Portafortunas

Połączenie wiktoriańskiej Anglii z technicznymi nowinkami spod znaku pary z pewnością jest bardzo atrakcyjne i pozostawia duże pole do popisu dla imaginacji autora, który zdecyduje się osadzić swoją historię w tak wykreowanej rzeczywistości. Spośród czołowych reprezentantów gatunku warto wymienić Philipa Pullmana (Zorza północy), Ju Honish (Obsydianowe serce), Cassandrę Clare (Mechaniczny anioł i pozostałe książki z cyklu), zaś z rodzimych autorów chociażby Krzysztofa Piskorskiego (Krawędź czasu, Zadra). Sięgając po kolejny tytuł ze świata steampunku, tym razem autorstwa niemieckiej pisarki (ur. w 1974 roku) Coriny Bomann, pt. Mechaniczne pająki miałam nadzieję, że w pełni wykorzysta ona możliwości tego typu świata przedstawionego. Nie myliłam się, jednak fatalne tłumaczenie sprawiło, iż całościowe wrażenie zyskało ocenę zaledwie dostateczną. Akcja rozgrywa się w 1888 roku, kiedy to młoda lady Violet Adair przygotowuje się do swego towarzyskiego debiutu wśród londyńskiej śmietanki arystokratycznej. Nikt nie wie, że dziewczyna w wolnych chwilach oddaje się swojej prawdziwej pasji, jaką jest konstruowanie nowoczesnych maszyn parowych, w czym pomaga jej zaprzyjaźniony majordomus Alfred (z obowiązkową tajemniczą przeszłością). Podczas przyjęcia wszystko wydaje się przebiegać wedle planu, kiedy dochodzi do nagłej śmierci lorda Stanona. Rozpoczyna się dwutorowe śledztwo: z jednej strony szefowa Secret Service ostrzega, iż zgon arystokraty to zaledwie początek, bowiem zagrożeni są…

Leila zakochała się po uszy w Księciu Ciemności i swoje szczęście okazuje na każdym kroku. Dużo rozmawia z Vladem, spędzają czas na gorących dyskusjach na temat wampirzej natury, romantycznych kolacjach i namiętnych wieczorach. Dziewczyna na każdym kroku ma do dyspozycji liczną służbę gotową spełnić jej każde życzenie. Ojciec i siostra mieszkają razem z nią w ogromnym zamku w Rumunii, nie zagraża im już żadne niebezpieczeństwo ze strony Mihaila Szilagyi, którego Vlad pokonał w uczciwej walce (czym zakończył się Pierwszy dotyk ognia). Jednak mimo tego wszystkiego czegoś Leili brakuje – marzy o pierścionku, dzięki któremu stałaby się panią Tepesh. W wyniku niefortunnej pomyłki podczas jednej z kolacji postanawia opuścić posiadłość i wrócić do rodzinnego kraju. W podróż udaje się razem z zakochanym w niej Maximusem. Po przybyciu do Stanów Leila pada ofiara ataku, który z całą pewnością miał na celu pozbawienie jej życia. Kto za tym wszystkim stoi? Czyżby to zemsta Vlada za publiczne upokorzenie, jak podpowiada jej Maximus? Wszak wampirzy władca nie raz udowodnił, iż jego serce nie zna litości i zemści się na każdym, kto rzuci cień na jego wizerunek. Czy jednak byłby skłonny posunąć się do tak strasznego czynu wobec kobiety, która tak bardzo zawróciła mu w głowie?…

Tym razem panna Davidson musi odnaleźć zaginioną żonę pewnego lekarza, który w ogóle nie przejmuje się faktem zniknięcia współmałżonki. Podobnie jak w poprzednich tomach, jak i w Trzecim grobie na wprost Charley korzysta z pomocy żyjących i umarłych, pieczołowicie zbierając kolejne fragmenty układanki mające pomóc w rozwiązaniu sprawy. Kostucha zakłada, że w przypadku śmierci lub zaginięcia małżonków, winny jest zawsze jeden z nich, dlatego postanawia zrobić wszystko, by dowieść winy mężczyzny i przy pomocy FBI zamknąć go na wiele lat do więzienia. Czy słusznie? Wieści ze świata duchów głoszą, iż kobieta żyje, ale pozostało jej mało czasu, zanim przejdzie na zawsze na drugą stronę. Czy bohaterce uda się rozwikłać kolejną zagadkę? A Charley, jak to Charley, wykorzystuje do tego hektolitry kawy, by móc dłużej pracować i dodatkowo wywołać bezsenność. Dlaczego? Otóż nie chce spotkać się z Reyesem, którego spętała na wieczność, wywołując u niego ogrom wściekłości i nienawiści skierowanej do dziewczyny. Mężczyzna chce dokonać okrutnej zemsty na człowieku, przez którego trafił do więzienia, co dodaje Charley nadmiernych kłopotów. Mija trzynasty dzień odkąd dziewczyna nie zmrużyła oczy, sprawa zaginięcia młodej kobiety stoi w miejscu, a na dodatek Farrow próbuje uprowadzić Kostuchę. Na szczęście dziewczyna może liczyć na swoją najlepszą przyjaciółkę Cookie,…

Nie przepadam za książkami z gatunku paranormal romance, bo cóż one mogą zaoferować wyjątkowego czytelnikowi? Postać dojrzałego bohatera (najczęściej wampira), który wprowadza młodą, niewinną dziewczynę (obowiązkowo dziewicę) w świat erotycznych doznań i ponadnaturalnych zjawisk. Na początku protagoniści za sobą nie przepadają, lecz potem zaczyna ich łączyć namiętne uczucie i pasja. Oczywiście nie wolno zapomnieć o tym, iż muszą walczyć o swoją miłość i pokonać wszystkie przeciwności losu, by mogli być nareszcie szczęśliwi. Obowiązkowy happy end wraz ze słabą kreacją postaci (naiwna piękność wymagająca wiecznego ratunku, twardy i silny heros, który mięknie pod wpływem kobiecego uczucia) i przewidywalną fabułą (zapoznanie się, pojawienie namiętności, rozstanie, refleksja i powrót do siebie) – oto główne grzechy wielu powieści gatunku (warto tu wymienić chociażby sagę Zmierzch Stephanie Meyer, trylogię Halo Alexandry Adornetto oraz niezwykle erotyczny, na wpół pornograficzny cykl Rozkosz nieujarzmiona Larissy Ione). Sięgając po pierwszy tom otwierający serię Nocny Książę, bałam się, iż autorka podąży ślepo za innymi pisarzami. Jakie było moje zdziwienie, kiedy okazało się, że Jeaniene Frost udało się częściowo uniknąć pułapek i stworzyć naprawdę fajną historię. Leila to rezolutna 22-latka, nie da sobie w kaszę dmuchać. W dzieciństwie przeżyła straszny wypadek, w wyniku którego posiada bliznę (pokrywającą od stóp po czubek…

„Istoty ciemności” okazały się najlepszym tomem serii autorstwa Kami Garcii, Margaret Stohl pod tytułem „Kroniki Obdarzonych”. Wartka akcja, przemyślane i spójne wątki, inne spojrzenie na bohaterów i, co chyba najważniejsze, zrezygnowanie z tej przesłodzonej nastoletniej miłostki. Było całkiem ciekawie, choć w trzeciej części pisarki znowu wróciły do zbyt infantylnego wątku miłosnego. W przypadku ich kolejnej serii, spin-offu „Kronik Obdarzonych”, drugi tom nie okazał się niestety ani dobry, ani zjadliwy. I choć pojawiło się kilka interesujących wątków, bardzo szybko ich potencjał przyćmiewały złe rozwiązania fabularne. Wizje Noxa się spełniły – bohater za wszelką cenę próbował uratować Ridley przed płomieniami ze swoich snów na jawie, jednak nie udało mu się to. Traci kobietę swoich marzeń, a przynajmniej tak mu się wydaje, dopóki nie dociera na miejsce wypadku i nie odnajduje Linka. Ten opowiada mu, co się wydarzyło, wspomina także o pewnej furgonetce. Nox wie, że pojazd należy do zbirów Silasa Ravenwooda, a to może oznaczać, że wróg porwał Ridley. Czy bohaterom uda się odbić dziewczynę z rąk szaleńca? Kolejny raz czytelnik ma do czynienia z motywem poszukiwania, i mam tutaj na myśli, że autorki w swoich powieściach wykorzystują go bardzo często – ten sam schemat, ten sam sposób kreowania wydarzeń. I o…

Czas na kolejny tom przygód czwórki młodych bohaterów – Abeke, Meilin, Rollana i Conora – oraz ich zwierzoduchów. Tym razem protagonistów czeka nie tylko następna wyprawa po medalion, który pomoże w walce z Pożeraczem, czy kolejne starcie z wysłannikami wroga, ale także wydarzenie zmieniające ich dotychczasowe spojrzenie na rzeczywistość. Tym razem nie chodzi tylko o ratowanie świata, najwyższa pora, by zmierzyć się z bolesną prawdą – o tym, że najbliższy może się okazać zdrajcą. Czwórka bohaterów jest zdeterminowana, by odnaleźć następny medalion. Po utracie dwóch ze wcześniej otrzymanych obawiają się najgorszego – że nie podołają powierzonemu im zadaniu. Sytuacji wcale nie polepszyło wyznanie matki Rollana, która oznajmiła, że ktoś z ich drużyny jest zdrajcą. Rollan, Abeke, Meilin i Conor powoli tracą wiarę we własne możliwości, a przed nimi morska wyprawa oraz podróż na przeklętą wyspę. Czy bohaterom uda się zdobyć kolejny medalion i odkryć, kto jest zdrajcą? Autorką tej części serii „Spirit Animals” jest Tui T. Sutherland, znana polskim czytelnikom z cyklu „Skrzydła ognia”. Pisarka skupia się na budowaniu napięcia oraz opisach, pokazuje nie tylko to, co dzieje się podczas wyprawy bohaterów, ale także świecie wokół, co okazuje się niezwykle ważne, gdy protagoniści trafią na dwie z wysp archipelagu. Bardzo…

Przez burze ognia to pierwszy tom otwierający trylogię „Under the Never Sky” autorstwa debiutującej pisarki – Veronicy Rossi. W gatunku powieści znanego pod nazwą young adult widać znaczące zmiany na przestrzeni ostatnich kilkunastu miesięcy – przede wszystkim z półek zniknęły królujące od dobrych paru lat wampirzo-wilkołacze romanse (Zmierzch, Pamiętniki Wampirów, Dom Nocy), a na ich miejscu pojawiły się książki postapokaliptyczne i antyutopijne (warto wspomnieć takie tytuły jak Las  Zębów i Rąk czy Igrzyska Śmierci). Ten drugi rodzaj reprezentuje Rossi – na próżno szukać w nim magii, irracjonalnych zwrotów w fabule czy wysuniętego na pierwszy plan wątku romansowego. Przez burze ognia to miłe odkrycie dla miłośników szeroko pojętego science fiction. Tym, co wyróżnia powieść Rossi, jest zestawienie obok siebie dwóch diametralnie różnych światów: nowoczesnego, uporządkowanego, pełnego wynalazków technologicznych i osłoniętego przed jakimkolwiek zagrożeniem Reviere z pełną niebezpieczeństw i niezbadanych terenów Umieralnią, gdzie pozbawione cywilizacyjnych udogodnień społeczeństwa skupiają się w grupy plemion walczących o przetrwanie. Wydawać się może, iż autorka powieliła kilka znanych schematów w jedną całość. Nic bardziej mylnego. To właśnie kreacja świata przedstawionego jest najlepiej dopracowanym elementem w całej powieści i jej poświęcono najwięcej miejsca. Reviere to teren osłonięty wielką Kapsułą Podu, gdzie mieszkańcy żyją wręcz w laboratoryjnych warunkach: nie…

Zbiór opowiadań Andrzeja Ziemiańskiego pod tytułem Pułapka Tesli to kompilacja pięciu historii, z których cztery były wcześniej publikowane w różnorodnych antologiach (Wypasacz w „Trupach polskich” oraz Chłopaki, wszyscy idziecie do piekła w „Pl +50. Historie przyszłości”) i tematycznych magazynach (A jeśli to ja jestem Bogiem w „Science Fiction” 10/2011 i tytułowa Pułapka Tesli w „Nowej Fantastyce” 11/2012). Nie warto się jednak zniechęcać, ponieważ zebrane opowieści oprócz wspólnego mianownika, jakim jest miasto Wrocław, łączy również ironiczny dystans i bystre spostrzeżenia wobec otaczającej autora rzeczywistości. Polski dom to opowiadanie otwierające najnowszy zbiór Ziemiańskiego. Króciutka historia (licząca dosłownie dziesięć stron!) o zagubionych rodzicach z dwojgiem małych dzieci, którzy wieczorową porą przypadkowo spotykając eleganckiego, starszego pana, oferującego im schronienie i ciepły posiłek. Dalszy rozwój fabuły jest mało zaskakujący, czytelnik na pewno nie raz spotkał się z takim rozwiązaniem (czy to podczas lektury innych tekstów, strasznych historii na letnich obozach albo podsłuchiwania jak dorośli przekazują sobie podobne dzieje), niemniej opowiadanie wypadło bardzo ciepło biorąc pod uwagę całą książkę ze względu na pogodne i miłe zakończenie. Wypasacz zapadł mi w pamięć najbardziej ze wszystkich zebranych tekstów. Dotyczy niewytłumaczalnych gwałtów i porwań kobiet na terenie całej Polski. Młoda wrocławska policjantka Anita sama pada ofiarą tajemniczego pana, który…

John Flanagan najwyraźniej nie jest w stanie pożegnać się ze stworzonym przez siebie światem, w którym pierwsze skrzypce grają zwiadowcy. Wprawdzie dwunasty tom serii pozostawił mu spore pole do popisu – mógł przedstawić kolejne przygody Willa i jego uczennicy Maddie – jednak postanowił opowiedzieć inną historię. Pisarz zabrał swoich czytelników w podróż do przeszłości, do czasów, w których Halt stawiał pierwsze kroki jako zwiadowca. W tomie „Zaginione historie” otrzymaliśmy już przedsmak tego, jak nauczyciel Willa dołącza do elitarnej jednostki. Tym razem Flanagan skupił się na tym, co się działo po wydarzeniach opisanych w jedenastej części „Zwiadowców”. Morgarath postanawia zastąpić wiernych królowi członków Korpusu Zwiadowców podporządkowanymi sobie, niewyszkolonymi osobami. Dzięki temu łatwiej będzie mu przejąć władzę w królestwie. Nie zdaje sobie jednak sprawy, że Halt i Crowley przejrzeli jego zamiary i zrobią wszystko, by je udaremnić. Pierwszym krokiem w planie przeszkodzenia Morgarathowi w objęciu rządów jest zebranie grupy zwiadowców i odnalezienie uwięzionego księcia Duncana. Bohaterów czeka mnóstwo starć z podstępnym rycerzem. Czy uda im się uratować księcia, króla i królestwo? John Flanagan postanowił skupić się na młodzieńczych latach Halta i Crowleya. Czytelnik nie tylko poznaje jedną z przygód bohaterów, widzi także, jak zaczyna kształtować się przyjaźń łącząca te dwie postaci. Kiedy…

Paolo Bacigalupi jest laureatem wielu prestiżowych nagród (wśród nich m.in. Nebuli, Hugo, Locusa i Campbella). Umiejscowienie akcji w mrocznej, dysfunkcyjnej i złowrogiej antyutopii w połączeniu wyrazistymi bohaterami w średnim wieku stanowi charakterystyczną cechę stylu amerykańskiego twórcy tak zwanej fantastyki ekologicznej (w której akcent się kładzie na problematykę związaną z naturalnym środowiskiem człowieka). Nie inaczej jest w przypadku Nakręcanej dziewczyny – powieści o rasie Nowych Ludzi wyhodowanych dla zaspokojenia kaprysów bogatych i próżnych mieszkańców Tajlandii. Bacigalupi jest bardzo silnie zaangażowany w obserwację psychologii współczesnego społeczeństwa oraz uważnie śledzi najnowsze odkrycia naukowe, bowiem w jego książce nie brakuje wizji świata korporacji i wielkich koncernów, które już teraz zaczynają dominować nad światową gospodarką. W zdegradowanej rzeczywistości Nakręcanej dziewczyny nastąpiło głębokie, wręcz rewolucyjne przewartościowanie dotychczasowych stosunków społecznych. W marnej egzystencji liczy się jedynie to, co jednostka jest w stanie ofiarować swemu pracodawcy w postaci wartości kalorycznej. Autor kreśli dojrzałą i starannie przemyślaną wizję świata, która ma wszelkie szanse się ziścić. Gorzka refleksja na temat stosunku człowieka do środowiska naturalnego, jego eksploatacji oraz braku poszanowania z pewnością ma za zadanie zmusić czytelnika do refleksji, jednocześnie nie będąc nachalnym propagandowym i jednowymiarowym obrazem zniszczonego środowiska. Dodatkowo surowość stylu autora, realizm graniczący z naturalizmem oraz oryginalność w…