujęciu porywacza dwóch kobiet i domniemanego mordercy młodego mężczyzny, 16-letniego Garreta Hanlona. Przez mieszkańców Tanner’s Corner nazywany jest „owadzim królem”, gdyż obserwowanie i badanie życia owadów stało się jego życiową pasją. Kielich goryczy przelało uprowadzenie na oczach policjantów Lydii Johansson, co stało się impulsem do podjęcia przez Lincolna i Amelię detektywistycznych działań. Kiedy wydawać się może, że wreszcie po długim śledztwie wśród lasów, bagien i łąk udaje się złapać Garreta i uwolnić dwie porwane kobiety, dzieje się dziwna rzecz. Sachs uwalnia podejrzanego i jednocześnie staje się jego zakładniczką. Jakim cudem? Cóż, w Pustym krześle Deavera nic nie jest takie, jak się wydaje na początku. Senne miasteczko bez dzieci wcale nie jest słodkie i przytulne. Niby wszyscy się znają, niby każdy wie, co piszczy u sąsiada w trawie i wydaje się, że w trudnych chwilach mogą na siebie liczyć. Nawet…

Książę Griffin nadal nie jest do końca przekonany, czy jeden z jego najlepszych przyjaciół, Jasper Renn, mógł dopuścić się tak haniebnego czynu, jakim okazuje się morderstwo. Wraz z Samem, Emily i Finley udaje się w podróż, by znaleźć chłopaka i dowiedzieć się całej prawdy o jego przeszłości. Bohaterowie nie mają pojęcia, że Jaspera porwał okrutny Dalton, pragnący dostać w swoje ręce znane z pierwszej części tajemnicze urządzenie i otrzymać zwrot wcześniejszej „zaliczki”. Jako „gwarancję bezpieczeństwa” i spełnienia własnych zachcianek trzyma w zamknięciu swojej rezydencji dawną ukochaną Jaspera, Mei, noszącą na szyi tytułowy mechaniczny kołnierz (który przy najmniejszej próbie zdjęcia zaciska na dziewczynie swe śmiertelne szczęki). Na dodatek po piętach Renna depcze również szeryf Whib Kirby. Rozpoczyna się gra z czasem, której stawką jest życie kilku protagonistów. A jeśli do tego wszystkiego dołączyć postać Nikoli Tesli (mającą do odegrania dość ważną rolę), to wychodzi naprawdę interesująca i wciągająca mieszanka! Dziewczyna w mechanicznym kołnierzu to drugi tom cyklu Kronik steampunku. Podobnie jak w przypadku otwierającej serię Dziewczyny w stalowym gorsecie, tak i tutaj czytelnik znajdzie szereg odwołań do wspomnianego fantastycznego gatunku: powietrzne poduszkowce wykorzystujące eter, koegzystencję maszynowych elementów w ciele bohatera, jak również mnogość nawiązań do stylu wiktoriańskiej Anglii, lecz tym razem…

Wydawać by się mogło, że popularność kryminałów zaczęła stopniowo spadać, dopóki na rynku nie pojawiła się saga Millenium Stiega Larssona. Trylogia na nowo rozbudziła wśród czytelników chęć sięgnięcia po dobrą i sprawdzoną formę. Mowa tu nie tylko o szwedzkich autorach, ale również o innych twórcach, takich jak James Patterson, John Grisham czy Dean Koontz. Wśród przedstawicieli gatunku dość dużą popularnością cieszą się powieści Gregga Olsena, którego debiutancka powieść Wszędzie śnieg pojawiła się ostatnio na polskim rynku. Czy ma on szansę wybić się z lawinowej masy nijakich tytułów, o których zapomina się już po kilku godzinach? Hannah Griffin pozornie ma dużo szczęścia: w dzieciństwie jako jedyna ocalała z pożaru, w którym straciła matkę i dwójkę braci-bliźniaków. Mimo wielkiej traumy i początkowego osamotnienia, wiedzie normalne życie – ma rodzinę i dobrze płatną pracę jako laboratoryjny śledczy w hrabstwie Santa Louisa. Do czasu, aż pewnego dnia dostaje paczkę zawierającą dziecięce buciki, należące do jej zmarłego 20 lat temu rodzeństwa oraz informację o telefonie od matki, Claire Logan. W rozwiązaniu zagadki pomaga jej dawny agent FBI prowadzący sprawę pożaru w Oregonie, Jeff Bauer. Krok po kroku odkrywają oni tajemnicę, która została pogrzebana dwie dekady temu i którą nadal żyje lokalne społeczeństwo. Książka podzielona jest…

Przyznaję bez bicia, Apartament w Paryżu Guillaumego Musso to jedna z trzech najlepszych książek Francuza. Mamy tu do czynienia z wartką akcją, dobrze wykreowanymi psychologicznie bohaterami oraz ciekawym wątkiem fabularnym. Na kartach książki można znaleźć też te wszystkie elementy, które stanowią literacki kręgosłup Musso: Paryż i Nowy York, pomieszanie wątków romantycznych i kryminalnych, postacie po przejściach oraz zaskakujące zakończenie. Jak ostatnimi czasy zdążył przyzwyczaić nas autor, fabułą rozpoczyna się wątkiem obyczajowym, by następnie skoncentrować się na wątku kryminalnym. Po nieudanym związku i samobójczej próbie Madeline postanawia wynająć w Paryżu mieszkanie po artyście Saenu Lorenzie. Przypadkowo na ten sam pomysł wpada teatralny scenarzysta Gaspard, egoista i gbur zamknięty w swoim własnym świecie, skupiający się na nienawiści do świata. Kiedy zmuszeni przez okoliczności muszą przez parę dni przebywać w tym samym miejscu, zaczynają szperać i przeglądać osobiste rzeczy malarza, odkrywając smutną i przerażającą przeszłość Seana. Zagłębiają się nie tylko w jego twórczość, ale i historię śledztwa porwanej żony Penelope i zabitego na jej oczach ich synka. Rozpoczyna się śledztwo, które przyniesie naprawdę zaskakujące efekty! Madeline to była policjanta, która już raz pojawiła się na kartach powieści Musso (Telefon od anioła). Po porzuceniu pracy i ciężkim kryzysie postanawia odbudować swoje życie na nowo,…

Wieczorynkę autorstwa Wandy Chomotskiej Jacek i Agatka z pewnością pamięta starsze pokolenie wychowane w epoce PRL lat 60.. Osobiście się z nią nie spotkałam, słyszałam jedynie z rodzinnych historii, gdzie była wymieniana obok Gąski Balbinki i Ptysia. Kiedy wydawnictwo Wilga zdecydowało się na publikację przygód rodzeństwa w formie książkowej nie mogłam odmówić sobie przyjemności zapoznania się z tą kultową wśród starszego pokolenia pozycją.

Każda z nas w głębi serca jest prawdziwą księżniczką. Jednak bycie nią nie oznacza jedynie szlachetnego pochodzenia i mieszkania w zamku, ale przede wszystkim szczodrego, pełnego troskliwości, miłości i zrozumienia serca, co udowadnia w swojej książce Smiljana Coh.

Kolejna książka pióra Jojo Moyes, która zbudza we mnie mieszane uczucia. Nie ulega wątpliwości, iż wydawcy na fali popularności filmu Zanim się pojawiłeś wydają starsze dzieła autorki. Rozczarowała mnie kontynuacja serii Kiedy odszedłeś, za to Dziewczynę, którą pokochałeś dobrze wspominam, stawiając na równo z powieściami Nicholasa Sparksa. Ostatni list od kochanka to powieść koncentrująca się na dziennikarskim śledztwie Ellie dotyczącego wymiany listów między Jennifer a Anthonym, kochankami burzącymi porządek moralny i obyczajowy społeczeństwa lat 60. I właśnie ten dysonans między dwiema historiami najbardziej zgrzyta mi w całej książce. Pierwsza część, przedstawiająca losy Jennifer, bogatej mężatki uwikłanej w romans z rozwodnikiem, zawadiaką i przystojnym dziennikarzem Anthonym, jest bardzo dobra pod względem obyczajowym. Ukazuje, jak bardzo ówczesne społeczeństwo udawało, że trzyma w ryzach morale, uczciwość małżeńską, szacunek, godność i przyzwoitość, a tymczasem pod płaszczykiem dobrego tonu gniło od środka. Doskonałym przykładem takiego stanu rzeczy jest małżeństwo Jennifer i manipulującego nią męża, człowieka bogatego, wpływowego i jednocześnie niezwykle okrutnego w swoim poczynaniu. Młoda kobieta jest bardzo nieszczęśliwa w swoim małżeństwie, ale nie potrafi się też z niego wyzwolić, ponieważ niedawny wypadek samochodowy sprawił, iż straciła pamięć i zapomniała imienia swego ukochanego. To opowieść o zdradzie w różnego słowa tego znaczeniu – zdradzie własnych…