Portafortunas

Kiedy Michael dowiaduje się, że tak naprawdę nie jest człowiekiem lecz programem umieszczonym w ludzkim ciele, a całe jego dotychczasowe życie było wielką sztuczną projekcją, o mało się nie załamuje. Jednak nie ma czasu na roztrząsanie swojej tragedii, ponieważ kilka chwil po wybudzeniu się z VirtNetu do jego mieszkania wpadają ludzie Kaine’a, chcący zaprowadzić go przed oblicze twórcy Doktryny Nieśmiertelności. Na szczęście udaje mu się uciec i odnaleźć dom Sary. Okazuje się, że jej rodzice zostali porwani, a dziewczynę oskarżono o współudział w ich nagłym zniknięciu. Bohater jest zdany tylko na łaskę swoich przyjaciół, bowiem do tej pory nigdy nie miał do czynienia z prawdziwą rzeczywistością… Niestety, drugi tom cyklu Doktryna nieśmiertelności pod względem prowadzenia fabuły, stylistyki i skomplikowania wątków w niczym nie ustępuje W sieci umysłów. Co prawda Michael odkrywa swoją nową tożsamość, niemniej wszystkie pozostałe elementy – czyli ucieczka przed Kainem i próba stawienia mu czoła – pozostaje taka sama. I znowu zaserwowano nam kilka nagłych zwrotów akcji, ponownie to Bryson i Sara okażą bohaterowi wsparcie, a sam finał pozostawi czytelnika w ogromnym napięciu. Jedyna różnicę stanowi miejsce akcji – w pierwszym tomie w większości działa się we Śnie, zaś tutaj wydarzenia rozgrywają się na Jawie. Poza tym…

Mądrość Shire brzmi… Ciężko  ocenić wartość merytoryczną Mądrości Shire, bowiem nie jest to kompendium wiedzy na temat krainy Hobbitów ani też  typowy poradnik o „długim i szczęśliwym życiu” jak głosi podtytuł książki Noble’a Smitha. Tym bardziej, że nawet po przeczytaniu Mądrości nie jestem przekonana czy autor chciał zarobić na ożywionej ostatnio fali popularności prozy Tolkiena (wywołanej premierą Hobbita Petera Jacksona), czy odzwierciedleniem chciał pokazać swoją prawdziwą pasję (co sam sugeruje w przedmowie). Długi sen czyni cię zdrowym, szczęśliwym i zmniejsza ryzyko, że wkurzysz smoka Co ma wspólnego Saruman z wielkimi fabrykami produkującymi tony zanieczyszczeń, Gandalf z aniołami, a Gollum ze znienawidzonym wrogiem, którego nie można się pozbyć? Więcej, co w książce poświęconej Shire, obok rad, jak dobrze siać marchewkę, robi Wałęsa, a facebook przy przepisie na zupę piwną z grzybami? Otóż to wszystko jest zaledwie niewielkim ułamkiem przemyśleń autora na temat wiedzy, jaką można wynieść z lektury Tolkiena. Smith sprytnie przeplata wątki autobiograficzne z najważniejszymi elementami prozy mistrza fantastyki. Wielu może razić (a może właśnie owo „wkurzyć” z wyżej cytowanej mądrości?) to jak subiektywnie autor podchodzi do interpretacji powieści o Śródziemiu, zwłaszcza jeśli pisarz próbuje wytłumaczyć każdy aspekt w sposób racjonalny, odbierając tym prawo do swobodnej analizy i oceny dzieł…

Lexington Bartleby nie da sobie w kaszę dmuchać. Krzywo na nią spojrzysz – dostaniesz z pięści, oskarżysz o wampiryzm – dziewczyna od razu ugryzie Cię w szyję. Jedno jest pewne, to nie ta sama grzeczna i potulna nastolatka, która niecałe dwa lata temu pilnie odrabiała lekcje i po szkole wracała prosto do domu. W Lexi coś się zmieniło i nawet rodzice nie są w stanie wpłynąć na jej zachowanie. Postanawiają, w ramach kary, wysłać ją na wieś do wujka Morta, zajmującego się rolnictwem. Bohaterka nie przypuszcza, że na miejscu zamiast dojenia krów czeka na nią trening Juniorów, czyli młodych adeptów, zajmujących się wyzwalaniem dusz z ciał zmarłych osób i przeprowadzaniem do tak zwanego PoŻycia. Zgon to debiutancka książka Giny Damico, która, muszę to przyznać, stanowi bardzo udane wejście młodej pisarki w świat literatury fantasy. Na kartach powieści aż roi się od literackich smaczków w postaci nawiązań do najważniejszych dzieł gatunku, zwłaszcza cyklu o Harrym Potterze: wybór kosy jest intymną kwestią (podobnie jak wybór różdżki, nie może tego zrobić nikt inny i na dodatek trzeba poczuć specyficzną więź), w lokalnej knajpie można dostać wysokiej jakości drinki niepowodujących kaca, a na porządku dziennym okazuje się hodowanie pająków, których jad stanowi doskonały lek…

Lubię kilkuczęściowe powieści, bowiem pozwalają na porządne rozwinięcie pobocznych wątków, przedstawienie ciekawych postaci i przede wszystkim wciągnięcie czytelnika w świat zawiłej fabuły. Oczywiście najlepiej sięgnąć po sprawdzonych autorów, na których twórczości się nie zawiedziemy. Na rynku wydawniczym jest wiele tematycznych trylogii, od romansów paranormalnych (Efemera Anny Bishop, Halo Alexandry Adornetto) po powieści traktujące o płatnych zabójcach (Assassin’s Creed Oliviera Bowdena, Nocny Anioł Brenta Weeksa).  Ciężko jest wybrać spośród nowości kolejny tytuł do domowej kolekcji, jednak kiedy książka jest uznana za „numer dwa w kategorii najlepszy debiut fantasy roku”, to czy można koło niej przejść obojętnie? Głównym bohaterem Syna Cienia jest łotrzyk, który za odpowiednią opłatą jest w stanie załatwić wiele niewygodnych rzeczy (w tym zabójstw), które nie przystoi wykonywać wpływowym osobom na wysokim stanowiskach. Caim nie miał łatwego życia, był świadkiem śmierci ojca i uprowadzenia matki. Wydarzenia te znacząco odbiły się na życiu młodego człowieka, którego głównym celem stała się zemsta na oprawcach rodziców. Podczas jednego ze zleceń słynny Nożownik poznaje młodą szlachciankę Josephine, która oskarżywszy go o śmierci egzarchy, pragnie unicestwienia Caima. Poznana kobieta jest niczym puszka Pandory, wraz z nową znajomością na mężczyznę spadają kolejne kłopoty, nieświadomie wpada w bagno intryg, polityki, spisków i zdrad. Jak można się…

Grave Ivers jest typową, szarą myszką, która dopiero rozpoczyna swoje studenckie życie. Czasem zdarzy jej się pójść na imprezę i zagadać do chłopaków, jednak na co dzień stara się być miłą i sympatyczną dziewczyną. Jeśli myślicie, że Grace jest szczera, naiwna i prostolinijna to tak, nie mylicie się. Jej osoba została ukazana w niezwykle silny, stereotypowy sposób – dobra panienka, która dobrze się uczy, ma doskonały kontakt z całą rodziną, jest grzeczna, ułożona i kulturalnie wychowana. I jest dziewicą. Przeciwieństwem dziewczyny jest John Logan: to chłopak, na widok którego mdleje większość dziewczyn. Silny, młody, wysportowany i piękny, trenujący hokeja, stały bywalec imprez i dusza towarzystwa. I chociaż jest zaledwie rok starszy od panny Ivers, to zna go już cały college. John miał mnóstwo dziewczyn, ale w żadnej tak naprawdę nie był zakochany. Seks traktuje nieomal jako rozrywkę, przyjemne zakończenie wieczoru. Do czasu aż poznaje Grace. Na wieść o tym, że dziewczyna nigdy nie kochała się z mężczyzną ucieka w popłochu, łamiąc jej serce (bo chłopak był jej cichą, skrywaną miłością). Nieoczekiwanie Logana bardzo zabolało męskie ego, że tak potraktował młodą kobietę, postanowił więc zrekompensować jej ów niegodziwość, fundując najlepsze na świecie oralne przyjemności. Bo John to mistrz seksu. Błąd Elle…

Kiedy już się wydawało, że Oldze udało się ułożyć życie, przynajmniej pozornie (naprawdę, ubieranie spódnicy do kostek, noszenie czepka i zmaganie się z nieustannie kopczącym piecem to nic w porównaniu z próbą znalezienia miłości swego życia i walki ze stereotypami dotyczącymi płci), nagle na jej barki spada brzemię walki z klątwą martwego małżonka i starcia ze smokiem. I chociaż protagonistka nie jest w tym osamotniona – wszak ma do dyspozycji pomoc wojowniczo nastawionych dam dworu – to jednak sami przyznajcie, iż to niezbyt wielkie pole do popisu, wszak wątpliwe, iż taką bestię da się pokonać zwykłym karabinem oraz mocą modlitwy. Bohaterki nie mogą też liczyć na wsparcie ze strony króla Szellara III, bowiem walczy on z wewnętrznym buntem oligarchów pragnących przeobrazić królestwo Ortanu w republikę konstytucyjną. Do gry wkracza też tajemniczy Kantor, dla którego dziewczyna wydaje się być realnym ucieleśnieniem wszystkich erotycznych fantazji, pragnień i fantasmagorii, zaś zagadka zniknięcia legendarnego barda El Draco nadal pozostaje niewyjaśniona. W przeciwieństwie do Przekraczając granice, drugi tom zatytułowany Pierwszy dzień wiosny obfituje w o wiele bardziej rozbudowaną akcję – jednym słowem nareszcie coś zaczyna się dziać! Zniknięcie króla, próba zwalczenia klątwy… dużo by wymieniać. I tak w przypadku samych dziejów Dziwnego Królestwa aż tak…

Bohaterem powieści ZOO jest młody doktorant, Jackson Oz, który zajmuje się badaniem fauny. Bardzo szybko odkrywa, że zwierzęta na całym świecie zaczynają z zupełnie niezrozumiałych przyczyn atakować ludzi. A nawet nie tylko atakować, lecz dosłownie ich pożerać. Ową sytuację określa mianem i zaczyna próbować zwrócić uwagę naukowców i polityków na zbliżające się niebezpieczeństwo. Niestety, nowojorczyk jest osamotniony w swoich przekonaniach, nauczyciele akademiccy wyśmiewają jego teorie, zaś dziewczyna porzuca go, koncentrując się na swoich medycznych studiach.  Oz, mając za towarzysza jedynie szympansa Atyllę, postanawia za ostatnie pieniądze wyjechać do Afryki, by tam zebrać ostateczne dowody na udowodnienie swojej tezy i tego, że nie zwariował, przesiadując całymi dniami z szympansem i studiując światowe doniesienia o kolejnych atakach. Biolog bardzo szybko przekonuje się, że KOCZu nie można już powstrzymać, a ludzkość zaczyna zmierzać ku zagładzie. Mnożą się pytania, jest coraz więcej niewiadomych, a co najgorsze, nieznana jest przyczyna ani lekarstwo na hiperagresję wszystkich zwierząt na całej planecie. O ZOO zrobiło się głośno za sprawą serialowej ekranizacji powieści Jamesa Pettersona i Michaela Ledwidge’a. Co prawda telewizyjny odpowiednik literackiego science-fiction został nieco zmieniony pod względem fabularnym, niemniej sam zamysł opiera się na autorskim pomyśle nieuniknionej zwierzęcej apokalipsy. Na dodatek trzeba było zrobić ukłon w stronę…

Młoda władczyni Tearlingu szykuje się do wojny. Kelsea Glynn, sprzeciwiając się postanowieniom traktatu podpisanego przez Elyssę, wedle którego jej poddani mieli trafiać na niewolniczą zsyłkę do krainy Mortu, jednocześnie skazuje się na najazd złowrogiej armii mortmeseńskiej. Protagonistka królestwa jest w stanie zrobić wszystko, by tylko uchronić swój lud przed widmem nadchodzącej zagłady. Głównym celem Szkarłatnej Królowej, która czerpie moc z czarnej magii, jest szybka inwazja i podbicie nowego terytorium i wydawać się może, że nic nie jest w stanie jej powstrzymać. Obok tych rozgrywek drugim ważnym wątkiem poruszanym w Inwazji na Tearling jest coraz częstsze pojawianie się wizji przeszłości sprzed Przeprawy, w trakcie których Kelsea spotyka tajemniczą Lily, której losy będą miały wpływ na bieżącą sytuację społeczno-polityczną w Tearlingu. Jednocześnie bohaterka narażona jest na coraz silniejsze oddziaływanie magii kamieni: wpływają one nie tylko na podejmowane decyzje, ale także stopniowo wprowadzają zmiany w jej osobowości. Spośród kilku nowych bohaterów to postać Lily Mayhew przykuwa najwięcej uwagi – losy młodej kobiety żyjącej niemal trzysta lat temu budzą wiele emocji. Małżeństwo z dobrze sytuowanym partnerem miało jej zapewnić dostatnie życie pod jednym tylko warunkiem – bohaterka ma dać swemu brutalnego i nieobliczalnemu mężowi upragnionego potomka. Kiedy tak się nie dzieje, Lily zaczyna odkrywać,…

Nareszcie! Wiedźma z lustra znacznie zagęszcza atmosferę cyklu Król kruków, wprowadzając coraz więcej szczegółów dotyczących poszukiwania Glendowera oraz eskaluje niebezpieczeństwo, przemoc i widmo śmierci bohaterów. Po nieco psychodelicznym Złodzieju snów czytelnik ma okazję powrócić do głównego wątku, którego kolejno ukazywane wydarzenia tak naprawdę okazały się jednym wielkim wstępem do finałowej części serii. Tym razem fabuła powieści powróciła do tej znanej z Króla kruków: bohaterowie intensyfikują pościg za dawnym walijskim królem, znacznie popychając wiodący motyw do przodu. Co prawda nadal jest kilka rozdziałów nic nie wnoszących do samej akcji, niemniej takie statyczne ukazanie poszczególnych wydarzeń daje znakomitą okazję do przedstawienia zawiłości i skomplikowanych relacji między protagonistami. Przyjaciele mają za zadanie obudzić nie jednego, lecz dwóch z trójki śpiących królów. Jakby tego było mało, wisi nad nimi wizja klątwy, a na dodatek sami nie wiedzą do końca jak postąpić, kiedy wreszcie wejdą w posiadanie Glendowera. Tymczasem w Henrieccie pojawiają się kolejne osoby, których celem jest obudzenie legendarnego króla. Znacznie zostały rozwinięte portrety psychologiczne postaci: nadal nie znamy motywacji częstych wyjazdów do opustoszałego rodzinnego domu Ronana Lyncha, ale wiadomo, że chłopak skrywa wiele sekretów ze swojej przyszłości, jednocześnie mocno rzutując na obecne wybory bohatera. Blue jest załamana zaginięciem matki, a na dodatek martwi ją…

Krzysztof Piskorski długo kazał czekać na swoją nową powieść, ponieważ od czasu premiery, moim zdaniem znakomitego Cieniorytu, minęły już trzy lata. Z jednej strony to zrozumiałe – dobre książki nie rodzą się w przeciągu kilku miesięcy, zresztą każdy pisarz ma prawo do odpoczynku od wcale nie takiego lekkiego warsztatu literackiego i skupienia się na swoim prywatnym życiu. Z drugiej strony po prostu brakowało mi dobrej fantastycznej historii pióra polskiego autora. Kiedy dowiedziałam się, że Krzysztof Piskorski pracuje nad kolejną powieści, to od razu zaczęłam szukać informacji na ten temat. I ręce mi opadły, kiedy przeczytałam, że akcja ma się rozgrywać kilka lat po upadku powstania listopadowego, a jeśli dodać do tego sam tytułCzterdzieści i cztery, nawiązujący do naszego rodzimego wieszcza (teraz wiem, że na szczęście błędnie!!!), to mój entuzjazm był niemal równy zeru. Epokę romantyzmu wspominam niezbyt mile z racji studiów polonistycznych i przede wszystkim zawiłych, dwuznacznych i niesprecyzowanych tekstów, których lektura przynosi więcej trudu i wysiłku niż przyjemności. I właśnie w takim pogmatwanym literackim świecie ma się rozgrywać nowa powieść Piskorskiego? Jakże szybko musiałam zweryfikować swoje oczekiwania! Czternaście lat po upadku polskiego powstania, w roku pańskim 1844, do Londynu przybywa Eliza Żmijewska – litewska poetka, kapłanka słowiańskiego bóstwa Żmija,…